زیست آنلاین: "در خانه ای که جان آدمی بی بهاست، شعار نه به حیوان آزاری مزاحی تلخ است." این متنی است که کاوه مدنی معاون پیشین سازمان محیط زیست در حساب شبکه های اجتماعی خود منتشر کرده است.

این استدلال کاوه مدنی مشکل عمیق "جهان بینی انسان محوری" دارد. چه کسی گفته ابتدا باید تمام انسان های روی زمین به حقوق شان برسند تا بعد  نوبت سایر جانداران برسد. از قضا جان آدمی هنگامی حرمت پیدا می کند، که حتی رودخانه ها و درختان و ابرها و شن های بیابان دارای ارزش ذاتی باشند. 
 آسیب رساندن به جان و اموال مردم در کدام جامعه کراهت بیشتری دارد؟ جامعه ای که سعی می کند حقوق سایر گونه های جاندار اعم از  سگ و گربه و پروانه و کبوتر و احشام و طیور و آبزیان را رعایت کند یا جامعه ای که در آن حقوق همه گونه های جانوری به صورت سیستماتیک و در شدیدترین شکل ممکن نقض می شود؟
در این مورد یک مثال جالب می زنم. یک روش مرسوم برای تربیت نیروهای نظامی که وظیفه شان آدم کشی است(فارغ از اینکه این وظیفه توسط یک دولت مشروع و در جهت حفظ امنیت جامعه و برعلیه گروه های تبهکار و تروریستی باشد) تقویت تدریجی خوی آدم کشی در آنان است. اگر افراد کارنامه روشنی در زمینه قتل نداشته باشند، آموزش آنان ابتدا با کشتن حیوانات کوچک مثل مرغ و سایر پرندگان و بعد حیوانات بزرگتر صورت می گیرد. معنی این نوع آموزش این است که برای تطبیق روحی یک سرباز ویژه(همان طور که گفتم فارغ از اینکه در خدمت چه کس یا چه نظامی است) با قتل آدمی ابتدا باید آستانه وجدان او نسبت به قتل سایر گونهها بالارود. به عبارتی اگر قرار باشد مهندسی معکوس اجتماعی انجام دهیم هنگامی می توانیم برای حفظ حیات انسانی کرامت غیرقابل نقض ایجاد کنیم که ابتدا برای سایر جانداران چنین اقدامی را انجام دهیم.

آنچه یک فعال محیط زیست را از یک فعال اجتماعی متمایز می کند همین نداشتن جهان بینی انسان محوری است. اگر کاوه مدنی به انچه گفته باور داشته باشد باید گفت او انسانی شریف و دغده مند نسبت به رعایت حقوق انسان هاست (کما اینکه پیش تر این امر ثابت شده است) اما احتمالا نمی تواند گزینه مناسبی برای فعال محیط زیست خطاب گرفت باشد.