زیست آنلاین: پایگاه خبری امریکایی (ICN (Inside Climate News در آستانه‌ی انتخابات امریکا، می‌کوشد در قالب گزارش تحلیلی بلندی، سوابق و وعده‌های انتخاباتی 13 نامزد برجسته‌ی حزب دموکرات انتخابات ریاست جمهوری 2020 ایالات متّحده امریکا از نظر مواضع اقلیمی را با یکدیگر مقایسه و بررسی کند.

به گزارش زیست آنلاین، از آن‌جا که مواضع دولت امریکا بر اقدامات جهانی تغییر اقلیم و تغییر رژیم تجارت جهانی به نفع بهبود وضعیت اقلیمی جهان تأثیرگذار است، گمانه‌زنی‌ها در مورد سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری 2020 در این کشور می‌تواند اهمیت داشته باشد.

همچنین، نگاه نسبتاً تحلیلی نویسنده و همکارانش به وعده‌های انتخاباتی، نسبت به خاستگاه، سوابق و مواضع پیشین هریک از نامزدها می‌تواند الهام‌بخش خوبی برای اصلاح رویکرد معیارشناسی ما در انتخابات‌های پیش روی کشور باشد.

 نویسنده‌ اشاره دارد که در این گزارش، بر روی نامزدهای برجسته و کسانی تمرکز شده است که با پیشنهادات اقلیمی دقیق‌تری در طیف سیاست‌های انتخابی‌شان وارد عرصه‌ی انتخابات شده‌اند.

جان. اچ. کاشمَن از خواننده‌های خود می‌خواهد که هنگام شنیدن مناظره‌ها و سخنرانی‌های انتخاباتی، در ذهن خود به دنبال گرفتن پاسخ این چند سؤال از صحبت‌های نامزد مورد نظر خود باشند:

نویسنده‌ی گزارش: جان. اچ کاشمن

•  برای کاهش انتشار کربن ایالات متّحده، در نخستین دوره‌ی مسئولیت‌تان، تا چه حد عزم جدّی دارید که تا پایان دوره‌ی دوّم مسئولیت هدف‌گذاری کنید؟

•  بسیاری از مردم می‌گویند که ما فقط 12 سال برای اقدام فرصت داریم. می‌توانید شرح دهید که این عدد از کجا آمده و آیا شما آن را قبول دارید؟

•  آیا [از نظر شما] تولیدکنندگان سوخت فسیلی باید به خاطر خسارت‌های پیشینِ ناشی از گازهای تولیدشده از محصولات‌شان پاسخگو باشند؟

•  آیا شما فکر می‌کنید جوانان امریکایی مطابق با قانون اساسی، حقّی برای داشتن یک اقلیم امن دارند که در هر دادگاهی قابل پیگیری و الزام‌آور باشد؟

•  آیا تمام درآمدهای حاصل از مالیات کربن باید صرف تحقیق و توسعه فناوری‌های پاک شود؟
یا تمام آن باید در قالب بازپرداخت مالیات یا سهام به خانواده‌ها پس داده شود؟

•  گسترش تولید گاز طبیعی ما تا چه حد می‌تواند با هدف رسیدن به انتشار صفر خالص کربن دی‌اکساید تا سال 2050 سازگار باشد؟

•  شما به کدام‌یک از این فناوری‌ها قویّاً اعتماد دارید:
کلاس جدیدی از راکتورهای هسته‌ای، جمع‌آوری کربن از دودکش‌ها یا اتمسفر برای ذخیره‎سازی زیرزمینی، مهندسی زمین برای بازتاب نور خورشید یا استفاده از اقیانوس‌ها به عنوان سینک کربن؟

البته که شما نمی‌توانید روی چنین سؤالاتی که پرسیده و پاسخ داده می‌شوند تأکید کنید، ولی دقّت داشته باشید که داشتن چنین پرسش‌هایی در ذهن ممکن است به شما کمک کند تا کاندیداها را بر مبنای صداقت پاسخگویی به اذهان عمومی مرتّب کنید.

ما هم سعی کرده‌ایم براساس این سؤال‌ها، تحلیلی از نامزدها داشته باشیم. در ادامه، پروفایل هر یک از نامزدهایی که از نظر داشتن پلتفرم دقیق و با جزئیات در مورد اقلیم یا ارائه‌ی سیاست‌های مختلف، در صدر نتایج نظرسنجی‌های انتخاباتی قرار دارند به ترتیب حروف الفبا بررسی می‌کنیم.


 بخش اوّل:  مایکل بنت  

امتیاز ترقّی‌خواه بودن چیست وقتی نتوانیم هیچ پیشرفتی حاصل کنیم؟

بنت فرزند یک خانواده‌ی سیاسی است که با اعتبارات داخلی حزب دموکرات، ابتدا برای پر کردن یک جای خالی به عضویت مجلس سنا درآمد. او کسی است که بارها مشخصاً با سناتورهای دموکرات بر سر رای دادن به پروژه توسعه‌ی خط لوله‌ی کی‌استون (طرح انتقال نفت از ایالت آلبرتای کانادا به پالایشگاه‌های ایالت متّحده) اختلاف نظر پیدا کرده است، اقدامی که فعالان اقلیمی مشکل بتوانند با آن کنار بیایند.

او در وال‌استریت ژورنال، مبارزه با طرح کی‌استون را تأسف‌انگیز خواند و از آن به عنوان یکی از بازی‌های سیاسی ابلهانه‌ی واشنگتن یاد کرد که با پس و پیش رفتن در واقع هیچ کاری را به انجام نمی‌رساند.


 بخش دوّم: جو بایدن
ناباوری فعلی به مسائل اقلیمی تنها می‌تواند برای مدّتی طولانی حفظ شود.(نمی‌تواند ابدی باشد) 
سخنرانی درمورد انکار مسائل اقلیمی- مارچ 2015 

در میان نامزدهای فعلی، تنها جوزف بایدن ـ معاون سابق رئیس جمهورـ  بود که در رقابت پیشین ریاست جمهوری در سال 2008، در حالی که یار انتخاباتی باراک اوباما بود، یک رقیب جمهوری‌خواه – سارا پالین- را به چالش و مناظره کشید. حال گویا زمان برای بایدن به عقب برگشته، چرا که در یک مناظره‌ی کوتاه درمورد تغییرات اقلیمی که فرصت مناسبی بود برای متقاعد کردن پالین به مسئله‌ی انکار علم یا اقبال نسبت به سوخت‌های فسیلی، به جای این کار، بحث را به سمت «ذغال سنگ پاک» منحرف کرد، چیزی که 25 سال از آن حمایت کرده و از ذغال سنگ پاک به عنوان مرجعی برای صادرات فناوری انرژی امریکا یاد کرده است، که البته این زبان‌بازی او موضوع  تازه‌ای نیست. 
بایدن دوست دارد بگوید اوّلین کسی بوده است که لایحه تغییرات اقلیمی را به مجلس سنا معرّفی کرده است و محقّقان اسناد نیز به طور کلّی با این ادّعا موافقند. این همان قانون حفاظت از اقلیم جهانی در سال 1986 بود که به شکل قابل توجّهی در قالب لایحه‌ی بودجه‌ی 1987 مدّ نظر قرار داده شده بود. دولت ریگان تقریباً آن را نادیده گرفت، اما این لایحه خواستار اتخاذ سیاستی ملّی از سوی آژانس حفاظت از محیط‌زیست امریکا در مورد تغییر آب و هوا و ارائه‌ی گزارش‌های سالانه به کنگره شده بود. 

بایدن به مدّت 36 سال نماینده‌ی ایالت «دلاوِر» در سنا بود و یک امتیاز 83درصدی مادام‌العمر محیط زیستی از LVC (لیگ رأی‌دهندگان حفاظت؛ گروهی از طرفداران قوانین و سیاست‌های محیط زیستی در امریکا که نامزدهای انتخاباتی طرفدار محیط زیست را انتخاب می‌کند) داشته است. او در سال 2007 از استانداردهای برتر کارایی سوخت برای وسایل نقلیه موتوری، و در سال 2003 نیز از وضع محدودیت‌هایی حداقلی بر انتشار گازهای گلخانه‌ای حمایت کرد، که مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت و هیچ یک انجام نشد. 
در واقع مدّت طولانی‌ای که وی در اختیار داشته خود یک مسئولیت است [و باید پاسخگو باشد]، چرا که هرچه سوابق رأی‌گیری طولانی‌تر، تضادهای وی نیز بیشتر شد. او در رابطه با قانون امنیت آب و هوایی لیبرمن-وارنر که گفته می‌شد قوی‌ترین لایحه در رابطه با پدیده گرمایش جهانی است، یک رأی کلیدی را از دست داد. بایدن همچنین پیش‌تر با تشدید و تقویت استانداردهای کارایی سوخت مخالفت کرده بود. 

دولت بایدن-اوباما در مقابله با تغییرات آب و هوایی قوی بود، به خصوص در دوره‌ی دوّم و مشخّصاً درمورد توافق برجسته‌ی اقلیمی در پاریس، که از اقدامات مشترک اقلیمی حمایت کردند. این رویکرد از طریق استانداردهای خودکار سوختی که میزان انتشار کربن را به حدّ قابل توجّهی کاهش داد، صورت گرفت. همچنین در این راستا مقرّراتی برای نیروگاه‌های ذغال‌سنگ تنظیم شد که البته به واسطه‌ی یک دعوای قضایی، در مقابل اجرای این قانون سنگ‌اندازی‌هایی صورت گرفت و سرانجام در دولت ترامپ با یک قانون ضعیف‌تر جایگزین شد. 

نگاه ما (جیمز بروگرز) 
بایدن اشاره کرده که خطّ‌مشی او مفاهیم بنیادی «طرح نو سبز» را در بر می‌گیرد؛ «ضرورت است که جهان تا سال 2050 میزان گازهای گلخانه‌ای خود را به صفر برساند و محیط زیست و اقتصاد هم‌راستا شوند.» و البته عملکرد او کُندتر از آنچه برای چنین اقدامی لازم است بوده و به همین دلیل، با انتقادهایی از سوی رأی‌دهنگان جوان و ناشکیبا روبروست. 
ولی در هر صورت او به خاطر برقراری ارتباط با رأی‌دهندگان یقه‌آبی (جمعیت کارگری) و همچنین رأی‌دهندگان قدیمی‌تری که در گذشته رها شده‌اند تا حدّی محبوب شده است. 
 

 بخش سوم: کُری بوکر 
«متضاد عدالت، بی‌عدالتی نیست، تنبلی است، بی‌تفاوتی و بی‌حسی است». 

سناتور کُری بوکر در طی مذاکراتِ معاهده‌ی اقلیمی سازمان ملل به پاریس سفر کرد و وقتی برگشت، به مجلس سنا رفت تا گفت‌وگوهایش با قانون‌گذاران بنگلادش - یکی از فقیرترین و آسیب‌پذیرترین کشورهای امضاکننده‌ی معاهده- را برای سنا تعریف کند. او گفت: «بنگلادش در حال حاضر هرساله 1درصد از زمین‌های زراعی خود را از دست می‌دهد و میلیون‌ها بنگلادشی آواره می‌شوند که به معنای واقعی پناهندگان تغییرات اقلیمی هستند.» او می‌گفت که ثروتمندترین مردم سیّاره باید فقیرترین مردم را به یک انگیزه و هدف مشترک تبدیل کنند. 

 از آن‌جا که وی به عنوان یک سازمان‌دهنده، عضو شورا و شهردار نیوآرکِ نیوجرسی به شهرت رسید، برند زیست‌محیطی متمایزی را از خود ایجاد کرده‌ که بر روی موضوعات حقوق نژادی و طبقاتی متمرکز است. بوکر همواره نائل به کسب رکورد تقریباً کامل کارت‌های امتیاز سبز آراء سالانه‌ی LVC (لیگ رأی‌دهندگان به حفاظت از محیط زیست و سیاست‌های سبز)  شده است. ولی مثل اغلب سناتورهای دموکرات، هیچ قانونِ مصوّبی نبوده که او بتواند از آن به عنوان افتخار خود و نقطه‌ای یاد کند که او را به عنوان یک قهرمان محیط زیستی یا اقلیمیِ تأثیرگذار معرّفی کند.


بوکر یکی از نخستین سناتورهایی بود که در دفتر رئیس جمهور برای امضا و تأیید طرح نو سبز در دسامبر 2018 ناظرانی درست پشت سرِ برنی ساندرز داشت. او با پشت سر گذاشتن مقرّرات آن سیاست‌ها، دستور کار گسترده‌ی خود را اینچنین بازتاب می‌دهد؛ بیش از یک سال پیش، پیش‌نویس قوانین مشاغلی را پیشنهاد کرد که حمایت فدرال از اشتغال را در 15 شهر نمونه را در بر می‌گرفت. وی همچنین از برقراری سیستم فدرال بیمه‌ی سلامت (که در حال حاضر مخصوص افراد بالای 65 سال و جوانان دارای معلولیتِ محرز است) برای همه حمایت می‌کند. 


البته سیاست‌های گذشته‌ی او کاملاً هم بلندپروازانه نبوده است. آنچنان که در سال 2016، در ضمانت یک قانون غیرالزام‌آور برای ایجاد هدف ملّیِ 50 درصد برق پاک تا 2030 مشارکت کرد. هدفی که نسبت به برنامه‌ی پرسروصدای طرح نو سبز برای اقتصاد بدون انتشار کربن متعادل‌تر بود.  
 او از مخالفان طرح انتقال خط لوله از کی‌استون بوده، از حامیان قیمت‌گذاری بر کربن است و می‌گوید که این اقدام می‌تواند نابرابری‌های اقتصادی را مورد توجّه قرار دهد. 
بوکر یکی از چندین کاندیدایی است که مایل به پذیرش فن‌آوری هسته‌ای جدید به عنوان بخشی از راه‌حل‌های اقلیمی است. او از اجرای فرآیند شکست هیدرولیکی برای استخراج گاز طبيعی که می‌تواند آب‌های زيرزمينی را آلوده و جوامع محلّی را تحت تأثير قرار دهد، انتقاد کرده است. 
 
این نامزد حزب دموکرات قول داده‌ که از پول سوخت فسیلی برای هزینه‌های انتخاباتی برداشت نکند- که البته برای کاندیدایی که اصلی‌ترین منابع مالی سایر صنایع (مثل داروسازی و دارایی) را در اختیار داشته، ایثار بزرگی نیست. 
 
البته به عنوان یک وجه تمایز این کاندیدا، می‌توان اشاره کرد که او در جوانی به گیاه‌خواری رو آورد و آن‌طور که می‌گوید، آخرین وعده‌ی غذای غیرگیاهی‌اش در روز انتخابات سال 2014 بوده است. او در مصاحبه‌ای با «وگان نیوز»، مفصّلاً در مورد مزایای اقلیمی و سایر منافع محیط‌زیستی اجتناب از گوشت‌خواری صحبت کرد. حال این‌که می‌خواهد بازی را در مقابل ایالات دارای سیاستمدارانی که رشدشان در صنعت گوشت قرمز است، چطور پیش ببرد، خود یک سؤالِ باز است.

 نگاه ما (جان. اچ. کاشمن) 
بوکر یک بار در توییتر خود خاطرنشان کرد که به عنوان یک کاندیدا در «لووا» برای اوّلین بار پرسش‌های زیادی را در مورد تغییر اقلیم مطرح کرده، امّا ندرتاً در سطح رسانه‌های اجتماعی به این مورد اشاره می‌کند – اخیراً فقط دو بار (یک بار زمان امضای تعهّد مبنی بر عدم برداشت سهم از سوخت فسیلی، و بار دیگر زمان بازدید از زمین‌های کشاورزی سیل‌زده) به این مسئله اشاره کرده است. 
در مقایسه، او مدام در مورد سایر مباحث کلیدی داغ مثل کنترل اسلحه، مراقبت‌های بهداشتی، حقوق باروری و عدالت اجتماعی حرف می‌زند. او در سخنرانی‌های شاخصش درخصوص تبعیض نژادی و طبقاتی، نکات ظریف و دقیقی را در بحث‌ها مطرح می‌کند که گاه دیگران خیلی کوتاه و گذرا به آن پرداخته‌اند. 


 بخش چهارم: پیت بوتیجِیج 
«اگر این نسل نتواند قدمی به جلو بردارد، دچار دردسر خواهیم شد. این نسلی است که می‌خواهد تا ما زنده‌ایم، نقطه‌ی پایانی بر سوداگری تغییر اقلیم باشد.» - پیت بوتیجیج- آوریل 2019  
 
پیت بوتیجیج، شهردارِ South Band از ایالت ایندیانا، اغلب درمورد غافلگیریِ سیل فاجعه‌باری می‌گوید که دو سال بعد از تصدّی وی به عنوان شهردار در شهرش اتّفاق افتاد. سیلی با دوره بازگشت هزار ساله که در سال 2016 رخ داد. بوتیجیج در جایی نوشت: «می‌دانید که تا زمانی که ما زنده هستیم، زندگی بزرگسالان ما تحت تأثیر شدّت و فرکانس [تغییرات] اقلیمی و حتّی واکنش‌های زنجیره‌ای دیوانه‌واریست که رخ می‌دهد.» 
 
بوتیجیج گفت: «ما با ساخت ایستگاه‌های آتش‌نشانیِ دارای گواهی LEED (رعایت ملاحظات محیط زیست و انرژی در ساختمان‌های سبز)، ارائه‌ی ایستگاه‌های شارژ رایگان برای وسایل نقلیه‌ی برقی، اعطای اختیارات به مأموران خدمات ملّی برای بهبود کارایی انرژی در محلّه‌های کم‌درآمد و پایش سایر شهرهای ایندیانا برای رعایت موضوعات اقلیمی، به اثبات ارزش‌ اقلیم‌مان ادامه داده‌ایم.» 
 
وی همچنین در دوره‌ی مسئولیت خود، در تلاش است تا خسارت‌های باقیمانده از سیل را مرمت کند و اطمینان بدهد که محلّه‌های آسیب‌پذیرِ شهر South Bend دوباره ویران نمی‌شوند. شهر [در دوره مسئولیت بوتیجیج] قراردادی را تصویب کرده تا برای کنترل اوضاع در سایر دفعاتی که رودخانه به مرحله‌ی سیلابی می‌رسد، دروازه‌هایی بر مسیل‌ها [یا لوله‌ها]ی منتهی به رودخانه‌ نصب شود. 
 
بوتیجیج اظهار داشته که از طرح نو سبز که برابری اقتصادی را ضمنِ مقابله با بحران‌های اقلیمی افزایش می‌دهد، حمایت می‌کند. وی معتقد است که این توافقنامه، دربرگیرنده‌ی مالیات کربن در سراسر کشور است که سود سهام امریکایی‌ها را پرداخت نموده و تعهّدی است نسبت به بازآفرینی و آموزش مهارت‌های جدید به کارگرانی که بر اثر تعطیلی صنایع سوخت فسیلی بیکار شده‌اند. برنامه‌ی اقلیمی او همچنین خواستار حداقل چهاربرابر شدن بودجه‌ی تحقیق و توسعه در زمینه‌ی ذخیره‌ی انرژی و انرژی‌های تجدیدپذیر است. 

بوتیجیج در ماه مارس، تعهّدنامه‌ی عدم استفاده از پول سوخت فسیلی را امضا کرد. برنامه‌ی اقلیمی او کاهش نقش سوخت‌های فسیلی در سیاست‌های فدرال را پیش‌بینی نموده است. وی گفته است که از تمام توسعه‌های مبتنی بر سوخت فسیلی در سرزمین‌های فدرال ممانعت خواهد کرد. بوتیجیج نوشته است: «من از ممنوعیت عملیات شکست هیدرولیکی برای استخراج گاز مایع حمایت می‌کنم تا بتوانیم هرچه زودتر جامعه‌ای با صد در صد انرژی پاک بسازیم.» 
 
وی اخیراً به نقش اقلیمی‌ای که کشاورزان (علیرغم این‌که بسیاری از آن‌ها منکر منشأ انسانی گرمایش جهانی هستند) می‌توانند ایفا کنند، اشاره کرد. بوتیجیج در ماه ژوئن در پاسخ به یک پرسشگر جوان در تالار شهر MSNBC گفت:«برآوردهایی وجود دارد مبنی بر این‌که از طریق مدیریت بهینه‌ی خاک می‌توان سطح کربنی معادل انتشار تمام صنعت حمل و نقل جهان را جذب و جمع کرد.» 

نگاه ما(نیلا بانرجی) 
بوتیجیجِ 37 ساله، جوان‌ترین کاندیدای حزب دموکرات است. بنابراین هرگاه این پرسش اجتناب‌ناپذیر که «آیا برای رئیس جمهور شدن خیلی جوان نیست؟» از او پرسیده می‌شود، به تغییرات اقلیمی به عنوان بزرگ‌ترین دلیل کاندیداتوری‌اش اشاره می‌کند. او اینچنین توضیح می‌دهد که در سال 2054، وقتی که 72 ساله (سن فعلی دونالد ترامپ) بشود، نسل او در حال تحمّل بدترین پیامدهای ممکنِ تغییرات اقلیمی خواهند بود. 
 
وب‌سایت او، طی یک اشاره‌ی ضمنی به پیوندهایی میان سوابق نظامی وی و شناختش از بحران اقلیم، بحران اقلیم را ذیل سرفصل امنیتی کشور قرار داده است. چنانچه او  در مبارزه‌ی انتخاباتی نوپای خود، سرعت کافی برای اشاعه‌ی اهمیت تغییر اقلیم را نداشته باشد، چالش بعدی ممکن است این باشد که تا جایی که خود را قوی‌تر احساس نکرده، از جلد مواضع اقلیمی‌اش بیرون بیاید.

 

بخش پنجم: جولیَن کاسترو
 
«ما می‌خواهیم به یارانه‌ی نفت، نه و به تصویب طرح نو سبز آری بگوییم.» 
-جولین کاسترو- ژانویه‌ی 2019
 
جولین کاسترو، وزیر توسعه‌ی عمران شهری در دولت اوباما، از افزایش دوره بازگشت بلایای طبیعی به عنوان نشانه‌ی نیاز کشور به آن‌که پیش از خسارات طوفان بعدی، سازه‌های هوشمندانه‌تری بسازد و بر موضوع تاب‌آوری سرمایه‌گذاری کند، حرف می‌زند. کاسترو از سال 2009 تا 2014 و پیش از پیوستن به دولت اوباما، شهردار سَن آنتونیو بود، زمانی که اداره‌ی دارایی شهر را بر آن داشت که ذغال سنگ را از محوریت خارج کند و بیشتر به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر برود. 
 
سازمان نیرو در زمان تصدّی او، پس از تصویب هدف 20 درصد انرژی تجدیدپذیر تا سال 2020، خبر تعطیلی نیروگاهی با سوخت ذغال سنگ را اعلام کرد و طرحی برای کاهش مصرف انرژی و خرید انرژی خورشیدی را توسعه داد. کاسترو سعی کرد تا به واسطه‌ی جذب کسب و کارهای جدید در این زمینه و مشارکت با دانشگاه تگزاس، سن آنتونیو را به عنوان قطب انرژی پاک جا بیاندازد. وی به عنوان وزیر مسکن و شهرسازی، بر برنامه‌ی کمک‌هزینه‌ی 1 میلیارد دلاری برای پروژه‌های نوآورانه با هدف افزایش تاب‌آوری شهرها و روستاها در مقابل سیل و شرایط سخت اقلیمی نظارت داشت. این برنامه پس از طوفان سَندی، توسط بنیاد راکفلر از طریق تأمین اعتبار پروژه‌ها در قالب 8 گام و کمک به 5 شهر، مشتمل بر ترمیم سواحل لوئیزیانا و یک طرح برای حفاظت از بخش‌هایی از منهتن در مقابل بالا آمدن آب دریا، حمایت شد.  

البته همه‌‌ی اقدامات کاسترو هم سبز نبود. دوره‌ی تصدّی او به عنوان شهردار، همزمان شد با دوره‌ی شکوفایی صنعت شکست هیدرولیکی [برای استخراج گاز] در حوالی ایگِل فورد شِل، و کاسترو از مشاغل و سرمایه‌گذاری‌هایی که در پی توسعه‌ی صنعت نفت و گاز می‌آمد استقبال کرد. او در سال 2012 به خبرگزاری سن آنتونیو اکسپرس نیوز گفت که رونق حفاری، فرصت بی‌سابقه‌ای را فراهم کرده و دبیرستان‌ها و دانشکده‌ها باید بیش از پیش اقدام به آموزش دانشجویان برای کار در زمینه‌ی نفت و گاز کنند. 
 
کاسترو همچنین در مصاحبه‌ی سال 2015 خود، گفت در حالی که نگرانِ ایمنی شکست هیدرولیکی است، تا زمانی که این صنعت به خوبی استقرار یابد از آن حمایت خواهد کرد. وی گفت: «من معتقدم که این موضوع به نفع ما است، چراکه ارزش اقتصادی هنگفتی دارد. از این رو گاز طبیعی،‌ مؤلفه‌ی مهمی در آینده‌ی انرژی ماست، همچنان که به ذهن‌های خود آمادگی پذیرش تحقیقات بعدی را نیز می‌دهیم». کاسترو گفته که نخستین دستور اجرایی‌اش به عنوان رئیس‌جمهور این خواهد بود که ایالات متّحده را به توافقنامه‌ی پاریس برگرداند.  

تغییرات اقلیمی، جایگاه ویژه‌ای در طرح کاسترو با عنوانِ «اوّل مسکنِ مردم» دارد، که شامل یک سرمایه‌گذاری دویست میلیارد دلاری در زمینه‌ی ایجاد زیرساخت‌های سبز است که به سمت حمل و نقل عمومی، ایستگاه‌های شارژ خودروهای برقی، افزایش کارایی انرژی، به‌روزرسانی شبکه‌ی انتقال نیرو (برق) و غیره برود. این بخشی از تلاش برای «دستیابی به صفر مطلق در انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال 2050»، کاهش انتشار کربن ایالات متّحده تا سال 2030، به نیمی از میزان آن در سال 2005 و تحقّق وعده‌ی «طرح نو سبز» خواهد بود. 
 
برنامه‌ی «اوّل مسکن...» همچنین خواستار ایجاد تغییرات پهنه‌بندی برای افزایش تراکم مسکن، تقویت استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی بیش از وسایل نقلیه‌ی شخصی و ایجاد تاب‌آوری بیشترِ توسعه‌ی جدید نسبت به اثرات تغییرات اقلیمی است. کاسترو نیز مانند بسیاری از نامزدهای حزب دموکرات، متعهّد شده است که در مبارزه‌ی انتخاباتی‌اش، کمکی از جانب شرکت‌های سوخت فسیلی نخواهد پذیرفت. 



 نگاه ما (نیکُلاس کوستنز)
 
 کاسترو غالباً از فوریتِ خطر تغییرات اقلیمی صحبت کرده و در اعلامیه‌ی انتخاباتی‌اش آن را بزرگ‌ترین تهدید برای پیشرفت ایالات متّحده در قرن بیست و یکم نامیده است. ولی زمانی که اعتبارنامه‌های کاری را برای تقویت کارایی انرژی و توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر در سن آنتونیو و به عنوان بخشی از دولت اوباما امضا می‌کرد، تغییرات اقلیمی به عنوان  یکی از موضوعات امضای وی لحاظ نشده بود. منهای ویژگی‌های برنامه‌ی مسکن، کمپین انتخاباتی کاسترو سیاست دقیقی درمورد اقلیم ارائه نکرده است./ساحت زیست