محققان دانشگاه آنگلیا راسکین انگلیس با بررسی اثر آلودگی میکروپلاستیک بر موجودات آبزی و به ویژه صدف های سیاه دریافتند که این نوع آلودگی موجب کاهش توانایی این جانوران در تولید رشته های چسبناکی می شود که برای حفظ بقای آن ها ضروری هستند.

به گزارش زیست آنلاین، محققان گروهی از صدف های سیاه را به صورت دوره ای و در یک بازه زمانی ۵۲ روزه در معرض آلودگی میکروذرات پلی اتیلین قرار دادند که نوعی پلاستیک غیرقابل تجزیه در طبیعت است. پس از این مدت حلزون ها مورد آزمایش قرار گرفتند و مشخص شد در مقایسه با حلزون هایی که در معرض آلودگی قرار نداشتند، رشته های چسبناک کمتری تولید کنند. در نتیجه نیروی عمودی لازم برای جدا کردن حلزون های آلوده به میکروپلاستیک از سطح سنگ ها در مقایسه با سایر حلزون ها به میزان ۵۰ درصد کاهش یافت. حلزون ها برای چسبیدن به سنگ ها و سطوح زیر آب حتی در مجاورت امواج سهمگین دریا، از این رشته های چسبناک استفاده می کنند. 
محققان پس از تجزیه و تحلیل پروتئین های موجود در مایع درونی حلزون ها که نقش خون را بر عهده دارد، دریافتند که قرار گرفتن در معرض آلودگی میکروپلاستیک موجب بروز نوعی واکنش ایمنی شدید در جانوران می شود و متابولیسم آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. در نتیجه توانایی آن ها در تولید رشته های چسبناک کاهش می یابد. 
محققان آزمایش مشابهی را با میکروذرات اسید پلی لاکتیک که نوعی پلاستیک زیست تخریب پذیر است، انجام دادند و دریافتند واکنش حلزون ها به این ماده ضعیف تر است، اما آلودگی با این نوع پلاستیک نیز موجب کاهش تولید رشته های چسبناک توسط حلزون ها می شود. 
رشته های چسبناک به صدف های سیاه کمک می کند تا اجتماعات بزرگی را تشکیل دهند، احتمال موفقیت در لقاح و باروری را افزایش دهند و به نحو موثرتری در برابر مهاجمین از خود دفاع کنند. 
صدف های سیاه گونه ای از حلزون ها هستند که در آب شور یا شیرین زندگی می کنند و صدفی نازک، بلند و مقاوم دارند. گوشت این نوع حلزون ها خوراکی است و توسط انسان، ستاره دریایی، پرنده های دریایی و بسیاری از شکم پایان مصرف می شود. 
گزارش کامل این تحقیقات درنشریه Environmental Pollution منتشر شده است.

بیشتر بخوانید: آلودگی میکرو پلاستیک جهان را تهدید می کند

  آلودگی میکروپلاستیک اقیانوس به خشکی رسید آلودگی پلاستیک یکی از معضلاتی است که تمام اقیانوس های جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. اکنون محققان دریافتند که لارو پشه ها ذرات پلاستیک موجود در آب را با لارو سایر موجودات اشتباه گرفته و از آن تغذیه می کنند. این ذرات تا تبدیل شدن لاروها به حشرات بالغ در بدن آن ها باقی می ماند.
این حشرات نیز غذای مناسبی برای پرنده ها و خفاش ها هستند. در نتیجه میکروپلاستیک موجود در اقیانوس ها از طریق زنجیره غذایی به بدن موجودات ساکن خشکی منتقل می شود. 
محققان برای بررسی این فرآیند ذرات پلاستیک آغشته به فلوروسنت را به لارو پشه ها خوراندند و رشد آن ها را با استفاده از میکروسکوپ بررسی کردند. این ذرات پلاستیکی در بخشی از سیستم گوارش حشرات که عملکردی شبیه به کلیه های انسان دارد، باقی ماندند تا پشه ها به رشد کامل برسند.
بر اساس این تحقیقات هرچه اندازه ذرات پلاستیک کوچک تر باشد، احتمال باقی ماندن آن ها در بدن پشه ها بیشتر است. علاوه بر پشه ها، سنجاقک ها و بسیاری از حشرات کوچک نیز زندگی خود را درون آب آغاز کرده و سپس وارد زنجیره غذایی جانوران ساکن خشکی می شوند. بنابراین به اعتقاد محققان ممکن است وسعت پدیده انتقال پلاستیک از آب به خشکی محدود به این تحقیقات نباشد. 
این انتقال میکروپلاستیک از طریق زنجیره غذایی ممکن است در یک چرخه طولانی بین تعداد زیادی از جانوران در طبیعت انجام پذیرد و در نهایت پیامدهای ناگواری را برای اکوسیستم داشته باشد.
در سال های اخیر توجه زیادی به پلاستیک موجود در اقیانوس ها شده است، اما این تحقیقات نشان می دهد که باید علاوه بر اقیانوس ها و خشکی، آسمان نیز مورد توجه قرار گیرد. گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Biology Letters منتشر شده است. 

بیشتر بخوانید: زباله‌های پلاستیکی قاتل خاموش ماهیان

 ارزیابی آلودگی میکروپلاستیک با منشأ انسانی در رسوبات سواحل غربی استان هرمزگانمقدار قابل توجهی از زباله ها در مقیاس جهانی توسط انسان تولید می گردد و به طور مداوم افزایش می یابد، اگرچه تولید زباله بین کشورها متفاوت است. پلاستیک، جزء اصلی زباله هاست و گاهی اوقات تا ۹۵% از زباله ها تجمع یافته که در سواحل، سطح دریا و بستر دریا وجود دارد را به خود اختصاص می دهد. میکروپلاستیک ها تکه های کوچکی از زباله های پلاستیکی (کمتر از ۵ میلی متر)، هستند که در محیط تجمع یافته اند. در مطالعه ای فراوانی و توزیع و اشکال میکروپلاستیک ها، در رسوبات نمونه برداری شده ی سواحل غربی هرمزگان شامل بند گل کن و لشتقان با استفاده از روش شناورسازی دو مرحله ای بررسی شد و جداسازی میکروپلاستیک ها به روش اسپکتروفتومتری، (FT-IR)، (SEM-EDS)جهت شناسایی انجام شد. نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که تعداد میکروپلاستیک ها در ایستگاه بندر گل کن به میزان ۳.۳۶±۱۹.۵ میکروپلاستیک /در کیلوگرم رسوب را نشان می دهند این منطقه دارای پوشش گیاهی مانگرو می باشد و نشان داده شده است که خاک و ریشه ی جنگل های حرا می تواند به صورت دام عمل کرده و آلاینده ها در آن تجمع گردند و تعداد میکروپلاستیک ها در ایستگاه لشتقان ۶.۳۶± ۲۶.۵ میکروپلاستیک /در کیلوگرم رسوب را نشان می دهد. میکروپلاستیک های یافت شده رنگ های متنوعی از جمله سیاه، سفید، شفاف، قرمز، صورتی و سبز داشتند.