غار پَراو یا غار پَرو (به معنی پر آب) نام غاری است در ارتفاع ۳٬۰۵۰ متری کوه پراو، در دوازده کیلومتری شمال‌شرق شهر کرمانشاه که در میان کوه طاق بستان و کوه بیستون و در جنوب منطقه‌ای به نام میدان پراو قرار دارد. این غار در ۳۰۰ متری پایین قله شیخ علیخان یا قله پراو قرار دارد.

به گزارش زیست آنلاین به نقل از برترین ها: غار پَراو یا غار پَرو (به معنی پر آب) نام غاری است در ارتفاع ۳٬۰۵۰ متری کوه پراو، در دوازده کیلومتری شمال‌شرق شهر کرمانشاه که در میان کوه طاق بستان و کوه بیستون و در جنوب منطقه‌ای به نام میدان پراو قرار دارد. این غار در ۳۰۰ متری پایین قله شیخ علیخان یا قله پراو قرار دارد.


 در زمان کشف این غار در بیش از ۴۰ سال پیش (۱۹۷۱ میلادی)، بزرگ‌ترین غار عمودی دنیا بوده‌است و به همین دلیل لقب اورست غارهای جهان را به آن اطلاق کرده‌اند. این غار به عنوان دومین اثر طبیعی ملی کرمانشاه در سال ۱۳۸۸ توسط سازمان حفاظت محیط زیست ایران به ثبت رسید. امروزه غارهای عمیق بسیاری در جهان یافت شده‌اند که بسیار عمیق‌تر از غار پرو هستند و غار پرو را در لیست عمیق‌ترین غارهای جهان تا رتبه ۲۲۱ پایین آورده‌اند.

یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد غار پراو وجود دهانه آن در ارتفاع سه‌هزار متری از سطح دریا است که این بالاترین سطح در بین تمام غارهای دنیا می‌باشد.

غار پراو در کرمانشاه با عمق ۷۵۲ متر و طول ۱۴۰۰ متر از جمله عمیق‌ترین و فنی‌ترین غارهای ایران است. تا کنون در این غار پنج نفر کشته‌ شده‌اند. گزارش تصویری از پیمایش موفق این غار.

۱. پیمایش این غار به اطلاعات فنی، قدرت و استقامت بدنی بالا نیاز دارد.


۲. شهریور ۱۳۹۲ سه غارنورد به نام‌های سهیل سلیمانی، مجید زحمتکش و حسن سوری در مدت ۸۲ ساعت موفق به پیمایش کامل غار پراو شدند.


۳.  کوهی که غار پراو در بالای این کوه واقع شده است.


۴. دهانه ورودی غار پراو که باید به حالت پا مرغی وارد آن شد.


۵. محلی معروف به تنگ گل خیز که اولین سینه‌خیز غار به حساب می‌آید.


۶. سوراخ‌های تنگ که برای عبور از آن‌ها باید از آب نزدیک صفر درجه عبور کرد.


۷. طریقه نوشیدن آب در غار پراو با لوله تصفیه آب. لباس‌های خیس و درجه برودت بین دو تا شش درجه سانتی‌‌گراد، پیمایش را طاقت فرسا می‌کند.


۸. تابلو آرامگاه دو غارنورد زیر چاه هجده غار پراو.


۹. تا کنون در این غار پنج نفر کشته و تعداد زیادی مصدوم و مجروح شده‌اند.


۱۰. بیست و شش چاه و صدها چاهک و چاله در این غار وجود دارد. در انتهای این غار حوضچه آب بزرگی قرار دارد و کسی نمی‌داند آب این غار به کجا وارد می‌شود.


۱۱. نمونه قندیل‌های غار پراو.


۱۲. این غار در سال ۱۳۸۸ توسط سازمان محیط زیست بعنوان اثر طبیعی ملی جهت حفاظت ویژه ثبت شد.[۴] بعلاوه در ۲۰ بهمن ۱۳۸۹ توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره ۹۸ در فهرست میراث طبیعی ایران قرار گرفت. )غارنورد در حال استراحت در قسمتی از غار.


۱۳. این غار برای اولین بار در سفر تحقیقاتی یک گروه غارنورد انگلیسی در سال ۱۳۵۰ خورشیدی به رهبری جان میدلتون کشف شد و گروه به عمق ۷۵۰ متری غار دست یافت. سفر اکتشافی بعدی در سال ۱۳۵۱ به رهبری دیوید جادسون که با حمایت انجمن سلطنتی جغرافی و گروه غارشناسان انگلستان با هدف پیشروی بیشتر، به منظور دستیابی به رکورد جهانی انجام شد. علی‌رغم تلاش‌های زیاد گروه ۱۶ نفرهٔ انگلیسی، این کار میسر نشد و غار پراو در عمق ۷۵۱ متری به یک حوضچهٔ گلی به طول ۵۰ متر ختم شد. این موضوع، یک اصطلاح ماندنی در غارنوردی به جای گذاشت. به این معنی که اگر یک غار بزرگ، که امید به گسترش آن می‌رود، ناگهان به آخر خود برسد، می‌گویند:«پراوئی شد». (غارنورد در حال آماده‌سازی فرود از یک چاه).


۱۴. اولین تلاش جدی ایرانی‌ها برای پیمایش غار در سال ۱۳۶۸ توسط کانون کوهنوردان کرمانشاه انجام شد که به دلیل بارش باران و سرازیر شدن آب در غار ناتمام ماند. اما غارنوردان کانون کوهنوردان کرمانشاه بار دیگر در سال ۱۳۷۰ موفق شدند به عنوان اولین گروه ایرانی تا انتهای غار را پیمایش کنند و رکورد تلاش‌های نافرجام ایرانیان را بشکنند. در طی سال‌های بعد، بازدید از غار توسط گروه‌های کوهنوردی و غارنوردی ایرانی شروع شد که اغلب به حوضچه انتهای غار و یا گاهی به کشف راه‌های جدید انجامید. (غارنورد در حال گذر از مسیرهای گلی برای ورود به کمپ چاه پانزده.)


۱۵. غار پراو با درجه سختی پیمایش «۵ دی» از دشوارگذرترین غارهای جهان به شمار می‌رود و تاکنون ۵ نفر از غارنوردان ایرانی در هنگام پیمایش این غار جان خود را از دست داده‌اند. (دو غارنورد در انتهای غار).


۱۶. پناهگاه پراو پس از پیمایش غار محلی برای استراحت و خشک کردن وسایل و لباس‌ها.