توافق بر سر یک قرارداد جهانی بر سر کاهش انتشار کربن در سال آینده تنها راه باقی‌مانده برای حفاظت از شیوه نادرست زندگی در قرن بیست‌ویکم است.

به گزارش زیست آنلاین نسیبه خانلرزاده: وزیر انرژی انگلیس در آستانه اجلاس تغییرات آب‌وهوایی سازمان ملل در لیما، توافق بر سر یک قرارداد جهانی بر سر کاهش انتشار کربن در سال آینده را تنها راه باقی‌مانده برای اصلاح «شیوه‌ای از زندگی که ما برگزیده‌ایم» می‌داند. اد دیوی وزیر انرژی انگلیس در آستانه برگزاری این اجلاس بین‌المللی بزرگ در لیما هشدار داد که رهبران جهان باید بر سر قراردادی برای مواجهه با گرمایش جهانی به توافق برسند یا اینکه ریسک پایان زندگی را به شیوه‌ای که ما می‌شناسیم بپذیرند.

 به گزارش تلگراف، در حدود ۹۰۰۰ سیاست‌مدار، دیپلمات و نمایندگان نهادهای غیردولتی از سراسر جهان در هفته پیش رو به پایتخت پرو می‌آیند تا درباره تغییرات آب‌وهوایی صحبت کنند و قصد دارند بر سر جزئیات کلیدی به توافق برسند تا بتواند پیش از ضرب‌الاجل اعلام‌شده برای اجلاس سال آینده در پاریس، به یک قرارداد جهانی جدید دست پیدا کنند. آقای دیوی به خبرنگاران گفته است: «این آخرین گردهمایی عمده ما تا پیش از رسیدن به ضرب‌الاجل سال آینده در پاریس است. ما به یک توافق در پاریس نیاز داریم و هیچ گزینه دیگری وجود ندارد که بتواند از امنیت ملی، اقتصاد ما و شیوه‌ای از زندگی که برگزیده‌ایم، حفاظت کند». این همایش در راستای گزارشی است که کمیته بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی سازمان ملل چند هفته پیش منتشر کرد و در آن هشدار داده بود که مدارک نقش انسان در گرمایش جهانی انکارناپذیر است و تنها یک اقدام سریع و شدید برای قطع انتشار گاز دی‌اکسید کربن می‌تواند روند فاجعه‌آمیز گرمایش به میزان بیش از ۲ درجه سانتی‌گراد از آغاز انقلاب صنعتی را منحرف کند. در آن گزارش آمده که تبعات شدید سیلاب‌ها، خشک‌سالی‌ها و بحران‌ها همگی ناشی از عبور از این مرز هستند. آقای دیوی می‌گوید: «با توجه به توافق‌نامه کاهش انتشار کربن سران اروپایی در ماه اکتبر / مهر و توافق جدید بین ایالات‌متحده و چین در دو هفته گذشته، شتاب موردنیاز برای رسیدن به توافق در حال شکل‌گیری است. در لیما، من روی کشورهای بیشتری فشار وارد خواهم کرد تا جلو بیایند و تعهدات جدید و عادلانه‌ای را بپذیرند». اما هم دانشمندان و هم دولت‌ها می‌دانند که به‌رغم اجماع بین‌المللی بر سر لزوم رسیدن به توافقی در پاریس، این توافق هرچه باشد، احتمالا آن‌قدر رادیکال نیست که در عالم واقع بتواند روند گرمایش جهانی را در زیر سطح ۲ درجه سانتی‌گراد متوقف کند. به‌جای آن، وزیران به دنبال این هستند تا مطمئن شوند به توافقی می‌رسند که تا حد امکان جاه‌طلبانه و از نظر قانونی هم محدودکننده باشد و در سال‌های آینده هم بتوان آن را تقویت کرد. کاهش توقف برای ماندن در محدوده گرمایش زیر ۲ درجه سانتی‌گراد، نیاز به گسترش چشمگیر منابع انرژی تجدیدپذیر همچون مزارع بادی و خورشیدی و حذف سوخت‌های فسیلی دارد (جز در صورتی‌که بتوان مانع از انتشار کربن حاصل از سوختن آن‌ها شد و آن را استحصال کرد). منتقدان این هدف‌گذاری‌ها را غیرواقعی و پرهزینه می‌دانند. باب وارد، مدیر سیاست‌گذاری موسسه پژوهش‌های تغییرات آب‌وهوایی گرانتهام LSE، هشدار داد که «یکی از بحث‌های کلیدی که می‌تواند بحث‌ها را از خط خارج کند، مسئله بودجه است». کشورهای توسعه‌یافته در سال ۲۰۰۹ / ۱۳۸۸ تعهد کردند که تا سال ۲۰۲۰ / ۱۳۹۹، فاینانسی معادل ۱۰۰ میلیارد دلار را در اختیار کشورهای درحال‌توسعه قرار دهند تا بتوانند خود را با تغییرات آب‌وهوایی سازگار کنند. با بخشی از آن، سازمان ملل «بودجه آب‌وهوای سبز» را راه‌اندازی کرد که تاکنون تنها کمتر از ۱۰ میلیارد دلار برای کل سال‌های پیش رو گردآوری کرده است. آقای وارد می‌گوید: «مشکل این است که کشورهای درحال‌توسعه این میزان را کافی نمی‌دانند. تا جایی که به کشورهای درحال‌توسعه مربوط است، تمایل آن‌ها به امضای چنین تعهداتی وابسته به این است که کشورهای توسعه‌یافته انتشار کربن را به‌شدت کاهش دهند و همزمان به کمک‌های مالی به کشورهای درحال‌توسعه نیز بپردازند. اگر در پایان لیما اختلافات هنوز وجود داشته باشند، مشکل بزرگی در پاریس خواهیم داشت». برخی کشورهای درحال‌توسعه به دنبال این هستند که توافق نهایی نه‌تنها شامل کاهش انتشار، بلکه دربردارنده تعهدات مالی نیز باشد. کشورهای جزیره‌ای کوچک آسیب‌پذیر در برابر افزایش سطح آب، به دنبال غرامت‌هایی برای آسیب‌های وارده در اثر تغییرات آب‌وهوایی هستند. گروه زیست‌محیطی WWF، گفتگوهای لیما را به آزمونی برای توافق پاریس تشبیه کرده است. ریچارد بلک، مدیر واحد اطلاعات انرژی و آب‌وهوا، گفت که این اجلاس مانند پیش درآمدی بر اپرا است. «اگر خوب باشد، با اشتیاق به سراغ رویداد اصلی می‌روید؛ ولی اگر افتضاح باشد، شاید دیگر آنجا نمانید. اگر هر یک از وزرای اصلی لیما را با این احساس ترک کنند که دیگران هم متعهد شده‌اند که در پاریس به توافقی برسند که هدف ۲ درجه‌ای را امکان‌پذیر می‌سازد، در آن صورت دورنمای رسیدن به توافق خیلی روشن‌تر خواهد بود».