بنابر پیش نویس درز کرده سازمان ملل، هزینه حفظ افزایش دمای جهان در سطوحی امن ممکن است تا سال ۲۰۳۰ به چهار درصد از تولید ناخالص داخلی جهان برسد. اکثر سناریوهایی که به افزایش دمای جهان در سطح امن دو درجه سانتیگراد اشاره دارند نیازمند کاهش ۴۰ تا ۷۰ درصدی انتشار گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۵۰ نسبت به سطوح سال ۲۰۱۰ هستند.

در همین راستا، جهان باید سهم منابع انرژی تجدیدپذیر، انرژی هسته ای و جذب و ذخیره کربن را برای تحقق این هدف سه برابر کند.

از نظر فنی تحقق افزایش دو درجه سانتیگرادی دما نسبت به سطوح پیش از انقلاب صنعتی وجود داشته و باید به عنوان اولویتی کلیدی برای مذاکرات آب و هوایی که قرار است توافقنامه ای جهانی در سال ۲۰۱۵ را شکل دهند، در نظر گرفته شود. پژوهش از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا بر مسیر مذاکرات سازمان ملل که بیش از ۱۹۰ کشور جهان را شامل شده و چگونگی مبارزه با گرمایش جهانی را تعیین می کند، تاثیرگذار خواهد بود.

این در شرایطی است که پیش نویس هیات بین دولتی تغییرات آب و هوایی سازمان ملل نسبت به افزایش سطح گازهای گلخانه ای هشدار داده و خواستار تلاش های جهانی بیشتر در راستای مقابله و رسیدگی به این شرایط شده است. در حقیقت، اگر روند فعلی ادامه یابد، مقابله با آن نیازمند فناوری های فوق العاده گران قیمت خواهد بود.

بنابر این گزارش، طی بازه زمانی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰، انتشار دی اکسید کربن رشد ۲.۲ درصدی سالانه را تجربه کرده و این روند تقریبا دو برابر بیشتر از میزان رشد در بازه زمانی ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ بوده است. از این رو، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بدون هیچ گونه تاخیری و حرکت به سوی منابع انرژی پاک از خواسته های اصلی سازمان ملل محسوب می شود. این گزارش رشد سریع جمعیتی و اقتصادی را متهم اصلی افزایش انتشار گازهای گلخانه ای دانسته و صرف هزینه های بیشتر از سوی دولت ها برای حرکت در مسیر انرژی های پاک تر را درخواست کرده است.

محققان دریافته اند تمامی سناریوهایی که غلظت گازهای گلخانه ای در اتمسفر را در یا زیر ۴۸۰ ذره در میلیون از دی اکسید کربن تثبیت می کنند، به احتمال زیاد قادر خواهند بود تا گرمایش جهانی را به دو درجه سانتیگراد محدود کنند. البته، اکثر سناریوهایی که به این سطوح غلظت اتمسفری دست یافته اند شامل سه و یا حدود چهار برابر شدن سهم منابع انرژی فاقد یا با انتشار کربن پایین می شوند.

غلظت ۴۸۰ ذره در میلیون مستلزم کاهش یک تا چهار درصدی مصرف جهانی تا سال ۲۰۳۰ است. این دامنه در مقایسه با سناریوهایی که مبارزه با تغییرات آب و هوایی را شامل نمی شوند به ۲ تا ۶ درصد در سال ۲۰۵۰ و سپس در سال ۲۱۰۰ به ۱۲ درصد خواهد رسید. در انتهای بالایی این دامنه ها هزینه مبارزه با تغییرات آب و هوایی می تواند از هزینه رسیدگی به آثار تغیرات آب و هوایی پیشی بگیرد.

افزایش دمای جهان به میزان ۲.۵ درجه سانتیگراد از زمان انقلاب صنعتی می تواند به از بین رفتن ۲ درصد از خروجی اقتصاد جهانی منجر شود. این در شرایطی است که آثار متراکم، تفاوت های بزرگ بین و درون کشورها را پنهان می کند. افزایش بیش از دو درجه سانتیگرادی دما خطر آثار بالقوه فاجعه باری مانند بی ثباتی لایه های یخ خشکی قطب که پیامدهای اقتصادی شدیدی به همراه داشته و در مدل های اقتصادی فعلی در نظر گرفته نشده اند را افزایش می دهد.

در حقیقت، تولید ناخالص داخلی تمام داستان را بیان نمی کند و نابودی معیشت ناشی از آثار تغییرات آب و هوایی در داستان تولید ناخالص داخلی مد نظر قرار نگرفته است. به عنوان مثال، کشورهای کوچک جزیره ای به این موضوع اشاره داشته اند که حتی افزایش ۲ درجه سانتیگرادی دمای جهان وجود برخی کشورها را به واسطه افزایش سطح آب دریاها تهدید می کند.