زیست آنلاین: تحقیقات در پلانکتونهای اقیانوس اطلس شمالی نشان دهنده آنست که بدلیل ظرفیت بیش از حد اقیانوس ها باید در محاسبات آب و هوایی جهان تجدیدنظر شود.

به گزارش زیست آنلاین، براساس مطالعه ای که بمنظور محاسبه ظرفیت اقیانوس اطلس شمالی در جذب دی اکسید کربن انجام شده، احتمال اشتباه در محاسبات قبلی وجود داشته و ممکن است این اقیانوس در مقوله آب و هوایی همراه و متحد ضعیف تری باشد، چرا که تخمین ظرفیت جذب کربن آن بیش از حد بوده است.

نمونه برداری اولیه از پلانکتون های موجود در اقیانوس اطلس شمالی در زمستان و بهار نشان داد که اندازه سلول آنها بطور قابل توجهی کوچکتر از آن چیزی است که قبلا دانشمندان فرض کرده بودند. و این بدان معنی است که کربن جذب شده آنها در عمق مورد انتظار فرو نرفته و به مدت طولانی نیز در اعماق آب باقی نمی ماند.

پژوهشگران این مطالعه که با حمایت ناسا انجام شده می گویند: یافته های این کشف می تواند تجدید نظری با دیدگاه کاهش منابع جذب کربن در محاسبات جهانی آب و هوا ایجاد کرده و اصطلاحا تجدید نظر منفی ای را اعمال کند، هرچند که هنوز مشخص نیست که این کاهش چه مقدار خواهد بود.

استیو جیووانی، میکروبیولوژیست دانشگاه ایالتی Oregon گفت: "به یک تصور غلط پی برده ایم، این قطعاً بر مدل جریان های کربن تأثیر می گذارد و فقط با یک ترفند کوچک اصلاح نمی شود."

محققان می گویند شکوفه های بهاری فیتوپلانکتون در اقیانوس اطلس شمالی احتمالاً بزرگترین مکانیسم سالانه ترقیب بیولوژیکی کربن در کره زمین است. آنها مانند یک جنگل وسیع از گیاهان ریز در قسمت بالای اقیانوس، دی اکسید کربن را از طریق فتوسنتز جذب می کنند. هرچه اندازه پلانکتون بزرگتر باشد، احتمال اینکه در منطقه عمیق مزوپلاژیک اقیانوس، جایی که کربن می تواند بیش از 1000 سال باقی بماند، بیشتر است.

تاکنون، در مدل های آب و هوا فرض بر این بود که یکی از بزرگترین انواع پلانکتون ها به نام دیاتوم ، بخش عمده جذب کربن را بر عهده دارند. اما این مطالعه، که در مجله انجمن بین المللی اکولوژی منتشر شده، نشان می دهد که دیاتومها در مقایسه با سیانوباکتری ها، پیکوفیتوکاریوت ها و نانوفیتوکوکاریوت ها سهم بسیار کمی از زیست توده را داشته و بسیار کوچکتر نشان می دهند.

پیش بینی می شد این مورد در زمستان باشد، اما تیم تحقیقاتی دریافته است که حتی در بهار، اندکی قبل از شکوفایی سالانه آنها، تعداد کمی، کمتر از آنچه تصور می شد، در غرب اقیانوس اطلس شمالی وجود دارد.

جیووانی ادامه می دهد:  "سوال اینست که برداشت ما از این منطقه اقیانوس چقدر با واقعیت نزدیک است؟" و برای پاسخ به این سوال سه امکان وجود دارد:

1-تجهیزات جدیدتری داریم که این امکان را می دهد تا پلانکتون های کوچکتر را به طور واضح تری مشاهده کنیم،
2- مطالعات قبلی بیشتر روی مناطق شرقی اقیانوسمترکز بوده و نتایج آن با بخش غربی متفاوت باشد،
3-تغییرات آب و هوایی باعث تغییر بیولوژی در اقیانوس شده است. جیووانی گفت: اگرچه یافته های این مطالعه در مورد بخشی از اقیانوس اطلس شمالی ممکن است لزوماً برای همه اقیانوس ها تعمیم داده نشده و کاربرد نداشته باشد، اما نکته قابل توجه اینست که درک درستی از زیست شناسی دریایی وجود نداشته و  باید مطالعه کامل تری انجام شود.

در گذشته، ناسا و سایر آژانس های نظارتی برای ارزیابی ظرفیت جذب کربن جلبک های سطح اقیانوس از تصاویر ماهواره ای و از فضا استفاده کرده اند، اما اکنون باید فرضیات مورد استفاده در انجام محاسبات، مجددا بررسی شده و حجم مکان های ذخیره دی اکسید کربن در دریاها بازنگری شود که به احتمال زیاد فضای بدست آمده کمتر از آن چیزی خواهد بود که تا کنون تصور می شده است.

منبع:theguardian