زیست آنلاین: حدوداً نیمی از اراضی قابل‌سکونت کره‌ی زمین به تولید غذایی که می‌خوریم تخصیص داده شده است. از این میزان، 80 درصدش مربوط می‌شود به اراضی‌ای که به‌منظور چرای دام از آن‌ها استفاده می‌شود.

به گزارش زیست آنلاین، پرورش دام برای غذا فضای زیادی را اشغال می‌کند و این امر یکی از از دلایل عمده‌‌ای است که باعث می‌شود انتشار گازهای گلخانه‌ایِ محصولات حیوانی بسیار بیشتر از میوه و سبزیجات باشد؛ جا باز کردن برای حیوانات به معنی رهاساختن کربنی‌ است که پیش از آن در درختان، سایر گیاهان، و زمین ذخیره شده بود. مثلاً عمده‌ی جنگل‌زداییِ آمازون، به‌خاطر تسطیح زمین برای چرای دام است.

اما این موضوع همه‌ی آن چه اتفاق می‌افتد را توضیح نمی‌دهد. فرایندهای دخیل در تولید و پرورش بعضی خوراکی‌ها، مثل کاکائو، شامل مصرف کود هم می‌شود که گاز گلخانه‌ایِ قدرتمندی چون نیتروژن اکسید را منتشر می‌کند. سازوکارهای زیست‌شناختی بعضی حیوانات (نشخوارکنندگان) هم باعث انتشار هزاران تُن متان در جو می‌شود.

 

گروهی از پژوهشگرانِ دانشگاه آکسفورد با بررسی و تحلیل داده‌های بیش از 38 هزار مزرعه‌ی تجاری در 119 کشورِ دنیا به این نتیجه رسیدند: کاربرد زمین و فرایندهای دامی-زراعی دو عامل مهمی هستند که مایه‌ی انتشار زیاد گاز گلخانه‌ای غذاهای مختلف‌اند. در کمال تعجب، تولید و مصرف بعضی از گیاهان، باعث انتشار منفی گازهای گلخانه‌ای می‌شود، یعنی به‌واقع کربنِ رهاشده در جو را از آن می‌گیرد و به دام می‌اندازد و مانع گرمایش می‌شود. چگونگی این موضوعات در ویدیوی حاضر توضیح داده شده است.