نتایج یک مطالعه‌ بین‌المللی و گسترده‌ روی تغییراتِ حیات‌وحش جهان در بیش از سه دهه‌ اخیر نشان می‌دهد که مدیریت ضعیف دولت‌ها در کشورهای مختلف ممکن است بیش از عوامل دیگری چون رشد اقتصادی، تغییرات اقلیمی یا حتی رشد جمعیت انسانی در کاهش جمعیت گونه‌های جانوری نقش داشته باشد.

به گزارش زیست آنلاین، یافته‌های منتشر شده در مجله نیچر همچنین نشان می‌دهد که مناطق حفاظت شده تنها زمانی می‌توانند تنوع‌ حیات وحش را حفظ کنند که کشورها به لحاظ حکومتی از ثباتی منطقی برخوردار بوده و ساختارهای قانونی و اجتماعی محکمی داشته باشند.

این مطالعه از سال ۱۹۹۰ سرنوشت گونه‌های پرندگان آبزی را به عنوان زنگ خطری برای شرایط تنوع زیستی گسترده در جهان بررسی کرده چرا که تالاب‌های زیستگاه این پرندگان جزو متنوع‌ترین و در عین حال آسیب‌پذیرترین مناطق حیات وحش روی کره زمین هستند.

یک تیم بین‌المللی از متخصصان و کارشناسان حفاظت از محیط زیست زیر نظر دانشگاه کمبریج، بیش از ۲.۴ میلیون گزارش شمارش سالانه از ۴۶۱ گونه پرنده آبزی را در حدود ۲۶ هزار منطقه تحقیقاتی مختلف در سراسر جهان مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.

آنها از این مجموعه عظیم اطلاعات برای الگوسازی از تغییرات گونه‌های بومی در کشورها و مناطق مختلف استفاده کردند. نتایج این بررسی با "شاخص‌های حکومت جهانی" که همه چیز از میزان خشونت و حاکمیت قانون گرفته تا داده‌هایی نظیر تولید ناخالص داخلی و عملکرد حفاظت از محیط زیست را می‌سنجد، مقایسه شد.

این مطالعه نشان داد که کاهش گونه‌های پرندگان آبزی در مناطقی از جهان مانند آسیای غربی و مرکزی، آمریکای جنوبی و جنوب صحرای آفریقا که دولت‌ها به طور متوسط تاثیرگذاری کمتری دارند، گسترده‌تر است.

اگرچه در اروپا نیز گونه‌های در معرض خطر پیدا می‌شوند اما سالم‌ترین وضعیت در گونه‌های مختلف در آنجا دیده شده است. این اولین بار است که تاثیر حکومت داخلی و ثبات سیاسی - اجتماعی به عنوان مهم‌ترین شاخص جهانی از بین رفتن تنوع‌زیستی و گونه‌ها شناخته شده است.

در این مطالعه کارشناسانی از دانشگاه‌های بث انگلیس، سانتا کلارای آمریکا، سازمان جهانی حفاظت از تالاب‌ها و انجمن ملی Audubon در کنار متخصصان دانشگاه کمبریج به همکاری پرداختند.

محققان خاطرنشان می‌کنند که مدیریت ضعیف منابع آب و سدسازی در بخش‌هایی از آسیا و آمریکای جنوبی تالاب‌هایی را حتی در مناطق محافظت شده برای همیشه خشک کرده است. همچنین قوانین ناکارآمد شکار نیز از عوامل تحت تاثیر دولت‌ها و موثر بر انقراض گونه‌ها به شمار می‌رود.

به گزارش ایسنا، مطالعه اخیر دانشگاه کمبریج همچنین نشان می‌دهد که ابتکارات مردمی که توسط گروه‌های بومی – محلی انجام می‌شوند می‌توانند برای حفاظت از زیستگاه‌های بومی موثر باشند.