زیست آنلاین: برخی از موجودات دریایی، در اثر ایجاد کاهش اندک سطوح اکسیژن بینایی خود را از دست می دهند؛ مشاهدات نشان می دهد، هشت پاها در اثر کاهش اکسیژن حاصل از تغییرات اقلیمی کور می شوند و یا نیمی از بینایی خود را از دست می دهند.

به گزارش زیست آنلاین، تبدیل ذرات نور به اطلاعات بصری کار سختی است، و بدن همواره به اکسیژن تکیه می کند تا این فرایند را انجام دهد. 
بر اساس یک مطالعه اخیر در مجله زیست شناسی تجربی، مقدار اکسیژن موجود برای دید برخی از بی مهرگان دریایی و موجوداتی مانند کاد ماهیان مرکب، خرچنگ ها و هشت پا ها بسیار مهم و حیاتی است. در این مطالعه، که به صورت آنلاین در روز ۲۴ آوریل منتشر شد، محققان متوجه شدند که میزان فعالیت شبکیه در چهار گونه از لاروهای دریایی (دو نوع خرچنگ، هشت پا و یک ماهی مرکب) هنگامی که به مدت ۳۰ دقیقه در معرض محیط های با اکسیژن درحال کاهش مستقر شوند از کا می افتد. این موجودات، توانایی دید خود را از دست داده و رفتارهایی انجام دادند که حاکی از عدم بینایی آن ها بود.

لازم به ذکر است برای بعضی از گونه ها، حتی یک کاهش کوچک منفی در سطوح اکسیژن باعث از بین رفتن کامل بینایی شد و قبل از اینکه اکسیژن دوباره به محیط اضافه گردد، این موجودات را نابینا کرد.



طبق گفته نویسنده Lillian McCormick، دکترای اقیانوس شناسی در موسسه اسکریپس در کالیفرنیا، برخی از انواع اختلالات بینایی ممکن است یک واقعیت روزانه برای این گونه ها باشد که در طی دوره های تغذیه روزانه خود از سطح اشباع اکسیژن به سمت اکسیژن کمتر در عمق در حرکت اند.
وی افزود: در حالی که اکسیژن اقیانوس در سراسر جهان به دلیل تغییرات آب و هوایی، همچنان در حال کاهش است، خطرات موجود برای موجودات ساکن در دریا می تواند شدید و مخرب باشد.
مک کورمیك به خبرگزاری رویترز گفت: "من نگران تغییرات آب و هوایی هستم، چراکه تغییرات ناشی از این موضوع ممكن است آسیب دیدگی در دریا ها را بیشتر و عمیق تر گرداند.
در مطالعه جدید McCormick و تیم او ماهی مرکب (Doryteuthis opalescens)، هشت پا دو نقطه ای (Octopus bimaculatus)، خرچنگ تله (Pleuroncodes planipes) و خرچنگ یخی (Metacarcinus gracilis) را مورد بررسی های بسیار قرار گرفتند.




این گونه ها همه در اقیانوس آرام و در نواحی جنوب کالیفرنیا هستند و همه آنها در طول روز مهاجرت عمودی دارند، یعنی به منظور کسب غذا به عمق های پایین تر حرکت می کنند.
در هنگام شب، آنها به نزدیکی سطح زمین می آیند و در طول روز به عمق بیشتر می روند تا از خورشید پنهان شوند و از  شکارچیان نیز دور باشند.
همانطور که این موجودات در عمق بالا و پایین می شوند در بعضی سطوح، دسترسی اکسیژن به طور چشمگیری تغییر می کند. در اقیانوس ها اکسیژن در نزدیکی سطح، به میزان قابل ملاحظه ای اشباع است چرا که در آن هوا به شکل مستقیم با آب برخورد می کند اما هرچه به قسمت های عمیق تر حرکت کنیم، میزان آن کمتر و کمتر می شود.
برای پیدا کردن اینکه آیا این تغییرات روزانه در اکسیژن روی دید حیوانات تاثیر می گذارد، مک کورمیک الکترودهای کوچک را به چشم هر یک از لاروهای آزمایشش متصل می کند، اندازه طولانی این الکترودها معادل ۱.۵ اینچ (۴ میلی متر) است. 
مک کورمیک می گوید: این الکترود ها فعالیت الکتریکی را در چشم هر  لارو ثبت می کنند، به طوری که فعالیت شبکیه به نور واکنش نشان می دهد .
سپس هر لارو در یک مخزن آب قرار گرفت در حالی که میزان اکسیژن آب به طور پیوسته کاهش می یافت. در ابتدا سطوح در ۱۰۰٪ اشباع هوا از اکسیژن قرار داشت و پس از ۳۰ دقیقه به تدیریج کاهش می یافت به طوری که در انتها به ۲۰ درصد اکسیژن می رسید.
با وجود اینکه هر یک از چهار گونه تحمل نسبتا متفاوتی نسبت به یکدیگر داشتند، هر چهار مورد در هنگام کاهش اکسیژن در محیط تغییراتی در بینایی خود داشتند. به طور کلی، فعالیت شبکیه هر لارو در شرایط کم اکسیژن بین ۶۰ تا ۱۰۰ درصد کاهش یافت. بعضی از گونه ها، به خصوص ماهی مرکب و سنگ خرچنگ، بسیار حساس به نظر می رسیدند به طوری که حتی زمانی که پژوهشگران شروع به کاهش اکسیژن در مخزن کردند، تغییرات در آن ها شروع شد.
مک کورمیک گفت: با گذشت زمان به پایین ترین سطح اکسیژن، این موجودات تقریبا به شکل کامل کور بودند.

البته خبر خوب این است که از دست دادن بینایی دائمی نیست. در حدود یک ساعت پس از بازگشت به یک محیط کاملا اشباع اکسیژن، تمام لارو ها حداقل ۶۰٪  بینایی چشم خود را دوباره به دست آوردند، و بعضی دیگر نیز به عملکرد ۱۰۰٪ بازگشتند.



کوری در آبمک کورمیک گفت: تحقیقات بیشتری برای تعیین میزان از دست دادن بینایی مرتبط با اکسیژن انجام شده است، این احتمال وجود دارد که به دلیل اینکه اکثر موجوداتی که در اقیانوس آرام به طور طبیعی در مناطق جنوبی کالیفرنیا زندگی می کنند، هر روز با نوعی اختلال بینایی مواجه می شوند. (هرچند باید تحقیق بیشتری لازم باشد تا مطمئن شویم). این اختلال ممکن است در شرایط کم نور و در عمق  های بسیار پایین خیلی مهم نباشد اما با این وجود، اگر شرایط اکسیژن پایین تر از حد ممکن شود، تاثیرات غیر قابل پیش بینی دیگری نیز خواهد داشت.
با این حال، مک کورمیک گفت که تغییرات ناشی از گرمایش جهانی می تواند برای این گونه ها آسیب های بیشتر دیگری در بر داشته باشد.
 بر اساس یک مطالعه که در سال ۲۰۱۷ در مجله Nature، منتشر شده بود؛ کل اکسیژن اقیانوسی در ۵۰ سال گذشته به میزان ۲ درصد کاهش یافته است و پیش بینی می شود که تا سال ۲۱۰۰ تا ۷ درصد کاهش یابد. از این رو باید اظهار داشت که  تغییرات آب وهوای عامل مهمی است که باعث می شود این ضرر و زیان، به ویژه در قسمت های بالای اقیانوس، نیز راه یابد.
این deoxygenation ناشی از گرمایش - همراه با نیروهای طبیعی مانند الگوهای گردش بادی و آبی می تواند باعث ایجاد آسیب بیشتر در میان تجمع های گیاهی و جانوری دیگر گردد. / منبع: nbcnews