گفته می‌شود از دو و نیم سال پیش تاکنون چیزی در حدود دو میلیون و ۶۰۰ هزار تن زباله به جمع زباله‌های محل دپو زباله در مازندران افزوده شده است. در همین لحظه هم، زنگ خطر و نوای سیاه آلودگی از جنگل و مرتع استان‌های شمالی گرفته تا ساحل دریای مازندران پخش شده است.

به گزارش زیست آنلاین به نقل از ایسنا دیدگاهی که برای مدیریت شهری وجود دارد بر این پایه است که زباله‌ها را از دیدگان شهروندان دور کنیم و البته هنوز هم درب برای برخی مسئولین بر همان پاشنه می‌چرخد و با تمام قوا اعتقاد دارند که فقط و فقط نهان کردن زباله‌ها، حال در بطن جنگل یا کوهستان علاج این بحران است.

 

سهیل اولادزاد یک فعال مستقل محیط زیست در گفت‌وگویی با ایسنا در این باره افزود: امروز، زباله‌های شهرستانی مانند محمودآباد در ساحل دریا و با فاصله‌ای نزدیک به دو متر از دریا ‌نباشت می شود، زباله‌های سواد کوه و کلار دشت و نور، همچنان با شدتی بیشتر را وارد جنگل‌های این نواحی می‌کنند. همچنین محل دپوی زباله های تقریبا سی صد تنی (در هر روز) شهرستان قائمشهر در کمترین فاصله از رودخانه بزرگی همچون تلار ریخته می شود و همچنان همه در تلاشیم که شمال ایران را به قطب سرطان کشور مبدل کنیم.

 

وی محل‌های دپو زباله را همچون توده‌های سرطانی عنوان کرد و گفت: این موضوع داد مسئولین شهری شهرهایی که به بحران رسیده اند را در آورده است، هر روز خبری می شنویم از حجم پسماند در شمال ایران، اما این سوال مطرح می‌شود که چرا پیش از انباشت زباله‌ها در سواحل این مناطق، شاهد اعتراض آنان نبودیم ؟

 

این فعال محیط زیست با اشاره به پراکنش آلودگی در این مناطق اظهار کرد: شهرهای شمالی هر کدام در عین حال که بیشترین نقش را در این آلودگی ها دارند، بیشترین خسارت را نیز در این رخداد بزرگ زیست محیطی دیده اند. باید این موضوع را پذیرا باشیم که امروز خسارات ناشی از آلودگی های زیست محیطی، از قبیل تاثیر بر آب شرب و کشاورزی که تاثیر مستقیم بر دو عامل بسیار حساس سلامت بشری و همین طور دگردیسی خاک و آسیب به محصولات کشاورزی را دارند، خسارتی بسیار عظیم تر از تخریب طرح های عمرانی شهرها را به گردن مدیران شهری و همینطور کل جامعه خواهند نهاد.

 

اولادزاد در ادامه گفت: روزانه ده‌ها هزار لیتر شیرابه از طریق انباشت زباله‌ها روی یکدیگر به شیوه‌های مختلفی در چرخه غذایی شهروندان و در کل اکوسیستم مناطق وارد می شود که به علت بالا بودن سطح آب‌های زیر زمینی و همینطور میزان بارش بالای باران در طول سال در این مناطق، می توان به عمق فاجعه این رویداد پی برد.

 

این فعال محیط زیست در رابطه با هزینه‌های گزاف مدیریت شهری برای حمل و نقل زباله‌ها به مناطق دور افتاده، اظهارکرد: به طور مثال محل دپو زباله در شهری مانند ساری، از مشترکین ۱۲۰ کیلومتر فاصله دارد که طبیعتا هزینه‌های زیادی را شامل می‌شود.

 

وی ادامه داد: در نمونه دیگری می توان به بحث بسیار جالبی به نام اجاره محل دپو یک شهرستان توسط یک شهرستان دیگر اشاره کرد که شامل ارقام نجومی برای تخلیه زباله‌های شهری در فضای تعیین شده می شود.

 

این در حالی است که معصومه ابتکار، معاون ریس جمهوری و رئیس سازمان محیط زیست هم در سفر خود به استان مازندران به ظرفیت‌های مهم بخش گردشگری مازندران اشاره و اظهار کرده بود: مدیریت صحیحی بر بخش گردشگری استان صورت نگرفته است و پسماندهایی که از سوی گردشگران در طول سال بر استان وارد می‌شود فشار جدی را بر مازندران دارد.

 

به گفته او، پسماند مزیت طبیعت ایران را می‌گیرد و منجر به آسیب‌هایی می شود که گردشگر هیچگونه لذتی از سواحل و طبیعت نبرد. علاوه بر آن نیز خسارات شیرابه‌های باقی مانده از پسماند سالانه صدها میلیارد تومان محاسبه شده است.

 

وی از امضای طرح‌های اقتصادی از جمله کمپوست برای مدیریت پسماند با وزارت کشور و ابلاغ مصوبه پیشنهادی به استانهای ساحلی خبر داد و گفت: برنامه طرح ساماندهی پسماند استانهای ساحلی آماده شده و تامین اعتبارات و ضوابط فنی از برنامه‌های جدی این طرح است که در دستور کار قرار دارد.

 

 در حال حاضر جدای از ساماندهی پسماندها، نبودن فضا برای دپوی زباله‌ها باعث شده تا آن را در کنار ساحل به صورت موقت نگهداری کنند؛ اما سواحل این مناطق امروز به تلی از زباله تبدیل شده که به دلیل شرایط آب و هوایی فضای منطقه را بوی تعفن پر کرده و معضلات بهداشتی و محیط زیستی را برای اهالی به وجود آورده است، در حالیکه اگر تفکر توسعه پایدار در برخی از اذهان می‌گذشت، می شد تا به جای این جا به جایی ها در بودجه، زمینه را برای ساخت نیروگاه های تولید انرژی از زباله و یا سایر خدمات مرتبط آماده کرد.