تجدیدپذیرها، حلال مشکلات زیست محیطی هندوستان

هندوستان دومین کشور پر جمعیت دنیا به حساب می‌آید و نزدیک به یک ششم جمعیت دنیا را به خود اختصاص داده است. کشوری پهناور با آب و هوای گرم، معتدل و استوایی که در سال‌های اخیر همزمان با تغییرات آب و هوایی و گرمتر شدن کره زمین با خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کند.

با توجه به رشد روز افزون جمعیت و نیاز آن به انرژی، این کشور از سال ۱۹۹۰ تا کنون بزرگترین تولید کننده گاز کربن‌دی‌اکسید حاصل از بخش تأمین انرژی در سراسر دنیا بوده هرچند بیشترین کاهش در میزان عرضه انرژی را نیز تجربه کرده است.

به طور کلی این کشور سومین تولید کننده بزرگ گازهای گلخانه ای در دنیاست که بعد از چین و ایالات متحده آمریکا در این رتبه قرار می گیرد.
مه غلیظ و لایه خاکستری رنگ در اطراف شهرها، تنفس و زندگی عادی را برای گروه‌های آسیب پذیر در این کشور مشکلتر ساخته است.

دسترسی به انرژی نیز در تمامی مناطق این کشور پهناور، چالشی دیرینه بوده است، این در حالی‌ است که بیشتر شهرها در اغلب روزهای سال از تابش مقدار مطلوبی از انرژی خورشیدی برخوردار هستند.

با این حال در سپتامبر سال ۲۰۱۶، کل میزان دسترسی به انرژی‌های تجدیدپذیر در این کشور، ۴۴.۲۴ گیگا وات گزارش شد که ۶۱ درصد از سهم آن مربوط به انرژی بادی، تنها نزدیک به ۱۹ درصد مربوط به سهم استفاده از انرژی خورشیدی و ۲۰ درصد باقیمانده مربوط به زیست توده، برقآبی و استفاده از انرژی‌های هدر رفته بوده است.

هرچند انرژی‌های تجدیدپذیر در این کشور، به شایستگی جایگاه خود را نیافته‌اند اما پیش‌بینی شده که تا سال ۲۰۲۲، میزان استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر در این سرزمین به ۱۷۵ گیگا وات برسد.

از اینرو در سال‌های اخیر استفاده از آبگرم‌کن‌های خورشیدی بیشتر از پیش رواج یافته‌است و در خیابان‌ها نیز، گاه به گاه به‌صورت پراکنده پنل‌های خورشیدی به‌منظور تأمین روشنایی شهر به چشم می‌خورند.

وضعیت سیستم حمل و نقل عمومی، مسأله دیگری‌ است که در هندوستان چندان چنگی به دل نمیزند و مردم به اجبار از موتورهای ریکشا و خودروهای دیزلی برای جابه‌جایی استفاده می‌کنند.

شاید بتوان گفت که همین موتورهای ریکشا و اتوبوس‌های فرسودهی بخش حمل و نقل به‌همراه استفاده بیش از اندازه از موتور، به بلایای خانمان‌سوزی تبدیل شده‌اند که گریبان مردم در تمامی نقاط دنیا را گرفته‌اند و سهم به‌سزایی در افزایش دمای کرهی زمین و تغییرات آب و هوایی داشتهاند.
همچنین قیمت بنزین در این کشور بین ۳۶۰۰ تا ۴۰۰۰ تومان است، بنابراین مردم به استفاده از وسایل نقلیهی کم مصرف همچون موتور و ریکشا روی آورده‌اند هرچند که استفاده از آنها موجب افزایش آلودگی هوا خواهد شد.

در سال‌های اخیر خودروهای دیزلی طرفداران بیشتری یافته‌اند اما استفاده از آنها چندان مطلوب نیست، چون طول عمر آنها کمتر بوده به‌علاوه مصرف دیزل در آنها ( که حدودا نصف قیمت بنزین است) نیز تقریبا بالا است.
با توجه به جمعیت زیادی که در هند زندگی می‌کنند، میزان تولید زباله نیز بسیار بالاست، تدبیر دولت هند برای کنترل این معضل، عدم استفاده از پلاستیک در تمامی فروشگاه‌هاست.

به این شکل که تمامی اجناس داخل پاکت‌های کاغذی یا پارچه‌ای قرار می‌گیرند، از طرف دیگر این پاکت‌ها هزینه‌های بالای دارند، بنابراین از نظر اقتصادی و با توجه به فقر همگانی در این کشور چندان مقرون به‌صرفه نیست که افراد برای هر بار خرید روزانه خود هزینه‌ای را بابت زنبیل‌های پارچه‌ای یا کاغذی خود پرداخت کنند و از اینرو اکثر آنها به-هنگام مراجعت به فروشگاه‌ها، با خود این زنبیل‌ها را به‌همراه می‌آورند.

به‌این ترتیب پلاستیک مصرف نمی‌شود، تولید زباله کاهش می‌یابد و میزان مصرف زنبیل‌های پارچه‌ای و کاغذی نیز کنترل می‌شود.
با توجه به خشکسالی و عدم بارش باران، این کشور با بحران کم آبی رو به‌روست، از اینرو برق در آن مدام در حال نوسان بوده و بعضا روزهایی با ۱۰ بار قطعی کوتاه مدت برق رو به رو می‌شوند. اما همچنان میزان تولید برق با استفاده از زغال سنگ در نیروگاه‌ها در این کشور بالاست، چرا که استفاده از لوازم خنک کننده در این سرزمین از بالاست.
در توافقنامه مربوط به جلوگیری از گسترش تغییرات آب و هوایی که در شهر پاریس امضا شد، هند متعهد شده است که تا سال ۲۰۴۰، به گسترش استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر بپردازد، تولیدات زغال سنگ را محدود کند، در اقتصاد وابسته خود به خام فروشی تغییراتی ایجاد کند و برنامها‌ی را برای کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای دنبال کند.

هرچند که این تعهدات چندان نزدیک و باورپذیر نیستند چرا که شرایط حاکم در این کشور به تغییرات بنیادین در زیر ساخت‌های انرژی وابسته است.

منبع: انرژی امروز

https://zistonline.com/vdceew8p.jh8wzi9bbj.html