سید آرش حسینی میلانی، رئیس کمیته محیط زیست و خدمات شهری گفت: سالانه 5 هزار نفر در تهران به دلیل آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند. بانک جهانی میزان خسارت ناشی از آلودگی هوا در تهران را حدود دو میلیارد و 600 میلیون دلار تخمین زده است!

به گزارش زیست آنلاین، سید آرش حسینی میلانی، رئیس کمیته محیط زیست و خدمات شهری گفت: در نیمه دهه 70 و 80، آلاینده مونوکسیدکربن بالا و بنزین مصرفی دارای سرب زیادی بود اما با اقدامات مؤثری که انجام شد، میزان این آلاینده‌ها کاهش یافت و به میزان مجاز رسید. همچنین So2 نیز کاهش یافته است که همه اینها ناشی از بهبود کیفیت سوخت از سوی وزارت نفت و عزم مدیریت شهری در اجرایی کردن معاینه فنی خودروها به صورت جدی بوده است.

مهمترین شاخص آلودگی هوا وجود ذرات معلق کمتر از 2.5 میکرون است که در سال 89، 43.5 میکروگرم بود؛ این شاخص در سال 96، 10 واحد کاهش یافت اما فاصله معنادار 300 درصدی تا حد استاندارد همچنان وجود دارد.

نتیجه‌گیری کاهش آلودگی هوا بر اساس تعداد روزهای سالم و ناسالم درست نیست و بانک جهانی هم برای نتیجه‌گیری درخصوص آلودگی به این شاخص یعنی ذرات معلق کمتر از 2.5 درصد استناد می‌کند.

توان طبیعی شهر تهران برای تهویه هوا یا همان توان اکولوژیک از اوایل آبان تا اواخر بهمن ماه به میزان یک‌سوم کاهش می‌یابد بنابراین ضروری است برای افزایش توان اکولوژیک اقدام شود. 

رشد جمعیت شهر تهران طی دهه‌های گذشته و افزایش بارگذاری‌‌ها در دهه اواخر 80 و اوایل دهه 90 در غرب تهران به ویژه در منطقه 22 - که مسیر ورودی باد برای تهویه هوا بود – و موارد دیگر، منابع آلاینده شهر را تحت تأثیر قرار داد و به آن تنوع بخشید.

آلودگی هوای تهران تنها مختص منابع آلاینده درون شهری نیست. امسال شاهد بودیم که شاخص آلاینده‌های شهرستان‌های اطراف تهران نیز بالا بود و این نشان می‌دهد اقدامات برای کنترل منابع آلایندگی نباید صرفا در تهران متمرکز شود و قانون هوای پاک که میثاق‌نامه ما برای حل مسئله آلودگی هوا است، باید در سطح استان تهران مد‌نظر مسئولان قرار گیرد.

در بررسی‌های انجام شده در تهیه لیست سیاهه انتشار، مشخص شد سهم صنایع در منطقه شهری تهران بیش از محاسبات قبلی است؛ آنها نقش مهمی در تولید ازن دارند؛ صنایع در خارج از شهر تهران واقع هستند اما تولید آلایندگی توسط آنها بر کیفیت هوای شهر تهران اثر می‌گذارد که رسیدگی به آنها خارج حیطه وظایف و اختیارات مدیریت شهری است. 

هر برنامه‌ای که قرار است برای کاهش آلودگی هوا اجرایی شود، حمل و نقل عمومی ستون فقرات آن است و محور اصلی به شمار می‌آید اما در این حوزه مطالبات انباشته‌ شده و کمبودهایی وجود دارد. 

همه جهت‌گیری‌ها و سیاست‌ها از سوی دولت تعیین نمی‌شود و در مجلس شورای اسلامی که نقش مهمی در تصویب بودجه و تعیین اعتبارات دارد، شهرستان‌ها از نظر سیاستگذاری و تأثیر در تخصیص بودجه بر کلانشهرها غلبه دارند.

دولت به مجلس پیشنهادات خود را از طریق لایحه بودجه ارائه می‌کند اما اولویت‌ها در مجلس تغییر می‌یابد بنابراین در تعیین اولویت‌ها و تخصیص اعتبارات باید سراغ مجلس رفت و پرسید چرا کمیسیون محیط زیست وجود ندارد؟ چرا فراکسیون محیط زیست نمی‌تواند این موارد که اولویت کشور است، در اولویت قرار دهد؟

سالانه 5 هزار نفر در تهران به دلیل آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند. بانک جهانی میزان خسارت ناشی از آلودگی هوا در تهران را حدود دو میلیارد و 600 میلیون دلار تخمین زده است! چطور خودروسازها می‌توانند در مقاطع مختلف یارانه‌های قابل توجه از مجلس و دولت بگیرند یا گزارشات تحقیق و تفحص از آنها چندان پیگیری نمی‌شود اما وقتی بحث تأمین بودجه مترو تهران فرا می‌رسد، رقم خنده‌دار 56 میلیارد تومان را تعیین می‌کنند.

دلیل اصلی اینکه پرداختن به موضوعی مانند کاهش آلودگی هوا و تخصیص اعتبارات لازم برای راهکارهای آن مانند حمل و نقل عمومی در اولویت قرار ندارد این است که ساختار مجلس حزبی نیست اگر اینطور بود احزاب در قبال برنامه‌های مشخص متعهد می‌شدند.

ساختار منطقه‌ای و شهرستانی حاکم در مجلس باعث می‌شود نمایندگان برای شهر خودشان تلاش بیشتری کنند و از این‌رو اولویت‌های مبتنی بر منافع ملی را کمتر پوشش می‌دهند چرا که نتیجه این اقدامات در کوتاه‌مدت ملموس نیست. /تسنیم