مرتضی رحمان زاده، شهردار منطقه ۱۳ با اشاره به طرح تبدیل بوستان جنگلی سرخه حصار به قطب گردشگری شرق تهران، از احداث موزه گل محمدی برای اولین بار در کشور در این بوستان خبر داد. در ادامه به جزییات بیشتری در این حصوص پرداخته می شود.

به گزارش زیست آنلاین، مرتضی رحمان زاده، احداث موزه گل محمدی را یکی از طرح‌های این منطقه برای تبدیل بوستان جنگلی سرخه حصار به قطب گردشگری شرق تهران برشمرد و افزود: در این موزه، پیشینه پرورش گل محمدی و روش­های کاشت، نگهداری، برداشت و اسانس گیری گل ­محمدی و دستگاه­های مختلف گلاب­‌گیری از گذشته تا کنون به نمایش در می‌­­آید.

وی با بیان اینکه حدود ۲۵۰ نوع  محصول از گل محمدی درکشورها بعمل می آید، اما در ایران تنها  گلاب از  محصول گل محمدی استخراج  می­‌شود افزود: به دلیل فرهنگ سنتی بیشتر روی موضوع تولید و صادرات گلاب کار شده است و این امر نشان می‌دهد که سرمایه گذاری در  محصول گل­ محمدی می‌تواند منشاء تحولات خوبی برای منطقه، شهر تهران و کل کشور باشد.

شهردار منطقه۱۳، صنعت گل محمدی را از پر بازده ­ترین صنایع کشور خواند و یادآور شد: گل محمدی یکی از ده هزار گونه بومی است که خاستگاه و موطن اصلی آن ایران بوده و تا حدود ۳۵۰ سال پیش غیراز ایران جایی دیگر رویش نداشته‌ و این گل و کلیه دستگاه‌های گلاب‌گیری از ایران به ترکیه و سپس به سوریه و بلغارستان برده شده‌ است.

بر اساس گزارش روابط عمومی شهرداری منطقه۱۳، وی در خصوص روند اجرائی  پروژه موزه گل محمدی  خاطر نشان کرد: اقدامات مقتضی جهت عقد قرارداد با سرمایه گذارو انعقادتفاهم نامه با وزارت جهاد کشاورزی  انجام شده که به زودی این طرح عملیاتی می شود.

در ادامه به معرفی مختصری از پارک جنگلی سرخه حصار در شرق تهران پرداخته شده است.



معرفی پارک جنگلی سرخه حصارسرخه حصار یکی از قدیمی‌ ترین شکارگاه‌ های ایران محسوب شده به همین دلیل از گذشته تا به حال از اهمیت خاصی برخوردار بوده است.

پس از روی کار آمدن قاجار، آغامحمدخان بر تخت سلطنت نشست و تهـــــــــران را به‌عنوان پایتخت برگزید و آن را دارالخلافه نامید. در زمان سلطنت آغامحمدخان، جاجرود در قُرُق شاه بود. اما زمانی که فتحعلی‌شاه قاجار تاج پادشاهی را بر سر گذاشت، خُجیر و سرخه حصار و زمین‌ها و کوه‌های جاجرود و ورجین یعنی تلو، هزاردره، کوه‌های اراکوه، قره‌آقاج (قره‌آغاج) و ده ترکمن هم تحت قُرُق شاه قرار گرفتند و به شکارگاه سلطنتی تبدیل شدند؛‌ در مورد حصار یا سرخه حصار باید بگوییم که این منطقه به‌دلیل آب‌و‌هوای مناسب و وجود حیواناتی مثل پلنگ، کل، بز، قوچ، آهو، گراز، خرگوش، حواصیل، خوتکا، کرکس و… به‌عنوان شکارگاه سلطنتی انتخاب شد و تحت حفاظت در آمد.

پس از انقلاب، این پارک ۱۳۰ هزار هکتاری و خوش‌آب‌وهوا به سازمان حفاظت از محیط زیست واگذار و سپس، به‌‌عنوان پارک ملی ثبت شد.

بلندترین نقطه این منطقه، قله اراکوه و پست‌ترین نقطه، دشت سنگتراشان است. از مهم‌ترین کوه‌های این پارک ملی می‌توانیم سه‌پایه، بیدک، سیاه‌غار، همروک، تخت‌تالق، شش‌گوش و کل‌خانی را نام ببریم. این منطقه چشمه‌های متعددی مثل چاتال، بیدک، انجیرک، رزک، دره‌شریف، شش‌گوشه و چشمه‌ سوخته را نیز در خود جای داده که این چشمه‌ها، در کنار دو رود جاجرود و دماوند، آب مورد نیاز برای آبیاری درختان این پارک ملی را تأمین می‌کنند.

هرکس که طی سال به این پارک جنگلی رفته باشد، به‌طورحتم این گفته را تأیید می‌کند که پارک ملی سرخه حصار در هر فصل زیبایی خاص خود را دارد، ‌اما بهترین زمان گشت‌وگذار در این فضا از ابتدای بهار تا اواسط پاییز است؛ ‌سرسبزی بهاره و رنگارنگی پاییزه سرخه حصار شگفت‌آور است.

یکی از اقدامات قابل‌تقدیر در این پارک جنگلی، شکل‌گرفتن تمرین دوچرخه‌سواری در روزهای پنجشنبه برای افراد کم‌توان ذهنی زیر نظر مربی تیم ملی جوانان و بزرگسالان است. این حرکت می‌تواند شروع خوبی برای ورود معلولان به جامعه و جدی‌گرفتن آن‌ها باشد.

این منطقه در سال ۱۳۵۸ هجری شمسی به سازمان محیط زیست واگذار شد که این سازمان یک قسمت از اراضی را به عنوان پارک ملی و قسمتی دیگر را به عنوان محیط حفاظت شده تعیین کرد و بقیه منطقه را در اختیار اهالی منطقه برای علوفه دامداری قرار داد.
پارک جنگلی سرخه حصار یکی از پارک های ملی ایران است که در شرق پایتخت قرار گرفته است و مساحتی در حدود ۹۱۶۸ هکتار دارد که به جز بخش شمال شرقی آن تمام این ناحیه تحت کنترل و حفاظت سازمان محیط زیست قرار دارد.

این پارک در محدوده منطقه ۱۳ قرار دارد و به دلیل وسعت زیاد، امکانات متنوعی در خودش دارد و به یکی از مراکز تفریحی خانواده‌ های تهرانی تبدیل شده است.

باتوجه‌به امکانات فراهم‌شده در این فضا، این پارک جنگلی محیط مناسبی برای تفریح و گذران اوقات فراغت خانواده‌ها و برگزاری اردوهای دانش‌آموزی‌ست. اما یادمان باشد که پای هیچ درختی آتش روشن نکنیم، شاخه‌های درختان و درختچه‌ها را نشکنیم و زباله‌هایمان را در دل طبیعت رها نکنیم. به خودمان یادآوری کنیم که این طبیعت زیبا از گذشتگان به ما ارث رسیده است و ما می‌بایست برای آیندگانمان به‌یادگار بگذاریم.