حفاظت حداقلی خشکی برای بقای حداکثری گونه های گیاهی

به گزارش زیست آنلاین به نقل از زیست نیوز حفاظت از ۱۷ درصد از خشکی های کره زمین می تواند بقای دو سوم از گونه های گیاهی جهان را تضمین کند. تیمی بین المللی از دانشمندان طی مطالعه اخیر خود که در نشریه "ساینس" منتشر شده به این فرضیه اشاره داشته اند.

به گفته "استوارت پیم"، استاد اکولوژی حفاظت در دانشکده محیط زیست دوک نیکلاس و یکی از مولفان مطالعه اخیر، تجزیه و تحلیل تیم پژوهشی نشان داده است امکان تحقق دو هدف بلندپروازانه تعیین شده توسط کنوانسیون تنوع زیستی ۲۰۱۰ شامل حفاظت از ۶۰ درصد از گونه های گیاهی کره زمین و ۱۷ درصد از خشکی های آن وجود داشته، اما نکته مهمی باید مد نظر قرار بگیرد. برای تحقق این اهداف به طور میانگین نیازمند حفاظت از زمین های بیشتری نسبت به آن چه که اکنون انجام می دهیم، به ویژه در مناطقی کلیدی مانند ماداگاسکار، گینه نو و اکوادور هستیم.

برای تعیین مناطقی که بیشترین ارزش حفاظت را دارند، پژوهشگران در ابتدا باید مناطقی با بالاترین تراکم گونه های بومی مرتبط با اندازه جغرافیایی خود را شناسایی می کردند. آنها برای انجام این کار داده های بیش از ۱۰۰ هزار گونه مختلف گیاهان گلدار که توسط باغ های گیاه شناسی سلطنتی در کیو انگلیس گرد آوری شده را تجزیه و تحلیل کرده اند. با استفاده از این اطلاعات، پژوهشگران الگوریتم هایی پیچیده ای را به منظور ایجاد نقشه رنگی مناطقی با اولویت بالا بر اساس تراکم گونه های بومی ایجاد و اجرا کرده اند.

به گفته "لوکاس جوپا"، دانشمند حفاظت از محیط زیست در آزمایشگاه پژوهشی علوم محاسبات مایکروسافت در کمبریج انگلیس، تیم پژوهشی دریافته است گونه های بومی موجود در محدوده های جغرافیایی کوچک در معرض خطر بیشتری نسبت به گونه هایی که در مناطق بزرگتر قرار دارند، هستند.

سپس، پژوهشگران اقدام به ترکیب مناطق برای به حداکثر رساندن تعداد گونه ها در منطقه حداقلی کرده اند. با استفاده از این اطلاعات، آنها با دقت بیشتری به ارزیابی اهمیت نسبی هر منطقه برای حفاظت پرداخته و ارزیابی اولویت های بین المللی را انجام داده اند.

افزون بر این، پژوهشگران نقشه مناطقی که منزلگاه بیشترین تعداد پرندگان، پستانداران و دوزیستان کوچک محدوده بوده را تهیه و بر همین اساس مشخص شده است به طور کلی با مناطق گیاهی اولویت بالا همپوشانی دارند.

زمین های حفاظت شده در مناطقی با اولویت بالا سالانه به واسطه شکل گیری پارک های ملی جدید و اعطای خودمختاری بیشتر به مردمان بومی برای مدیریت زمین های سنتی خود افزایش می یابد. در نتیجه، جهان فاصله چندانی برای تحقق اهداف کنوانسیون تنوع زیستی نداشته، اما آخرین گام ها در این زمینه از بزرگترین و دشوارترین آنها محسوب می شوند.

https://zistonline.com/vdci.rapct1a5vbc2t.html