تجریشی با عنوان این نکته که سمنها به جای اینکه در توانمندسازی و آگاهسازی مردم در حوزه محیطزیست کمک کنند، به نهادهایی وابسته به دولت تبدیل شدهاند، گفت: باید بتوانیم تدابیری بیندیشیم که با تغییر دولتها، سمنها نسبت به مسائل زیست محیطی کماکان حساس باشند و مواضعشان تغییری نکند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا این مسئله، به رویکرد متفاوت دولتهای مختلف به محیط زیست و اهمیت آن نزد این دولتها برمیگردد، گفت: من فکر میکنم این مسئله برمیگردد به اینکه NGOها باید بستری ایجاد کنند که مردم بتوانند از مسئولین مطالبه داشته باشند.
معاون محیط زیست انسانی سازمان حفاظت محیط زیست با تاکید بر اهمیت سازمان محیط زیست، گفت: حتی گاهی تبدیل سازمان محیط زیست به وزارتخانه هم مطرح میشود. این سازمان یک سازمان حاکمیتی و فراتر از یک اداره است و هرگز نمیتواند به یک وزارتخانه تبدیل شود چرا که فعالیتهای یک وزارتخانه در حوزه اجرایی قرار میگیرد و این وظیفه مطالبهگرکردن مردم را نهادهای محیط زیستی و سمنها میتوانند در مردم ایجاد کنند که تغییر دولتها هم خللی در پرسشگری از مسئولین ایجاد نکند.
تجریشی افزود: ما در طول سالها نتوانستهایم محیط زیست را به خواستهای فرهنگی-مردمی تبدیل کنیم. همیشه وقتی مسئله محیط زیست مطرح شده، گمان کردهایم که یک قشر فرهیخته و روشنفکر نسبت به محیط زیست حساس است و به حضور و دغدغهمندی دیگران نیازی نیست.
وی با اشاره به تفاوت رویکردهای عیسی کلانتری و معصومه ابتکار به مسائل گوناگون، گفت: دکتر کلانتری سابقه وزارت دارند و فردی اجرایی هستند و حتماً رفتارشان با کسی که قبلاً چنین تجربه عملیاتی و اجراییای نداشته تفاوت دارد. مثلاً برای آقای کلانتری مهمترین مسئله، آب است و نه یوزپلنگ.
دکتر کلانتری اصولاً انسان صریح و قاطعی هستند و در مورد آب هم نگرانیشان را صریحاً عنوان کردند. من هم موافقم که باید به مردم توضیح داده شود چرا آب مهمتر از یوزپلنگ است. دکتر کلانتری معتقد هستند که اگر آب و پوشش گیاهی وجود داشته باشد، حتماً یوزپلنگ هم خواهد بود و اینگونه نیست که یوزپلنگ اهمیتی برای ایشان نداشته باشد. کمتر کسی در کشور مانند آقای کلانتری هست که موضوع منابع طبیعی، کشاورزی، آب و مردم را مانند ایشان بشناسد. به نظر بنده بقیه ضعفها با گفتوگو حل خواهد شد.