زیست آنلاین: حدود ۲۱ درصد از منابع انرژی استخراج شده را سوخت های فسیلی تشکیل داده اند که برای استخراج، حمل و نقل و فرآوری مواد و همچنین تحویل، استفاده و حتی دفع محصولات استفاده می شود. در نتیجه، ۶۷ درصد از انتشار جهانی گازهای گلخانه ای مربوط به مدیریت مواد می باشد. بنابراین محدود کردن گرم شدن کره زمین به زیر ۲ درجه سانتیگراد یا حتی ۱/۵ درجه سانتیگراد تا سال ۲۱۰۰ نیازمند اقدامات اقلیمی است که فراتر از پیشرفت های در حال جریان در اقتصاد ما است.

به گزارش زیست آنلاین، اقتصاد دورانی فرصتی جذاب را برای کاهش انتشار فراهم می کند، زیرا این شیوه از روش های منفی و اغلب مجازاتی کاهش انتشار جلوگیری می کند و چشم انداز مثبت و الهام بخشی از آینده ای مدرن را تعریف می کند. این جنبه های کلیدی اقتصاد دورانی می تواند در ایجاد گزینه های کاهش انتشار جدید، که اقدامات موثر اقلیمی را با استفاده بهتر از دارایی ها و منابع بهبود می بخشد، کمک کرده و به سیاست ها و استراتژی های اقلیمی هدفی را که در حال حاضر کمبود آن احساس می شود، ارائه می کند.

۱. مقابله با مسائل سیستمیک به جای پیشرفت های در حال رشد

اقتصاد دورانی از طریق ترویج رویکرد مشارکتی که یکی از ارکان مورد نیاز در جهت کاهش انتشار گاز های گلخانه ای است عمل می کند. این رویکرد به طور مستقیم به تقاضای جوامع حامی اقلیمی پاسخ می دهد، تا به مسائل اساسی در زمینه انتشار گازهای گلخانه ای خود، و استفاده بهینه از دارایی ها و منابع موجود پاسخ گویند.

دور شدن از مدل اقتصادی سنتی "بخر، استفاده کن و دور بیانداز" که از زمان انقلاب صنعتی بوجود آمد، مستلزم تغییر سیستمیک است. به عنوان مثال صندوق آب و هوای سبز که ابزار اصلی برای سرمایه گذاری اقلیم در کشورهای در حال توسعه است، به دنبال تغییرات بسیار بزرگ است و حامی پروژه هایی با تحولی است، نه سرمایه گذاری های تکمیلی که در سیاست های فعلی اقلیمی مورد استفاده قرار می گیرد.

تلاش های کنونی، مانند انرژی های تجدید پذیر و قوانین بهره وری انرژی، تمایل به تمرکز بر بهبود یا توسعه دارایی های فردی دارند. گرچه این موارد اهمیت دارند و باید دنبال شوند، اما گزارش ارائه شده توسط بخش محیط زیست سازمان ملل متحد نشان می دهد که محدودیت های مشخصی برای حذف کربن از سیستم های تولید فعلی وجود دارد. این اقدامات تنها زمان بیشتری برای ما خریداری می کند، در حالی که ما باید روی طراحی یک آینده کم کربن تمرکز کنیم.

برای مثال در مقیاس صنعتی، این امر علاوه بر بهینه سازی در بهره وری تک تک کارخانه ها، نیاز به همراهی و همکاری صنعتی دارد. در مقیاس ملی، منطقه ای و شهری، این به معنی بهره برداری از فرصت های فراوانی است که متابولیسم پیچیده اقتصادهای ما و اکوسیستم های آن به جامعه پیشنهاد می کنند.

۲. گسترش فرصت های کاهش انتشار در خارج از مرزهای جغرافیایی و در سراسر زنجیره ارزش

حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد از ردپای کربن یک کشور در انتشار گازهای حاصل از تولید محصولات عبوری از مرزهای آن کشور نهفته است. با این حال، در سیاست های اقلیمی ملی و تعهدات داوطلبانه تحت UNFCCC، تنها انتشار گازها توسط دولت ها محدود به مرزهای آن کشور می شود. بنابراین، با استفاده از این رویکرد، دولت های ملی جهت استفاده از فرصت های کاهش انتشار کربن در خارج از مرزهای خود تشویق نمی شوند.

به همین دلیل است که برای توسعه پتانسیل تدابیر کاهش انتشار کربن ملی، یک رویکرد مشارکتی، متقابل و بین المللی ضروری است. این همان چیزی است که اقتصاد دورانی به دنبال آن است، این شیوه کشورها را تشویق می کند تا در جهت کاهش انتشار کربن در سراسر زنجیره ارزش، بدون در نظر گرفتن مرزهای جغرافیایی فعالیت و همکاری کنند.

طراحی یک مدل اقتصادی که در زمینه استفاده از مواد دقیق است، اقتصادی که آنسوی دروازه های کارخانه و مرزهای کشور را مد نظر قرار می دهد، تاثیرات سیاست های کاهش انتشار کربن را تا معادن، چاه ها، جنگل ها و تمامی مناطقی که محصول متولد می شود، پیش می برد.

۳. ترکیب کارایی مواد با توسعه کم کربن

رفع انتشار هرگونه گازهای گلخانه ای و استفاده بیش از حد از منابع باعث کاهش قابل ملاحظه ای در میزان انتشار جهانی می شود. مدل های علمی نیز نشان می دهد که ترکیبی از بهره وری منابع و اقدامات اقلیمی می تواند مزایای زیست محیطی و اقتصادی زیادی را به همراه داشته باشد.

ترکیبی از توسعه بدون کربن با بهره وری بهتر از منابع مادی نیز از لحاظ اقتصادی منطقی است، زیرا مزایای اقتصادی بلند مدت بهره وری منابع و توسعه بدون کربن منجر به از بین رفتن هزینه های قابل توجه کوتاه مدت در جهت حفظ افزایش دمای کره در کمتر از ۲ درجه می باشد. در برخی از بخش ها، جداسازی استفاده منابع از رشد اقتصادی به تنهایی می تواند برای دستیابی به معیار ۲ درجه سانتی گراد کافی باشد.

۴. درک نیازهای اجتماعی موجود در پشت استفاده از منابع

عمدتاً تمرکز تلاش های کاهش انتشار کربن به طور سنتی بر منابع فیزیکی انتشار گازهای گلخانه ای است. تلاش های ما جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای عمدتاً روی معلول تمرکز کرده است نه علت. از بهره وری انرژی دیگهای بخار و موتورهای ما گرفته،  تا جذب متان از دفن زباله، معادن زغال سنگ و ذخیره های کود، در همه موارد به دنبال راه چاره برای معلول هستیم و نه علت. با این حال، بسیاری از گزینه های کاهش انتشار نیاز به مداخلات در محل انتشار گازهای گلخانه ای ندارند، بلکه درک نیازهای اجتماعی که فعالیت های اقتصادی اصلی را در اولویت قرار می دهند می تواند راه حل مناسب تری باشد.

تنها با درک نیازهای محصول و مواد مورد نیاز ما می توانیم راه های جدیدی را برای رسیدگی به آنها کشف کنیم. جایگزینی مواد با کربن با گزینه های کم کربن، بهبود استفاده از دارایی های موجود و ارائه محصولات به عنوان یک سرویس، می تواند به عنوان گزینه های کاهش جدید ظهور یابد.

۵. اصلاح مالیات بر تمام منابع

سیاست گذاران اغلب با قوانین اقلیمی سعی می کنند بین ارائه یک طرح مالیات بر کربن یا تکیه بر طرح های تجارت کربن یک گزینه را انتخاب کنند. هر دو گزینه به دنبال اصلاح بازار از نظر اثرات منفی انتشار گازهای گلخانه ای، با تکیه بر تشویق به بهره وری انرژی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر است. با این وجود، هر دو گزینه در زمینه ارزیابی توانایی بهره وری منابع راه حلی ارائه نمی کنند.

از سوی دیگر، مالیات بر استخراج با هدف کاهش استخراج و تشویق به استفاده از منابع با اثرات منفی کمتر محیط زیستی است. این طرح پیشنهاد می کند که ما از آنچه که بیشتر می خواهیم کمتر مالیات بگیریم از آنچه کمتر می خواهیم، ​​کمتر مالیات بگیریم. به این ترتیب، این ایده مفهوم مالیات بر کربن را یک قدم جلوتر می برد و یک اقتصاد دورانی را توسعه می دهد که در آن منابع به طور موثر مورد استفاده قرار می گیرد، و منابع انرژی تجدید پذیر را در اولویت قرار می دهد./منبع: circle-economy