سازمان ملل متحد در جدیدترین گزارش خود اعلام کرده است سوءمدیریت زمین همراه با اثرات تغییرات اقلیمی عوامل اصلی نابودی اراضی باارزش کشاورزی اند. شیوه های مدیریتی حال حاضر در بخش استفاده از زمین در انتشار حدود ۲۵ درصد از گازهای گلخانه ای جهان نقش دارد. در مقیاس جهانی، ۱۶۹ کشور جهان بر بیابان زایی تأثیر می گذارند که در این میان چین، بزرگترین جمعیت جهان، بیشترین تأثیر را دارد.

به گزارش زیست آنلاین، در چشم انداز جهانی زمین که کنوانسیون مبارزه با بیابان زایی سازمان ملل متحد ۱(UNCCD) منتشر کرد و در یکی از کنفرانس های بزرگ آن ها در شهر اُردوس (Ordos) چین ارائه شد؛ تخریب، از بین رفتن تنوع زیستی و تغییرات آب و هوایی تهدیدات منفی بر سلامت بشر اند.

نویسندگان این گزارش می گویند که رشد فشارهای کاسته نشده فعلی بر زمین به علت افزایش جمعیت، افزایش میزان مصرف و بالا رفتن رقابت بر سر منابع کمیاب ادامه دارد.

در نشست سازمان ملل متحد در چین (UNCCD COP۱۳)، وزیران اهداف خود برای بازسازی زمین را اعلام کردند، درباره معیارهای مرتبط با تهدیدات در حال ظهور ناشی از مهاجرت اجباری، طوفان شن و گرد و غبار، و همچنین اقدماتی برای تقویت مقاومت جوامع در برابر خشکسالی به توافق رسیدند.

بیش از ۱۱۰ کشور، در پیشرفتی قابل توجه، به کمپین جهانی دستیابی به اهداف توسعه پایدار و بی طرفی در تخریب زمین تا سال ۲۰۳۰ پیوستند.

اهداف چنین تلاش هایی حفظ حاصلخیزی زمین، کمک به بیش از یک میلیارد نفر از مردم جهان برای به دست آوردن غذا، آب، انرژی و امنیت شغلی در برابر تغییرات اقلیمی است.

اولین نسخه چشم انداز جهانی زمین ۲(GLO) از سوی کنوانسیون مبارزه با بیابان زایی در سپتامبر امسال منتشر شد. چشم انداز جهانی زمین، پلت فرم و نشریه ارتباطات راهبردی است که اهمیت اساسی کیفیت زمین برای رفاه انسان، ارزیابی روند فعلی تبدیل زمین، تخریب و نابودی، شناسایی عوامل محرک و تحلیل اثرات و ارائه زمینه ای برای چالش ها و فرصت های آینده را نشان می دهد. همچنین، دیدگاه جدید و تحول گرایانه ای برای سیاست مدیریت زمین، برنامه ریزی و عمل در مقیاس ملی و جهانی را ارائه می دهد.

به گزارش ایانا، جی ال اُ، با جمع آوری گروهی از کارشناسان و همکاران بین المللی، به چالش ها و فرصت های آینده مدیریت و بازسازی زمین در زمینه توسعه پایدار، شامل موارد زیر، می پردازد:

· امنیت غذایی، آب و انرژی؛

· تغییرات اقلیمی و حفاظت از تنوع زیستی؛

· توسعه شهری و محیط های پیرامون شهرها و زیرساخت ها؛

· مالکیت زمین، حکومتداری و جنسیت؛ و

· مهاجرت، درگیری و تهاجم انسانی.