مولفان مطالعه اخیر دریافته اند ۸۵ درصد از ۴ هزار و ۱۱۸ گونه پستانداران، پرندگان و دوزیستان در معرض خطر از شرایط حفاظتی کافی در پارک های ملی موجود برخوردار نیستند و از این رو نسبت به انقراض در آینده نزدیک آسیب پذیر هستند.

به گزارش زیست آنلاین از زیست نیوز دانشمندان از دانشگاه جیمز کوک، جامعه حفاظت از حیات وحش، دانشگاه کویینزلند، دانشگاه استنفورد، مرکز برد لایف اینترنشنال، اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت و سازمان های دیگر طی مطالعه ای نسبت به این مساله هشدار داده اند که مناطق حفاظت شده دیواری دفاعی برای تنوع زیستی در معرض خطر جهان محسوب نشده و تغییراتی مشخص درباره چگونگی تعیین مناطق حفاظت شده به منظور حفظ حیات در کشورهای مختلف نیاز است.

مولفان مطالعه اخیر دریافته اند ۸۵ درصد از ۴ هزار و ۱۱۸ گونه پستانداران، پرندگان و دوزیستان در معرض خطر از شرایط حفاظتی کافی در پارک های ملی موجود برخوردار نیستند و از این رو نسبت به انقراض در آینده نزدیک آسیب پذیر هستند. به گفته دکتر "اسکار ونتر"، مولف ارشد مطالعه اخیر، مطالعه صورت گرفته نشان می دهد مناطق حفاظت شده موجود در زمینه حفاظت از در معرض خطرترین گونه های جهان بسیار ضعیف عمل می کنند. از آن جایی که مناطق حفاظت شده باید به عنوان پناهگاهی امن برای گونه های آسیب پذیر عمل کنند، این مساله بسیار نگران کننده است.

امضا ملی کنوانسوین تنوع زیستی توسط ۱۹۳ کشور در سال ۲۰۱۰ تعهدی جهانی به منظور افزایش شبکه مناطق حفاظت شده زمینی جهان از ۱۳ به ۱۷ درصد تا سال ۲۰۲۰ را ایجاد کرد. با این وجود، مدل های رایانه ای برای شبیه سازی سناریوهای توسعه مناطق حفاظت شده نشان داده است این پارک های جدید همچنان می توانند بخش اعظم تنوع زیستی محافظت نشده جهان را نادیده بگیرند.

به گفته دانشمندان، اگر توسعه مناطق حفاظت شده در آینده طبق سناریو "رویه معمول" ادامه یابد، پوشش گونه های در معرض خطر افزایش اندکی را تجربه خواهد کرد. یکی از مشکلات اساسی در این زمینه تمایل دولت ها به حفاظت از زمین هایی ارزان برای محافظت در هنگام ایجاد پارک های جدید به جای تمرکز بر زمین هایی است که برای حیات وحش اهمیت دارند. زمین ارزان کار را آسان می کند اما مطالعه جدید نشان می دهد تاثیر چندانی در حفاظت از گونه های در معرض خطر ندارد.

در حقیقت عامل کلیدی در حفاظت از در معرض خطرترین گونه های گیاهی و جانوری جهان برقراری پیوند پوشش گونه های در معرض خطر به توسعه مناطق حفاظت شده است. به گفته پروفسور "هیو پاشینگهام" از دانشگاه کویینزلند، با ایجاد این وابستگی متقابل می توان فرصت های حفظ تنوع زیستی کره زمین برای نسل های آینده را به طور قابل توجهی افزایش داد. هنگامی که این اهداف ترکیب می شوند، احتمال بیشتری وجود دارد کشورها پارک های جدید را در مناطقی که از نظر بیولوژیکی در معرض خطر قرار دارند، ایجاد کنند. این مساله در نهایت منافع بلند مدت برای حفاظت از محیط زیست جهانی را به همراه خواهد داشت.

به گفته دانشمندان، پارک ها به سادگی قادر به انجام وظیفه مهم حفاظت از گونه ها نیستند و اگر ما ۳۰ درصد از جهان را با استفاده از رویکرد "رویه معمول" در پارک ها پوشش دهیم بسیاری از گونه های در معرض خطر نادیده گرفته خواهند شد. اما زمانی که این گونه ها هدف قرار می گیرند گزینه های مقرون به صرفه بسیاری برای مشمول شدن آنها در پارک های جدید پدیدار می شوند.