کاهش انتشار SLCPs از اجزا مهم هر طرح آب و هوایی جامع برای رسیدگی به آثار تغییرات آب و هوایی در کوتاه مدت و بلند مدت محسوب می شود. این در شرایطی است که فرصت هایی مناسب برای کاهش SLCPs بدون ایجاد انحراف و مانع در زمینه تلاش هایی که بر کاهش دی اکسید کربن متمرکز شده اند، وجود دارد.

به گزارش زیست آنلاین به نقل از زیست نیوز نتایج مطالعه ای که اخیرا در نشریه "ساینس" به چاپ رسیده، نشان می دهد کاهش دی اکسید کربن که از طول عمر بالایی برخوردار بوده، به همراه آلاینده های آب و هوایی با طول عمر پایین (SLCPs) برای تحقق اهداف آب و هوایی در کوتاه مدت و بلند مدت از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. افزون بر این، کاهش SLCPs مزایای دیگری برای سلامت و امنیت غذایی دارد. SLCPs ذرات کربن سیاه، متان، ازن تروپوسفری - جز اصلی مه دود شهری - و هیدروفلوروکربن ها (HFCs) که به عنوان ماده سردکننده کاربرد دارند را شامل می شوند.

مولفان این مطالعه "جولی شومیکر" و "دانیل شراگ"، استادان دانشگاه هاروارد و "راماناتان" و "نوبل ماریو مولینا"، استادان دانشگاه کالیفرنیا بوده اند. به گفته آنها، کاهش SLCPs نباید به عنوان اقدامی جبرانی برای افزایش انتشار دی اکسید کربن در نظر گرفته شود و نیازمند راهبردهایی موازی در زمینه کاهش هر دو آنها برای باقی نگه داشتن گرمایش جهانی در سطح قابل قبول دو درجه سانتیگراد نسبت به دوران پیش از انقلاب صنعتی هستیم.

کاهش انتشار SLCPs از اجزا مهم هر طرح آب و هوایی جامع برای رسیدگی به آثار تغییرات آب و هوایی در کوتاه مدت و بلند مدت محسوب می شود. این در شرایطی است که فرصت هایی مناسب برای کاهش SLCPs بدون ایجاد انحراف و مانع در زمینه تلاش هایی که بر کاهش دی اکسید کربن متمرکز شده اند، وجود دارد.

امروزه، آلاینده هایی آب و هوایی با طول عمر پایین یک سوم و یا بیشتر از گرمایش جهانی را موجب می شوند. این ذرات عمر کوتاهی در اتمسفر دارند که چند ساعت تا چند روز برای ازن تروپوسفری، چند روز تا چند هفته برای کربن سیاه، حدود یک دهه برای متان و حدود ۱۵ سال برای هیدروفلورکربن ها را شامل می شود. این به معنای آن است که کاهش سریع انتشار SLPC مزایای آب و هوایی سریع را به همراه دارد.

به گفته "دوروود زائلیک"، رئیس موسسه اداره امور و توسعه پایدار، کاهش SLCP بهترین روش برای کاهش آثار تغییرات آب و هوایی طی ۵۰ سال آینده و فراتر از آن است. کاهش حداکثری SLCPs با استفاده از فناوری های موجود، می تواند نرخ گرمایش را به نصف و افزایش سطح آب دریا را به میزان یک چهارم کاهش دهد. در نتیجه، یکی از بهترین راهبردها برای جوامع و زیست بوم های آسیب پذیر محسوب می شود.

در مقابل، دی اکسید کربن از عمر بالایی در اتمسفر برخوردار بوده و بیش از ۲۰ درصد از گاز منتشر شده برای هزاران تا ده ها هزار سال در اتمسفر باقی می ماند. این به معنای است که مزایای کاهش انتشار دی اکسید کربن تنها در بلند مدت و طی چند دهه بعدی قابل مشاهده خواهند بود. مطالعه اخیر دانشمندان نشان داده است کاهش چشمگیر انتشار SLCPs می تواند از افزایش ۰.۶ درجه سانتیگرادی دما تا سال ۲۰۵۰ جلوگیری کند که در مقایسه با آمار ۰.۱ درجه سانتیگرادی کاهش انتشار دی اکسید کربن به تنهایی، اختلاف چشمگیری دارد.

یک راهبرد موازی که در آن هم کاهش دی اکسید کربن و هم SLCPs مد نظر قرار بگیرد می تواند تا سال ۲۱۰۰ از افزایش دما به میزان ۲.۶ درجه سانتیگراد جلوگیری کند. این کاهش ترکیبی شانس بهتری را برای باقی نگه داشتن افزایش دمای زمین کمتر از ۱.۵ درجه سانتیگراد نسبت به دوران پیش از انقلاب صنعتی طی ۳۰ تا ۴۰ سال آینده و زیر دو درجه سانتیگراد تا سال ۲۱۰۰ فراهم می کند.

در مطالعه اخیر دانشمندان به این نکته اشاره داشته اند که فشار برای کاهش انتشار دی اکسید کربن عامل کلیدی برای توسعه فناوری های دوستدار آب و هوا محسوب شده و کاهش چنین فشاری می تواند به کند شدن آهنگ نوآوری و در نتیجه انتشار هرچه بیشتر و مواجهه با آب و هوایی گرمتر را به همراه داشته باشد.

برخی اقدام ها در زمینه کاهش دی اکسید کربن می تواند به کاهش انتشار SLCPs نیز منجر شوند. به عنوان مثال، کاهش انتشار کربن سیاه و متان به واسطه کاهش تولید و مصرف سوخت های فسیلی از آن جمله است. تلاش هایی که در زمینه کاهش انتشار کربن سیاه در راستای مقابله با آلودگی هوا صورت می گیرد به صورت عمده بر سلامت عمومی متمرکز بوده و موثر بودن آنها نیز اثبات شده اند.