افزایش سطح آب دریاها و تشدید شرایط نامساعد جوی سبب شده که بسیاری از کلانشهرهای ساحلی جهان نظیر اندونزی، جاکارتا، بانکوک، مانیل و شانگهای به عنوان کلانشهرهایی که با بیشترین سرعت در حال غرق شدن هستند، معرفی شوند.

به گزارش زیست آنلاین و به گفته کارشناسان، جزایر کوچک و شهرهای ساحلی در آسیا و اقیانوسیه به بودجه بیشتری برای کمک به جوامع آسیب‌ پذیر خود و کمک به آن‌ها در تصمیم‌ گیری در مورد جابجایی، ماندن یا مقابله با پدیده افزایش سطح آب دریاها و تشدید شرایط نامساعد جوی احتیاج دارند.

فعالان زیست محیطی فشارهای خود را برای مقابله با تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی افزایش داده‌اند.

در گردهمایی اخیر تغییرات اقلیمی از سازمان ملل متحد که در بانکوک، پایتخت تایلند برگزار شد، تاکید شد که آسیب‌ های گسترده طوفان دوریان به گروه جزایر کم ارتفاع باهاما در اقیانوس اطلس آشکار تر شده و خطر واضح و موجود تغییرات اقلیمی را برجسته ساخته است.

تصاویر ماهواره‌ ای نشان می‌دهد که برخی از جزایر باهاما در حال حاضر زیر آب هستند. 

نمایندگان بین‌ المللی "جنبش اقلیم جوانان" با حضور در این اجلاس با بیان این که تغییر اقلیم موضوعی "بی سابقه" است و باید با سرمایه گذاری بیشتر مورد توجه قرار گیرد، زمان باقی‌ مانده برای مقابله با آن را بسیار محدود دانسته‌اند.

در خارج از این رویداد، جمعی از حامیان محیط زیست نیز گردهم آمدند و از دولت‌ها و موسسات خصوصی خواستار متوقف کردن بودجه استخراج سوخت‌های فسیلی برای کاهش انتشار کربن شدند.

پیش از این معاون دبیر اجرایی تغییرات اقلیمی سازمان ملل تأثیرات تغییرات اقلیمی در سراسر جهان را "ویران کننده" توصیف و و رسیدگی به آن‌ها را "بسیار ضروری" اعلام کرد.

ماه گذشته نیز اندونزی اعلام کرد که تا سال ۲۰۲۴ میلادی پایتخت خود را از شهر در حال غرق شدنِ جاکارتا به جزیره بورنئو منتقل خواهد کرد. گزارش‌ها حاکی از آن است که قسمت شمالی این شهر هر ۱۰ سال یک بار ۲.۵ متر به زیر آب می‌رود و حتی در صورت انتقال پایتخت، جاکارتا همچنان تا ۲۵ سانتی‌متر در سال غرق خواهد شد.

در ماه ژوئیه، کارشناسان مستقل برای محافظت از جاکارتا از آب دریا پیشنهادِ ساخت یک آب‌ بند  ۲۰ کیلومتری غربی و یک آب‌ بند شرقی ۱۲ کیلومتری را مطرح کردند. این پروژه که حداقل ۱۸.۷ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت از غرق شدن این شهر ۱۰ میلیون نفری جلوگیری خواهد کرد.

بانکوک ، مانیل و شانگهای نیز توسط هیئت بین‌دولتی تغییر اقلیم (IPCC) به عنوان کلانشهرهایی که با بیشترین سرعت در حال غرق شدن هستند، معرفی شده‌اند.

یک مطالعه بانک جهانی پیش بینی کرده که ممکن است تا سال ۲۰۳۰ میلادی ۴۰ درصد از بانکوک، پایتخت تایلند زیر آب برود و در صورتی که مقامات آن هیچ اقدامی صورت ندهند تا ۱۵ سال آینده به طور کامل غرق خواهد شد.

مانیل نیز با جمعیت ۱۳ میلیون نفری سالیانه ۱۰ سانتی‌ متر در آب فرو می‌رود که آماری نگران کننده محسوب شده و در حال حاضر نیز برخی از مناطق خارج از پایتخت فیلیپین به طور کامل زیر آب فرو رفته و ساکنان را مجبور به جابجایی کرده است.

شانگهای، شهر ساحلی چین نیز از سال ۲۰۰۰ میلادی تاکنون ۱۲.۱۲ میلی‌متر زیر آب فرو رفته و از سال ۱۹۲۱ میلادی، این شهر در مجموع ۲.۶ متر زیر آب رفته است.

در شرق اقیانوس آرام نیز  فیجی قصد دارد ده‌ها دهکده ساحلی را به داخل کشور منتقل کند و جزایر مارشال برای محافظت از جوامع ساحلی در حال ساخت دیوارهای دریایی است.

حتی سنگاپور با تهدیدهایی جدی در این زمینه روبرو است. ماه گذشته، نخست وزیر این کشور اعلام کرد محافظت از این جزیره کم ارتفاع در برابر افزایش سطح دریا می‌تواند طی دهه‌های آتی ۷۲ میلیارد دلار یا بیشتر هزینه داشته باشد.

براساس اعلام فدراسیون بین‌ المللی جوامع صلیب سرخ و هلال احمر سالانه بیش از ۲۰ میلیون نفر بر اثر سیل، طوفان، رانش زمین و سایر شرایط شدید زمستانی آواره می‌شوند که اکثر قریب به اتفاق چنین جابجایی‌ هایی در منطقه آسیا و اقیانوسیه رخ می‌دهد.

به گزارش ایسنا، چنین جابجایی‌ هایی تاثیراتی مخرب بر افرادی که مجبور به انجام آن‌ها شده‌اند و جوامع آن‌ها داشته و از همین رو دولت‌ ها باید از اجباری نبودن چنین جابجایی‌ ها و محافظت از حقوق جوامع آسیب پذیر اطمینان حاصل کنند.

بنا بر گزارش شبکه خبری الجزیره، کارشناسان تاکید دارند که در صورت امکان، شهرها باید برای انطباق با زیرساخت‌ هایی مانند دیوارهای دریایی و همچنین راه‌ حل‌های مبتنی بر طبیعت سرمایه‌ گذاری کنند. همچنین اطمینان از برنامه شهری که ویژگی‌ های طبیعی اساسی مانند تالاب‌ ها و مانگروها را حفظ می‌کنند و مقرراتی مناسب برای مدیریت استخراج آب‌ های زیرزمینی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ ای در نظر دارند از اهمیت بالایی برخوردارند.