تاریخ انتشار :چهارشنبه ۴ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۱۲:۲۳
کد مطلب : 61530
امروزه گردشگری در جهان با پیشرفت خود توانسته به عنوان یکی از قطب های اقتصادی کشورها شناخته شود. تا جایی که از آن به عنوان بهترین راهکار برای برون رفت از معضل بیکاری، افزایش در آمد زایی و ارتقا سطح درآمد سرانه استفاده می کنند. از این رو در بسیاری از کشورهای توسعه یافته به گردشگری نگاه ویژه‌ای دارند و با افزایش سرمایه‌گذاری در آن نهایت استفاده را از پیامدهای اقتصادی گردشگری می جویند.
سایه سنگین کم اقبالی بر گردشگری ایران
به گزارش زیست آنلاین،گفتنی است طی سال های گذشته به دلیل اهمیت ویژه  گردشگری از آن به عنوان یک صنعت نام برده شد و این صنعت نوپا به اندازه ای درآمدزا و پر سود محاسبه شد که بسیاری از کشورها به اندازه درآمد نفتی کشورهای نفت خیز مانند ایران از این صنعت کم هزینه و پرسود، درآمد زایی نمودند. این در حالی است که ایران با وجود جاذبه های گردشگری متعدد از این قافله جا مانده است.
در همین مجال باید خاطر نشان کرد که بر اساس گزارش سازمان جهانی گردشگری، ایران دارای رتبه ۱۰ از جاذبه های باستانی و تاریخی و همچنین رتبه پنجم جاذبه های طبیعی می باشد. اما متاسفانه با این تفاسیر هنوز نتوانسته بهره برداری لازم را از جایگاه مطلوب خود ببرد. به گونه ای که سهم ایران با وجود رتبه برتر خود در جاذبه های جهانگردی از درآمد گردشگری جهان حتی به یک درصد هم نمی رسد.
آنچه مسلم است پس از گذشت سالیان متمادی و با توجه به رتبه قابل توجه کشور در جذب گردشگران، متاسفانه هنوز این فرصت پیش نیامده که بدین روش سهم تاثیر گذاری در درآمد ملی داشته باشد، بلکه همین سهم ناچیز نیز هر سال با افول بیشتری مواجه می شود. 
از این روی صاحبنظران صنعت گردشگری معتقدند که سازمان های متولی موجود، از ضعیف ترین و شکننده ترین رابطه در ساختار قدرت رنج می برند. بنابراین در تمامی منازعات موجود عموما این صنعت نوظهور است که باید عقب نشینی کند و عرصه را برای رخ نمایی دیگران خالی نماید. چرا که تحقیقات به عمل آمده حاکی از آن است که استفاده از مدیران غیر متخصص ضربه سنگینی را بر پیکره در حال رشد صنعت گردشگری متحمل نموده است. 
یکی دیگر از مشکلات موجود در حوزه مورد بحث، ناشی از عدم به کار گیری منابع انسانی مناسب و کار آزموده است. چرا که امروزه متاسفانه بیشتر نیروهای به کار گرفته شده در صنعت گردشگری عموماً از لحاظ علمی غیر مرتبط هستند و بیشتر فعالان این عرصه بدون توجه و آشنایی به ویژگی های این صنعت و تنها با دید تجاری و درآمد زایی وارد عرصه می شوند که در دراز مدت به طور قطع باعث افزایش هزینه ها و پدیدار شدن آثار منفی و عدم توسعه گردشگری خواهد شد. از این رو انتظار می رود مسوولان امر  با تاسیس مدارس فنی و حرفه ای، دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی مرتبط با صنعت گردشگری به تربیت نیروهای متخصص و کارآمد بپردازند و نیروهای موجود را با برگزاری دورهای کوتاه مدت علمی و آموزشی با تکنولوژی و علم روز در صنعت گردشگری آشنا نمایند و همچنین با برگزاری سمینارهای تخصصی برای مدیران از تجربیات سایر کشورها بهره جویند.
آنچه مسلم است حضور بخش خصوصی و دولتی در کنار یکدیگر خود نور امیدی برای برون رفت از معضلات صنعت گردشگری مانند سایر حوزه ها محسوب می شود. چرا که تجربه نشان داده است که بخش دولتی و خصوصی مکمل همدیگر هستند و نبود یکی از آنها باعث نا کارآمدی وجود دیگری می شود و چالش های را نیز رقم خواهد زد. به گونه ای که بخش دولتی با ایجاد زیرساخت های لازم  می تواند نقش اساسی را در توسعه صنعت گردشگری رقم بزند. چرا که یکی از مهمترین وظایف بخش دولتی، را می توان مدیریت کلان و تعیین سیاست های کلی در این صنعت دانست و از سوی دیگر نیز بخش خصوصی با احساس امنیت بیشتری اقدام به سرمایه گذاری می نماید. به عبارت ساده تر بخش خصوصی با در نظر گرفتن طرح جامع گردشگری که توسط مدیریت کلان تدوین شده است، برنامه های خود را به مرحله اجرا در می آورد.
تجربه کشورهای موفق در صنعت گردشگری نیز مبین این مساله است که بخش دولتی و خصوصی در کنار هم می توانند به نتایج مطلوب و ایده آل برسند. چرا که هر یک به تنهایی فقط قسمتی از چرخ های این صنعت را به گردش در می آورند و در صورت نادیده گرفتن هر یک از این دو بخش به طور قطع به بازده مثبت و شکوفایی در این صنعت نخواهیم رسید و حتی بهره برداری ناپایدار از عرصه های طبیعی می تواند موجبات نابودی منابع طبیعی را به همراه داشته باشد و هزینه های جبران ناپذیری را به کشور تحمیل نماید. از سوی دیگر با توجه به اینکه مدیران و مسوولان دولتی با وجود وضع قوانین حمایتی برای این صنعت، نتوانسته اند به اهداف اصلی خود برسند، نیاز به بازنگری و تغییراتی در ساختار ساختمان این صنعت پیش از هر زمان دیگری حس می شود. 
بدیهی است طی دهه گذشته بسیاری از کشورهای همسایه ایران با هدف جذب گردشگر بیشتر با تمام توان خود، پا به میدان این صنعت گذاشتند و بر درآمدهای ملی خود افزودند و از مزایای توریسم و سرمایه گذاری در این زمینه سود هنگفتی را عاید کشور خود نمودند. اما در این میان متاسفانه ایران با وجود بسیاری از ویژگی های لازم برای صنعت گردشگری نتوانست در این بازی اقتصادی سرتاسر سود، سهم واقعی خود را به دست آورد تا جایی که حتی از رقیبان تازه به دوران رسیده خود بسیار فاصله دارد.
یکی دیگر از معضلات پیش روی صنعت گردشگری وجود پاره ای ادراکات منفی در مورد آثار اقتصادی توسعه جهانگردی میان ساکنان محلی و فصلی بودن اغلب مشاغل صنعت جهانگردی است. زیرا بسیاری از جاذبه های گردشگری به گونه ای هستند که در فصول و یا ایام خاص سال امکان بازدید یا استفاده از آنها وجود دارد. به دلیل ضعف بنیه ی مالی ساکنین محلی  برای سرمایه گذاری در ساخت هتل ها، فروشگاه های بزرگ و سایر زیربناهای مورد نیاز جهانگردی، ساکنین غیر بومی یا خارجی وارد صحنه شده و اقدام به سرمایه گذاری می کنند و حتی اجناس مورد نیاز گردشگران را از سایر مناطق به آنها وارد می کنند. یکی از تأثیرات این نوع سرمایه گذاری از دیدگاه ساکنین، عدم به کارگیری افراد بومی در مشاغل کلیدی و یا پستهای بالای این صنعت و در نتیجه عدم مشارکت ساکنین در سیاست گذاری و تصمیم گیری های مربوط به توسعه جهانگردی در منطقه می باشد. بنابراین علی رغم مزایای فراوان اقتصادی توسعه جهانگردی، فصلی بودن، غیر تخصصی بودن و دشواری مشاغلی که به ساکنین محصول می شود، عدم توانائی مالی ساکنین در سرمایه گذاری برای توسعه امکانات زیر بنایی و روبنایی این صنعت در منطقه و همچنین عدم مشارکت آنها در سیاست گذاری و تصمیم گیری ها در این زمینه از عواملی هستند که اثرات مثبت اقتصادی توسعه جهانگردی را برای ساکنین کمرنگ کرده و آنان را بدبین می کند. 

 

https://zistonline.com/vdce7n8p.jh8zxi9bbj.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما