گروه عکاسان و مستندسازان جهادی در نشست مشترکی با اعضای هیأت علمی پژوهشکده تالاب هامون، در جریان آخرین وضعیت این تالاب خشکیده قرار گرفتند.

به گزارش زیست آنلاین از فارس، گروه عکاسان و مستندسازان جهادی در نشست مشترکی با اعضای هیئت علمی پژوهشکده تالاب هامون، در جریان آخرین وضعیت این تالاب خشکیده قرار گرفتند. در این نشست مسئله ریزگردها به عنوان اساسی‌ترین مشکل این منطقه عنوان شد که علاوه بر ایجاد مشکلات جدی برای زندگی مردم، مانع از اجرای هرگونه طرح توسعه‌ی صنعتی و کشاورزی خواهد شد.

دکتر احمد قرائی، رئیس این پژوهشکده، منشاء اصلی ریزگردها را کشور افعانستان دانسته و گفت: با توجه به اینکه کریدور باد از افعانستان به ایران است و بخشی از بستر خشکیده‌ی دریا در این کشور قرار دارد، باید تثبیت شن‌زارها با همکاری دوکشور و به صورت همزمان انجام شود و در غیر اینصورت، مشکل ریزگردها در سیستان حل نخواهد شد.

این استاد دانشگاه یکی از راه‌کارهای حل مشکل ریزگردها را ایجاد پوشش گیاهی در نقاط بحران دانسته و از طرح در دست مطالعه‌ی این پژوهشکده برای بررسی دقیق ابعاد علمی این کار خبرداد. از نظر وی شیوه‌هایی که تا کنون برای تثبیت شن‌زارها در پیش گرفته شده است از جمله مالچ پاشی، فاقد وجه علمی هستند و در آینده باعث ایجاد مشکلات متعدد زیست محیطی خواهند شد.

هامون نقشه ندارد!

قرائی که دانش‌آموخته‌ی بیوتکنولوژی آبزیان است، انجام کارهای شتاب‌زده بدون پشتوانه‌ی علمی را آسیب مهمی برای مقابله با بحران ایجاد شده در سیستان دانسته و منشاء یابی دقیق ریزگردها را ضرورت نخست و زیرساخت اساسی حل مشکلات بوجود آمده از خشکیدن دریاچه هامون دانست. وی با اشاره به اینکه کانون‌های بحران در حال جابجا شدن هستند گفت: چرا تاکنون نقشه‌ی توپوگرافی این منطقه طراحی نشده است؟ پهنه‌بندی فرسایش تالاب چرا در دست ما نیست؟

رئیس پژوهشکده تالاب هامون در ادامه از آمادگی این پژوهشکده برای تهیه‌ی این نقشه خبرداد و از مسئولین اجرایی خواست بودجه‌ی لازم را تامین کنند تا هرچه سریع‌تر زمینه‌های علمی مقابله با مشکل ریزگردها فراهم شود.



همین آب اندک برای سیستان کافی است، اگر...

ما نباید به جنگ بحران برویم، بلکه باید شرایط زندگی مناسب در بحران را فراهم کنیم. این نظر دکتر پیمان افراسیاب بود که از راه‌حل‌های خلق‌الساعه برای مقابله با بحران آب انتقاد کرده و مدیران را به نگاه علمی بلند مدت برای مواجهه با بحرانی که ابعاد جهانی دارد دعوت کرد.

مدیر گروه منابع آب پژوهشکده تالاب هامون با تاکید بر اینکه آبیاری علمی می‌تواند ۴۰ درصد مصرف آب را کاهش دهد گفت: با همین آب کم می‌توان کشاورزی سیستان را احیا کرد.

وی در ادامه از مسئولان اجرایی خواست که مرجعیت علمی دانشگاه زابل را در این منطقه بپذیرند و از انجام کارهای غیر علمی که باعث خسارت‌های جبران ناپذیری در آینده خواهد شد، جلوگیری کنند.

 

تجمیع اراضی کشاورزی

دریاچه هامون به صورت میانگین ۴ متر در سال پتانسیل تبخیر دارد و اگر آب دوباره تمام بستر دریاچه را بگیرد، بیش از یک‌سال دوام نخواهد آورد. این مطلب را دکتر جواد میردار مدیر گروه شیلات پژوهشکده تالاب هامون گفت و و احیای هامون را به صورت قبل ناممکن دانست.

این استاد دانشگاه زابل با اشاره به این نکته که هامون جزو تالاب‌هایی است که منشاء آن ها فرسیاش بادی است گفت: این گونه تالاب‌ها وضعیت موقتی دارند و تغییرات اقلیمی باعث شده است که مشکلات هامون در نقاط مختلف دنیا وجود داشته باشد.

میردار هرگونه طرحی را که مبتنی بر مصرف زیاد آب باشد را محکوم به شکست دانست و مناسب‌ترین راه مقابله با بحران آب در منطقه را تجمیع اراضی کوچک کشاورزی و ایجاد گلخانه‌های علمی با منبع انرژی های نو و آبیاری مدرن دانست.

 

فرهنگ، حلقه‌ی مفقوده مقابله با بحران

مهندس رقیه کرمی، مدیر گروه اکوسیستم‌های طبیعی پژوهشکده، مشکلات سیستان را دارای ابعاد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی دانسته و در نظر نگرفتن مولفه‌های احتماعی و فرهنگی را دلیل اصلی ناموفق بودن طرح‌های مقابله با بحران خشکسالی در سیستان دانست.

 



وی آگاه سازی مردم و جلب مشارکت آن ها را برای حل مشکلات ضروری دانست و از اقداماتی که باعث قطع پیوند‌های اجتماعی مرز نشینان ایران با مرزنشینان افعانستان شده است انتقاد کرد و گفت بدون همکاری مردم افغانستان، همه طرح‌ها شکست خواهند خورد و جلب همکاری آنها نیز منوط به مشارکت مردم مرز نشین سیستان است.

لازم به ذکر است که گروهی از عکاسان و مستندسازان، در یک سفر جهادی به منطقه ی سیستان رفته اند تا مشکلات ناشی از بحران مدیریت آب در این منطقه را به تصویر بکشند.

این گروه متشکل از هنرمندان تبریز و تهران ، خط اریب دریاچه ی ارومیه تا دریاچه هامون را طی کرده اند و با انگیزه ی ایجاد همگرایی ملی برای مقابله با این بحران و کمک به حل مشکلات مردم سیستان قرار است دیدارهایی با بزرگان و مردم محلی داشته و به مشاهده ی میدانی عوارض ناشی از بحران مدیریت آب در این منطقه بپردازند.