زمانی که سخن از معماریِ حامی محیط‌زیست به میان‌ می‌آید ناخودآگاه به یاد ساختمان‌هایی با شکل و شمایلی می‌افتیم که با فضای سبزی همخوانی بیشتری دارد و یا اینکه باغچه‌هایی که روی سقف‌ها خودنمایی می‌کنند.

 

در حالی‌که بر اساس فلسفه معماری پایدار سبز ترین ساختمان ساختمانی است که ساخته نشده باشد.

 ساختمان سازی جدید اغلب زیربنای یک ساختمان را کاهش می‌دهد در نتیجه؛

 قانون اول: نساختن ساختمان بر ساختن ساختمانی سبز ارجحیت دارد.

 قانون دوم: تا حدی که ممکن است ساختمان باید کوچک باشد.

 قانون سوم: به پراکندگی (تمایل شهرها به پراکندگی به‌طور نامنظم) کمک نکند. 

بنابراین فرقی ندارد چه اندازه بر روی پشت‌بام فضای سبز ایجاد کنید و یا ازچند پنجرهٔ دوجداره در ساختمان استفاده نمایید، در صورتی که شما به پراکندگی کمک نمایید در رسیدن به مقصودتان شکست خورده اید.