زیست آنلاین: در سرتاسر جهان ارتباط علّی بین رشد اقتصادی و گرمایش جهانی در اثر مصرف سوخت فسیلی مشهود است.

فیونا هاروی معتقد است که "سازگاری  با شرایط موجود به تنهایی ما را از فاجعه آب و هوا نجات نخواهد داد" (ژورنال، 12 سپتامبر). او استعاره مناسبی را ارائه می دهد که "سازگاری" در حالی که همچنان سوخت های فسیلی را می سوزانند مانند تلاش برای پرکردن یک سینک سرریز است.

رهبران سیاسی در سرتاسر جهان باید ارتباط علّی بین رشد اقتصادی و گرمایش جهانی را که در مصرف سوخت فسیلی مشهود است، تشخیص دهند. برای نجات کره زمین، سوختهای فسیلی باید  دور از طمع بشر، در زیر زمین بمانند. انرژی ما باید از منابع باد ، موج ، هیدرولیک و خورشیدی تامین شود اما این برای حفظ بسیاری از صنایع ما کافی نخواهد بود و به تبع آن بسیاری از مشاغل از بین می روند.

در جوامع باید زندگی اجتماعی جایگزین فردگرایی شود. باید جوامعی خود پایدار ایجاد شود که در آن کارمندان خانگی (کارگران غیر رسمی) بتوانند فعالیت های ارزشمندی را در مراقبت از خانه ، مراقبت از محیط زیست ، باغات سبزیجات و...پیدا کنند .برای کاهش فقر احتمالی کسانی که ازشغل خود را دست می دهند به درآمد جهانی شهروندان نیاز خواهد بود که  از طریق دریافت مالیات از سایر شهروندان تامین می شود.

میزان کربن دی اکسید باید از عدد 408 قسمت در میلیون به عدد 280 قسمت در میلیون برسد و این امر مستلزم پذیرش فناوری هایی در سراسر جهان است که در آن سوخت های فسیلی دیگر نقشی نداشته باشند.

این فناوری ها برای بسیاری شناخته شده است و در حال حاضر به سرعت در حال توسعه هستند. ما باید سوخت های فسیلی را با  انرژی هایی که می توان از انرژی خورشیدی در قالب برق و گرما به دست آوریم، جایگزین کنیم. همچنین در کنار آن  باید در زمینه گسترش جنگلها و کاشت گیاهانی که با رشد فتوسنتزی، کربنی دربافتهای آنها ذخیره نشده و به جو باز نمی گردد اقدامات موثری صورت گیرد.

فیونا هاروی می گوید:  "تا زمانی که ما به پمپ دی اکسید کربن در هوا ادامه می دهیم ، ما در حال افزایش دما هستیم."

موضوع گزارش سال 2018 در انجمن سلطنتی این است که "کاهش انتشار کافی نیست، ما همچنین باید بطور فعال گازهای گلخانه ای را از جو خارج کنیم". تأمین بودجه یک پروژه بزرگ برای توسعه راه هایی در مقیاس بزرگ برای استخراج گازهای گلخانه ای از جو موجب نجات این سیاره می شود.

فیونا هاروی می گوید: "ذوب پرافرماست  (خاک منجمد شده ربا یسالهای طولانی) متان را آزاد می کند که خود یک گاز گلخانه ای است. متان تولید شده بیش از 12 سال در جو باقی نمی ماند اما همان میزان از کربن دی اکسید برای دو قرن اثر آلایندگی دارد. به همین دلیل جوامع روستایی که با فعالیت های کشاورزی و دامداری خود باعث تولید متان می شوند را نباید به اندازه جوامع صنعتی که همان میزان کربن دی اکسید تولید میکنند مجازات کرد.

منبع : .theguardian