کشف سیبری هدف برنامه Follow Up, Siberia است که شرکت روسی «نورنیکل» در آستانه برگزاری مسابقات زمستانی دانشجویان ۲۰۱۹ آن را تهیه کرده است.

به گزارش زیست آنلاین، در این برنامه گردشگران از ملیت‌های مختلف می‌توانند با سفر به سیبری جاذبه‌های گردشگری ناشناخته این سرزمین گسترده در بخش آسیایی روسیه را کشف کنند.  این برنامه با هدف گسترش صنعت گردشگری و رسیدن به گردشگری پایدار در منطقه ای است که در فصل سرما کسی حتی برای سفر به آنجا فکر هم نمی کند.

 از یخبندان تا کوره‌های داغدر اولین سفری که این کمپانی ترتیب داده‌است،‌ هفت گردشگر از هفت کشورصربستان،‌ مصر،‌ فنلاند،‌ لبنان،‌ کانادا،‌ هند در اواخر ماه مه به نورلیسک سفر کرده‌اند. سیبری با شگفت انگیز و حیرت آور برف در بهار و خورشید نیمه‌شب از مهمانان خود استقبال می‌کند.

میلوش پتروویچ اهل صربستان می‌گوید:‌ « در سیبری واقعا زمستان است. اولین بار است که در زندگی‌ام از نزدیک گوزن شمالی می بینم».

گردشگران پس از بازدید از موزه ماموت‌ها به ذخیره‌گاه طبیعی «پوتورانا» (Putorana Natural Reserve)  می روند که در لیست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.

ریموند از کانادا آمده است و می‌گوید: «من از جاهای خاص و منحصر به‌فرد خوشم می‌آید. سیبری از نظر من جام مقدس چیزهای منحصر به فرد است. هدفم از این سفر شکستن کلیشه‌هایی است که درباره سیبری وجود دارد: می‌گویند سرد است،‌ گسترده وسیع است،‌ اینجا هیچ کار نمی‌توان انجام داد. من می‌خواستم به مردم نشان بدهم این‌طور نیست مثلا من نمی‌دانستم نورلیسک انقدر بزرگ است ».

گردشگران شانس این را داشتند تا یکی از شگفت انگیزترین معدن‌های رو باز دنیا دیدن کنند:‌ معدن روباز زاپولیارنی (Zapolyarny). عمق آن ۴۲۰ متر و طول مسیر آن ۳۰ کیلومتر است و ضمن اینکه تونل‌های زیرزمینی ۴۱ کیلومتر دیگر هم به این طول اضافه شود.



معدن روباز زاپولیارنی به عمق ۴۲۰ متر و طول ۳۰ کیلومتر

از یخبندان تا کوره‌های داغ نیروگاه مسمقصد بعدی مسافران ما نیروگاه نورنیکل است که در سال ۱۹۴۹ در مدار شمالگان ساخته شده است. گردشگران ما در اینجا چیزهای جدیدی درباره تاریخچه شهر نورلیسک یاد می‌گیرند.

آن از فنلاند یکی از هفت گردشگر می‌گوید: «فرصت نادری در اختیارم قرار گرفت که توانستم به اینجا بیایم .اولین بار است که در زندگی‌ام فرایند آلیاژسازی را از نزدیک می‌بینم. خیلی هیجان انگیز است».

شهر دودینکا،‌ مرکز شبه جزیره «تایمیر» در یکصد کیلومتری نورلیسک، مقصد بعدی هفت ماجراجو است. آنها در اینجا مهمانان افتخاری مسابقات کرلینگ هستند و پس از تماشای مسابقات،‌ از یکی از بهترین کرلینگ‌بازهای جهان که فقط ۱۵ سال سن دارد،‌ این ورزش را یاد می‌گیرند.

مسافران این سفر فرادی آن روز، در یک مسابقه کرلینگ شرکت می‌کنند. دو نفر از آنها برنده مدال نقره می‌شوند.

برای ویکرام که از هند به سیبری آمده است،‌ این ورزش خیلی جدید است. او می‌گوید: «برای اولین بار است کرلینگ بازی می‌کنم در هند این ورزش رایج نیست،‌ چون در هند برف و یخبندان نداریم. از کرلینگ بازی در اینجا لذت می‌برم«.



نیروگاه مس نورنیکل

بیشتر بخوانید: چگونه گردشگری پایدار، آینده جهانگردی را متحول می‌کند؟ آشنایی با فرهنگ بومیان «تایمیر» و سفر به اعماق زمانهفت ماجراجو در آخرین بخش سفر خود،‌ طی مراسمی با فرهنگ مردم شبه جزیره «تایمیر»‌ آشنا می‌شوند. این مراسم بر پایه تاریخچه و افسانه‌های مردم این شبه‌جزیره در شمالی‌ترین نقطهٔ اوراسیا در شمال مرکزی سیبری،‌ برگزار می‌شود.

شرکت در این مراسم برای گردشگرانی که از فرهنگ‌ها و کشورها مختلف جهان به اینجا آمده‌اند،‌ سفر در زمان است. میلوش از صربستان می‌گوید: « شرکت در این مراسم خیلی جالب است احساس می‌کنم به دل قرون سفر کردم«.



گردشگران طی مراسمی با فرهنگ مردم شبه جزیره «تایمیر»‌ در شمالی‌ترین نقطهٔ اوراسیا در شمال مرکزی سیبری آشنا می‌شوند

هر کدام از مسافران، بعد از بازگشت به خانه،‌ سفیر سیبری در بازی‌های زمستانی دانشجویان ۲۰۱۹ خواهند بود. بیست و نهمین دوره این رقابت‌ها امسال میلادی در «کراسنویارسک» برگزار خواهد شد.

برای محمود که از مصر آمده سفر به سیبری تجربه‌ای منحصر به فرد است. او می‌گوید: «سیبری از کشور خیلی من دور است و بسیار بسیار زیبا ؛ یکی از زیباترین جاهایی است که در تمام زندگی‌ام دیده ام».

جرج از لبنان بیش از همه برخورد و رفتار مردم سیبری خوشش آمده است. او می‌گوید: «اینجا پر از انرژی است،‌ برخورد مردم دوستانه مردم فوق العاده است».

سفر به دل سیبری: در جستجوی آداب و سنن ساکنانبه شهر چیتا می رویم، پایتخت منطقه ترانسبیکال در شرق روسیه. این شهر یکی از بزرگ ترین شهرهای شرق سیبری محسوب می شود. خط راه آهن معروف ترانس-سیبری که دو قاره اروپا و آسیا را به هم متصل می کند از این شهر می گذرد. چیتا به خاطر موقعیت جغرافیایی اش، همیشه محل به هم رسیدن فرهنگ ها بوده است.

ناحیه ترانسبیکال در آن واحد دارای مرز مشترک با دو کشور چین و مغولستان است. این مطلب تنوع فرهنگی در این منطقه را به طور عمده ای توضیح می دهد. در شهر چیتا شما می توانید قدیمی ترین کلیسای چوبی در شرق دور روسیه را بیابید: کلیسای مشهور دسمبریست.

همینطور می توانید یکی از بزرگ ترین معابد بودایی را در روسیه به نام آگینسکی داستان پیدا کنید. بودیسم در ترانسبیکال توسط مغولها و کشیشان بودایی تبتی در قرن ۱۶ و ۱۷ به این منطقه آورده شد. از آن زمان تا کنون، این مذهب قویا در بین مردمان محلی و به خصوص بوریاتی ها ریشه دوانده است.

سیدیپ لاما یک کشیش بودایی ساکن منطقه در این باره می گوید: «معبد آگینسکی داستان تمام آداب و سنن مردم بوریات را جذب کرده است. این ادامه فرهنگ ماست و ما به آن افتخار می کنیم.»

در گذشته برای اینکه می توانستید از آب و هوای سخت جان به در ببرید نیاز داشتید که شکارچی خوبی باشید. امروز این نیاز از بین رفته است اما تیراندازی هنوز درجه منزلت بالای خود را در میان مردمان ترانسبیکال حفظ کرده است. بوریات ها با احترام از ماهرترین و دقیق ترین تیراندازها یاد می کنند. در میان این تیراندازها، الکساندر دامبائف، کماندار قهرمان روسیه و قهرمان اروپا قرار دارد.

چنان که او میگوید: «تیراندازی در خون بوریات هاست. وقتی پشت یک کمان یک صف می‌شویم روح اجدادمان ما را کمک می‌کند.»



بیشتر بخوانید: گردشگری چیست ؟ با انواع گردشگری و اصطلاحات آن آشنا شویدفن آوری های نوین در سیبریسیبری سرزمین سنت هاست. اما در قرن ۲۱ این منطقه دورافتاده با چالش های جدیدی روبرو شده است و نیاز به توسعه فن آوری های نو دارد. اوژن مزنینا، پایه گذار یک مدرسه آموزشی زبلاب ویژه کودکان در شهر چیتا است. در مدرسه او کودکان از سن ۶ سال به بالا می توانند مهارت های ابتدایی درباره مهندسی و روباتیک را بیاموزند.

او در این باره می گوید: «امروزه موقعیت جعفرافیایی سیبری دیگر مانعی برای پیشرفت تفکر فنی و فن آوری های مدرن نیست».

منطقه ترانسبیکال منطقه ای غنی به لحاظ منابع طبیعی است. جایی که ناحیه باشکوه تایگای سیبری به جلگه های بی انتها میرسد. اما این همه داستان نیست.

در چیتا یکی از نقاطی قرار دارد که اصطلاحا به آن سرچشمه های جهان می گویند. چرا که دقیقا در این ناحیه ترانسبیکال است که حوضه سه رود بزرگ آمور، لنا و ینیسی از آن منشا می گیرند. آب های این رودخانه ها از اینجا جاری می شوند و هزاران کیلومتر آن طرف تر به اقیانوس آرام و اقیانوس منجمد شمالی می ریزند.

آنیک کولیچ، یک بلاگر اهل کرواسی می گوید: «فکر می کنم مردم سیبری مهربان هستند. آنها به فرهنگ های مختلف علاقه دارند».

درست کردن غذای محلی بوز یکی دیگر از جاذبه ها برای گردشگران است. غذایی مورد علاقه کوچ نشینان جلگه که طبق یک دستور غذایی خاص حاضر می شود.

در پایان به سالن تئاتری در شهر چیتا می رویم. جایی که داستانی آنتوان چخوف به نمایش درمی آید. او زمانی در یادداشتهایش به هنگام عبور از سیبری نوشته بود:

»زمانی که هنوز به دریاچه بایکال نرسیده اید احساس نثر می کنید. تنها وقتی که دریاچه بایکال را پشت سر می گذارید شاعرانگی آغاز می شود».

کودکان سیبری چگونه در برابر سرما مقاوم می‌شوند؟برف و باران بیاید، باد بیاید، هر چه باشد، بچه‌ها در منطقه سیبری باید مراسم سطل آب را اجرا کنند. آنها وسط زمستان باید از ساختمان خارج شده و یک سطل آب سرد را روی سرشان خالی کنند. روس‌ها بر این باورند که این بهترین راه برای ایمنی و مقاومت کودکان در برابر سرماست.

دانش آموزان دبستان سیبریتچوک (سیبریایی کوچک) در شهر کراسنویارک واقع در قلب سیبری نیز در دمای ۲۵ درجه زیر صفر این کار را می‌کنند.