آنگولا از صادرکنندگان بزرگ موز و قهوه در دهه ۷۰ میلادی بود اما گسترش جنگ داخلی این مزیت را از میان برد. در حال حاضر این دومین تولید کننده نفت در آفریقا باید تنوع اقتصادی اش را افزایش دهد تا بتواند با سقوط قیمت نفت مقابله کند.

به گزارش زیست آنلاین، آنگولا در دهه ۱۹۷۰ یکی از صادرکنندگان عمده قهوه، نیشکر و موز بود اما مزیت رقابتی اش را در جریان ۲۷ سال جنگ داخلی بین سالهای ۱۹۷۵ تا ۲۰۰۲ میلادی از دست داد. آنگولا کشوری که دو برابر فرانسه مساحت دارد بمنظور تنوع در اقتصاد و دستیابی به امنیت غذایی اقدام به سرمایه گذاری در بیش از ۵۸ میلیون هکتار از زمین های قابل آبیاری اش کرده است. در سال ۲۰۱۱ آنگولا واردکننده موز بود اما سه سال بعد آنها ۲۵۳ هزار تن موز تولید کردند که این کشور را به خودکفایی رساند و اکنون در مسیر صادرات قرار گرفته اند.

فرانسوا شینیاک خبرنگار یورونیوز از آنگولا گزارش می دهد: «این دسته های موز؛ «طلای سبز» آنگولاست. آنگولا دومین تولید کننده نفت در آفریقاست اما درآمدهای نفتی اش در دو سال گذشته به یک سوم کاهش یافته است. به همین دلیل، آینده کشور به متنوع کردن اقتصاد وابسته است که در پله اول بخش کشاورزی قرار داد.»

جوآ مپیلاموسی، مدیر کشاورزی در منطقه کگزیتو ریگا می گوید: «ما موز را طلای سبزمان می نامیم. نه فقط از نظر ارزش اقتصادی بلکه همچنین از نظر ارزش غذایی که برای خانواده ها ایجاد می کند. موز کمک قابل توجهی در متنوع کردن اقتصاد به ما می کند و نمونه واقعی آن در همین جا اتفاق افتاده است. در حال حاضر حجم فروش سالانه تنها در این منطقه حدود ۱۰۰ میلیون دلار است. در حال حاضر پروژه ما صادرات موز به کشورهای افریقای سیاه است. بهترین مثال جمهوری دموکراتیک کنگو است که تنها در ماه اکتبر ۱۰ تن موز به آنجا صادر کردیم.»

دولت با ایجاد نهادهای آموزشی در بخش کشاورزی سعی در حمایت از این بخش دارد اما چالش اصلی در بخش مزارع کوچک است. آنگولا ۲۴ میلیون جمعیت دارد و بیش از دو میلیون کشاورزی در مقیاس کوچک وجود دارد که به دلیل عدم وجود ماشین آلات، مردم کارها را با دست انجام می دهند.

یکی از زنانی که در مزرعه کار می کند می گوید: «من در اینجا که مواد غذایی تولید می شود کار می کنم و آنها را برای فروش به بازار می برم.»

دولت و انجمن های محلی برای جمع آوری و توزیع محصولات تولیدی به کشاورزان کمک می کنند. محصولات کشاورزی اغلب در قفسه های سوپر مارکت هایی در لوآندا پایتخت آنگولا، برای فروش با قیمتهای مناسب و برای طبقات متوسط ارائه می شود. نیمی از مردم آنگولا هنوز با درآمدی کمتر از ۲ دلار در روز زندگی می کنند.



ژوآو پدرو سانتوز، مدیر عامل سوپر مارکت کرو می گوید: «سی و پنج درصد آنچه در حال حاضر در فروشگاه ما بفروش می رود تولید آنگولاست. همچنین برخی از تولیدات داخلی تنها برای بازار داخلی نیستند بلکه در بازارهای بین المللی عرضه می شوند. ما محصولاتی را به بازارهای آفریقا صادر می کنیم. شاخصهایی که هر شش ماه مورد ارزیابی قرار می گیرند نشان می دهد که آنگولا می تواند محصولاتش را نه تنها به بازارهای آفریقا بلکه به کل جهان صادر کند.»

بیشتر بخوانید: یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نفت اقتصاد خود را تنوع می‌بخشد هدف آنگولا این است که استانداردهای فعلی داخلی، بویژه برای شرکت های کوچک و متوسط به سطح استانداردهای بهداشتی بین المللی برسد. این موضوع یکی از تعهدات شرکت رفرینگو است که استانداردهای جهانی را در تولید و توزیع آب، آبمیوه و نوشابه رعایت می کند و ۳۸۰۰ نفر را در استخدام خود دارد.

دانیل استیوآوو، مدیر عامل شرکت رفریانگو می گوید: «سطح کیفی محصولات برای ما بسیار اهمیت دارد زیرا ما اولین تولید کننده مواد غذایی هستیم که این گواهی کیفیت را دریافت کرده ایم. ما توانسته ایم گواهی ایزو ۲۲۰۰۰ را بدست آوریم. آزمایشگاههای ما با پشتکار فراوان کار کرده اند و سطح کیفی آزمایشگاههای ما در کسب گواهی بین المللی کیفیت، نقش موثری داشته است.»

در ماه اوت ۲۰۱۵، یازده میلیون تخم مرغ وارد لوآندا شد اما بخاطر اینکه کیفیت آنها مطابق استانداردهای بهداشتی آنگولا نبود همه آنها توسط مقامات نابود شدند. اکنون قوانین جدیدی برای واردات ۲۷ محصول مختلف به اجرا در آمده است. مقررات جدید در پی تحریک تولیدات داخلی است حتی اگر هزینه تولید این محصولات بالاتر از وارات آنها باشد.

الیزابت دیاس دوس سانتوس، مدیر موسسه «دیساید» می گوید: «قبل از اینکه به تولید کنندگانمان توجه کنیم، مسئولیت ما این است که منافع مصرف کنندگان را در نظر بگیرم. نگرانی ما مسئله سلامت عمومی است. مسئولیت ما این است که به مصرف کنندگان اطلاع رسانی کنیم و بگوییم که آنچه در آنگولا تولید می شود، کیفیت و اعتباربالایی دارند.»

با اینکه آنگولا گامهای قابل توجهی در توسعه زیر ساخت هایش در طول دهه گذشته برداشته است با این حال هنوز چالش های مهمی در زنجیره تامین مایحتاج عمومی، لجستیک و حمل نقل باقی است که مانع مهمی در توسعه صنایع محلی است. آنگولا پتانسیل های اقتصادی وسیعی دارد با این حال سوال این است که آیا آنگولا قادر است از اقتصادی وابسته به نفت، به یک اقتصاد پایدار بر اساس کارآفرینی، تنوع و رقابت تبدیل شود؟

بیشتر بخوانید: توسعه صنعتی و پایداری محیط زیست دو موضوع همگام هستند