درباره ذخیره‌گاه زیست کره «گنو» چه می‌دانید؟
25 فروردين 1400 ساعت 16:52
ذخیره‌گاه زیست‌کره گنو در سال ۱۳۵۱ به عنوان پارک ملی و در سال ۱۳۵۵ به عنوان ذخـیره‌گاه زیست‌کـره ثبت شد. با این حال در سال ۱۳۶۲ این پناهگاه حیات وحش به‌دلیل برخی ملاحظات مدیریتی به منطقه حفاظت شده تنزل درجه یافت. مناطق با ارزش زیست‌محیطی باعنوان پارک‌های ملی، آثار طبیعی ملی، پناهگاه‌های حیات وحش و مناطق حفاظت‌شده و شکار ممنوع تحت حفاظت و مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست قرار دارند.
به گزارش زیست آنلاین، ذخیره‌گاه زیست‌کره گنو با حدود ۴۳ هزار هکتار مساحت توسط کوه گنو احاطه شده؛ کوهستانی تک و مجزا که از خلیج فارس سر برافراشته و در ۳۰ کیلومتری شمال غربی بندرعباس در استان هرمزگان واقع شده است.
بنابر اطلاعات کمیسیون ملی یونسکو در ایران، این منطقه دارای تنوع بالای گونه‌های پرنده است که از گونه‌های شاخص آن می‌توان به هما و تیهو اشاره کرد همچنین چشمه آب گرم منطقه محل زیست ماهی آفانیوس گینوئیس است.
از گونه‌های گیاهی این منطقه می‌توان به گونه گیاهی آندمیک از قبیل مهر خوش، بادام وندلبو، پونه مظفریان و شاخ غزالی اشاره کرد همچنین بخش‌های پایین‌تر کوهستان دارای پوشش گیاهی پالئوتروپیکال شامل پرخ، آکاسیا چتری و کنار است.
از شاخص‌ترین پستانداران این منطقه حفاظت شده می‌توان به قوچ و میش، کل و بز، آهو، گراز، کفتار، روباه معمولی، تشی، گرگ و خرگوش اشاره کرد همچنین در این منطقه می‌توان انواع دوزیستان شامل وزغ بلوچی، وزغ بی‌گوش معمولی، وزغ سبز کرمان، قورباغه مردابی بلوچی و قورباغه مردابی را مشاهده کرد.
«گنو» نمونه‌ای از بوم‌سازگان کوهستانی است که همه کارکردها و ارزش‌های این نوع اکوسیستم‌های کلان را در گستره دشت‌های پیرامون خود به بارزترین شکل نشان می‌دهد. این اکوسیستم در برخورد با دشت نه تنها عامل بروز تغییر و تحول در شرایط آب و هوایی و ایجاد شرایط مناسب در غنای فون و فلور منطقه شده بلکه زمینه ارتقا سطح فعالیت‌های معیشتی و شکل‌گیری کانون‌های زیستی و مراکز جمعیتی را نیز فراهم آورده است.
همچنین موقعیت جغرافیایی این کوهستان به گونه‌ای است که با وجود وابستگی به رشته کوه زاگرس پا به عرصه دشت‌های پهناور گرم جنوب می‌گذارد تا به موقعیت گذرگاهی دست یابد. کمتر کوهستانی وجود دارد که از همه این شرایط برخوردار باشد، به همین دلیل ذخیره گاه زیست‌کره گنو جدا از کارکردها و تاثیرات عام همه اکوسیستم‌های کوهستانی دارای ویژگی‌های خاص و منحصر به‌فردی است که آن را در میان گستره کوهستانی کشور بسیار برجسته می‌کند.
اکوسیستم کوهستانی گنو منشا پیامدهای اکولوژیک عمده‌ای در منطقه و بروز شرایط بیوکلیماتیک متفاوتی است که سیمای گیاهی آن با افزایش ارتفاع تغییر می‌کند همچنین به‌دلیل اینکه دارای شرایط بوم‌مرزی است از تنوع گیاهی چشمگیری برخوردار است.
در ایران ۱۳ ذخیره‌گاه زیست‌کره که شامل پارک‌های ملی، آثار طبیعی، پناهگاه‌های حیات وحش و مناطق حفاظت شده است در شبکه جهانی ذخیره گاه‌های یونسکو به ثبت رسیده و هدف از اعلام ذخیره‌گاه‌های زیست‌کره جلوگیری از تغییرات برگشت‌ناپذیر و بهره‌برداری ناپایدار از منابع طبیعی در عین نیاز به بهره‌برداری از طبیعت باتوجه به رشد روز افزون جمعیت است که به یکی از تقسیم بندی‌های مهم حفاظتی جهان تبدیل شده است. این ۱۳ ذخیره‌گاه شامل ذخیره‌گاه زیست کره دشت ارژن و دریاچه پریشان، ذخیره‌گاه زیست‌کره ارسباران، ذخیره‌گاه زیست‌کره گنو، ذخیره‌گاه زیست‌کره گلستان، ذخیره‌گاه زیست‌کره حرا، ذخیره‌گاه زیست‌کره کویر، ذخیره‌گاه زیست‌کره ارومیه، ذخیره‌گاه زیست‌کره میانکاله، ذخیره‌گاه زیست‌کره توران، ذخیره‌گاه زیست‌کره دنا، ذخیره‌گاه زیست‌کره تنگ صیاد و سبزکوه، ذخیره‌گاه زیست‌کره هامون و ذخیره‌گاه زیست‌کره کپه داغ است./ایسنا
کد مطلب: 84162