هلند، از نظر ارزش، دومین صادرکننده بزرگ سبزیجات است

به گزارش زیست آنلاین، در مزرعه سیب زمینی نزدیک به مزر هلند و بلژیک، کشاورزی بلژیکی به نام جاکوب وندر بورن (Jacob van den Borne) ، در کابین یک ماشین برداشت کننده عظیم نشسته که پنل این ابزار با ارزش مانند یک سفینه فضایی است.

به گزارش ایانا از سایت "نشنال جغرافی"،او از محل استقرار خود که حدود ۳ متر بالاتر از سطح زمین است، بر دو دستگاه بدون سرنشین نظارت می کند -یک تراکتور بدون سرنشین و یک کوادکوپتر ۱ (quadcopter) در هوا، مزارع را گشت می زنند- و جزئیات دقیقی از شیمی خاک، محتوای آب، مواد مغذی، رشد و اندازه گیری پیشرفت هر گیاه سیب زمینی به تنهایی را نشان می دهند. تعدد تولیدات وندر بورن، قدرت شناخته شده "کشاورزی دقیق" را تصدیق می کند. میانگین جهانی بازده سیب زمینی در هر هکتار حدود ۹ تن است. مزارع وندر بورن به واقع بیش از ۲۰ تن بازده دارد.

این خروجی فراگیر از سوی دیگر، در کنار ترازنامه ها که به معنی ورودی هاست، بسیار قابل توجه است. تقریباً دو دهه پیش، هلند تعهد ملی کشاورزی پایدار را تحت فرمان گردهمایی "دو برابر مواد غذایی با به کارگیری نیمی از منابع بسیار" ایجاد کرد. از سال ۲۰۰۰، وندر بورن و بسیاری از کشاورزان همکار او وابستگی به آب برای محصولات اصلی را تا ۹۰ درصد کاهش دادند. آن ها تقریباً به طور کامل استفاده از آفت کش های شیمایی برای گیاهان گلخانه ای را حذف کردند و از سال ۲۰۰۹، دامداران هلندی به کارگیری آنتی بیوتیک ها را تا بیش از ۶۰ درصد کاهش دادند.

هلند به غول کشاورزی دنیا تبدیل می‌شود

دلیل دیگر برای شگفتی آن است که هلند، کشوری کوچک با جمعیت متراکم است که در هر مایل مربع، هزار و ۳۰۰ نفر ساکن اند. تقریباً هر منبع بزرگی که از دست می رود، برای کشاروزی در مقیاس بزرگ لازم است. با این حال، هلند با توجه به ارزش، دومین صادرکننده مواد غذایی در جهان است. چگونه هلند این کار را روی زمین انجام داده است؟

با نگاه کردن به هوا، هلند شبیه هیچ تولیدکننده عمده مواد غذایی نیست -چهل تکه ای قطعه بندی شده از زمین های کشت شده فشرده که اکثریت آن ها از نظر استانداردهای صنعت کشاورزی کوچک اند و با شهرستان ها و حومه های شلوغ نشانه گذاری شده است. در مناطق اصلی کشاورزی این کشور، تقریباً هیچ مزرعه سیب زمینی، هیچ گلخانه ای، هیچ انبار و طویله ای خارج از منظره آسمان خراش ها، هیچ کارخانه تولیدی و پراکندگی شهری وجود ندارد. بیش از نیمی از زمین های کشور برای کشاورزی و باغبانی استفاده می شود.

به نظر می رسد گلخانه ها مانند آینه های عظیمی در سراسر حومه شهر اند که با تابش نور خورشید بر آن ها می درخشند و در شب نور داخلی را بازتاب می دهند. این ها مجتمع های فوق العاده گلخانه های هلند اند و برخی از آن ها تا ۱۷۵ هکتار وسعت دارند.

مزارع تحت کنترل آب و هوا، می تواند کشوری را که هزاران مایل از مرکز قطب فاصله دارد به رهبر جهانی صادارت میوه ای متناسب با آب و هوا و از جمله تولید گوجه فرنگی تبدیل کند.

همچنین هلند، در صدر صادرکنندگان جهانی سیب زمینی و پیاز قرار دارد و به طور کلی از نظر ارزش، دومین صادرکننده بزرگ سبزیجات است. بیش از یک سوم تجارت جهانی متعلق به بذرهای سبزیجاتی است که در هلند تولید می شود.

اعتماد عقلی فراسوی این اعداد شگفت انگیز در دانشگاه و مرکز تحقیقات واگنینگن ۲ (WUR) ، در ۵۰ مایلی جنوب شرقی آمستردام، به وجود می آید. مرکز تحقیقات دانشگاه وانگینگن، بزرگترین مؤسسه تحقیقات کشاورزی در جهان است. نقطه گره "دره غذا" ۳ (Food Valley) است و گروه گسترده ای از آغازگران فنّاوری کشاورزی و مزارع آزمایشی در آن جا قرار دارند. این نام به طور کنایه آمیزی به دره سیلیکون (Silicon Valley) کالیفرنیا اشاره دارد که واگنینگن از نقش دانشگاه استنفورد (Stanford) در ادغام مشهور دانشگاه و کارآفرینی تقلید کرده است.

ارنست ون دن اِند (Ernst van den Ende) ، مدیر اجرایی گروه علوم گیاهی WUR ، رویکرد ترکیبی دره غذا را مجسم می کند. وی محققی مشهور و از مقامات جهانی در آسیب شناسی گیاهی است. اما او می گوید:"من فقط رئیس دانشگاه نیستم. نیمی از من علوم گیاهی و نیم دیگر، ۹ واحد تجاری جداگانه در بخش تحقیقات قراردادهای تجاری را اداره می کند." او ادامه می دهد که تنها با این ترکیب،"علم در کنار همکاری با بازار"، می توانیم با چالش های پیش آمده رو به رو شویم.

او می گوید:"چالش؟" یکی از واژه های آخرالزمانی است.

این سیاره باید در چهار دهه آینده غذاهای بیشتری تولید کند؛ بیش از آنچه تمام کشاورزان تاریخ از ۸هزار سال پیش برداشت کرده اند.به همین دلیل است که تا سال ۲۰۵۰، زمین مسکن بیش از ۱۰میلیارد نفر خواهد شد که در حال حاضر حدود ۷.۵ میلیارد نفر اند. با توجه به کاهش شدید منابع آب و سوخت های فسیلی، اگر افزایش عظیمی در بازده محصولات کشاورزی به دست نیاید ، بیش از یک میلیارد نفر از مردم جهان گرسنگی را تجربه می کنند. گرسنگی مشکل فوری قرن بیست و یکم است و آنانی که به آینده می نگرند و در "دره غذا" کار می کنند معتقدند راه حل های نوآورانه ای برای این مشکل یافته اند. ون دن اِند اصرار دارد که ما به وسیله موردنیاز برای توقف فاجعه قحطی رسیده ایم. خوشبینی او به علت بازخورد بیش از هزار پروژه WUR در بیش از ۱۴۰ کشور و پیمان های رسمی با دولت ها و دانشگاه ها در شش قاره برای به اشتراک گذاری پیشرفت ها و اجرای آن هاست. گفت وگو با ون دن اِند، صحبت کردن با شخصی با نشانه هایی از پیش بینی ها، آمارها و افکار ناگهانی است. او می گوید: "خشکسالی در آفریقا؟" در آن، آب مشکل اساسی نیست؛ خاک ضعیف است." نبود مواد مغذی را می توان با کشت گیاهانی که با انواع مشخصی از باکتری ها همزیستی دارند و خودشان کود تولید می کنند، جبران کرد."

افزایش هزینه غلات برای تغذیه حیوانات؟ پیشنهاد او تغذیه ملخ ها به جای آن هاست. "بازده یک هکتار زمین، یک تن پروتئین سویاست که رایج ترین غذای دام ها در طول سال است. همان مقدار زمین می تواند ۱۵۰ تن پروتئین حشره تولید کند."

سپس گفت و گو درباره استفاده از لامپ های ال ای دی (LED) ادامه می یابد. این فنّاوری امکان کاشت ۲۴ ساعته در گلخانه ای را فراهم می کند که با سیستم کشاورزی دقیق نظارت می شود. سپس، وی تصور اشتباه درباره کشاورزی پایدار را، به معنای حداقل دخالت انسان در طبیعت، منحرف می کند.

او می گوید: "به جزیره بالی نگاه کنید. در نهایت، هزار سال است که کشاورزان پرورش ماهی و اردک را در همان شالیزارهایی که برنج می کارند افزایش می دهند. یک سیستم غذایی کاملاً خودمختار توسط مجموعه ای از کانال های پیچیده دست ساز انسان در میان تراس های کوهستانی آبیاری می شود." ون دن اِند می گوید:"این نمونه ای از کشاورزی پایدار است."

هر نوبت در هلند، آینده کشاورزی پایدار شکل می گیرد -نه در هیات مدیره شرکت های بزرگ که در میان هزاران مزارع خانوداگی کم نظیر. شما می توانید این موضوع را به وضوح در بهشت خاکی تد دویوستینز (Ted Duijvestijns) و برادرانش پیتر (Peter) ، رونالد (Ronald) و رمکو (Remco) ببینید. همانند اهالی بالی، دویوستینز سیستم غذایی خودمختاری ساخته که تعادل تقریباً کاملی را میان نبوغ بشر و توان بالقوه طبیعت ایجاد کرده است. مجتمع گلخانه ای ۳۶ هکتاری دویوستینز در نزدیکی شهر قدیمی دلفت (Delft) ، مکانی است که بازدیدکنندگان در میان صفوف عمیق بوته های گوجه فرنگی سبز به ارتفاع حدود ۶ متر گشت می زنند. ریشه ها در خاک نیستند و گیاهانی با گوجه فرنگی های سنگین در الیافی از بازالت (نوعی سنگ آتشفشانی سیاه که ظاهری شبیه ذغال دارد) و گچ قرار گرفته اند. ۱۵ رقم از تمامی گوجه فرنگی هایی که مناسب ترین طعم را دارند در سال ۲۰۱۵، هیاتی از کارشناسان بین المللی باغبانی، دویوستینز را نوآورانه ترین تولیدکننده گوجه فرنگی در جهان نامیدند.

دویوستینز در سال ۲۰۰۴ و از زمان نقل مکان و بازسازی مزرعه ۷۰ ساله خود، استقلال منابع از هر جهت را اعلام کرد. مزرعه او، تقریباً تمام انرژی و کود و حتی برخی مواد موردنیاز برای بسته بندی محصولات تولیدی و فروش آن ها را خودش تولید می کرد. در طول سال، دمای محیط رشد به صورت بهینه و به کمک حرارت تولیدی از آبخوان های زمین گرمایی، که نیمی از سال در حال جوشش اند، حفظ می شود.

تد، مدیر برنامه های کشت در مزرعه، می گوید که تنها منبع آبیاری، باران است. هر کیلوگرم گوجه فرنگی تولید شده از گیاهانی که در الیاف ریشه دارند کمتر از ۴ گالن آب نیاز دارد، در حالی که همین میزان گوجه فرنگی تولیدی در مزارع فضای باز ۱۶ گالن آب مصرف می کند. هر ساله، کل محصول مجدداً با بذر کاشته می شود و بوته های قدیمی برای تهیه جعبه های بسته بندی فرآوری می شوند. ورود تعداد کمی از آفات به گلخانه دویوستیز به کمک ارتش سرسختی از مدافعان مانند فیتوسلیوس پرسیمیلیس های حریص (Phytoseiulus persimilis) مدیریت می شود. فیتوسلیوس نوعی کرم ریز شکارچی است که علاقه ای به گوجه فرنگی ها ندارد، اما حدود صد عدد از کرم های عنکبوتی مخرب را آفت گوجه فرنگی اند می بلعد.

تد، چند روز قبل از آن که از عملیات گلخانه دویوستینز بازدیدی صورت گیرد، در جلسه محققان و کشاورزان واگنینگن حضور داشت. او گفت: "از این طریق ما می توانیم روش های نوآورانه برای حرکت رو به جلو را مطرح و پیشرفت آن ها را حفظ کنیم. تمامی افراد از سراسر هلند گردهم می آیند تا درباره چشم اندازهای مختلف و اهداف مشترک شان بحث کنند. هیچ کس به تنهایی تمام پاسخ ها را نمی داند."

تحقیق برای یافتن پاسخ هایی به یک سوال حیاتی، یکی از نوآورانه ترین شرکت های هلند را به وجود آورد.

نیم قرن قبل، جان کوپرت (Jan Koppert) ، در زمین هایش خیار پرورش می داد و با پاشش مواد شیمیایی سمّی آفات را نابود می کرد. هنگامی که پزشک، حساسیت او به آفت کش ها را تشخیص داد، کوپرت تمام آنچه را که درباره دشمنان طبیعی حشرات و علف های هرز یاد گرفته بود به کار برد.

امروزه سیستم های زیستی کوپرت، کنترل کننده زیستی آفات و بیماری ها در جهان کنونی است؛ این مجموعه هزارو۳۳۰ کارمند و ۲۶ شرکت زیر مجموعه بین المللی از محصولات شان در ۹۶ کشور دنیا را داراست. شرکت کوپرت کیسه های پنبه ای از کرم های لیدی باگ ۴ (ladybug) را که پس از بلوغ به موجوداتی حریص برای خوردن شته ها تبدیل می شوند ارائه می دهد. همچنین، بطری هایی حاوی ۲هزار کرم ریز شکارچی عنکبوت هایی را که روی گیاهان حرکت کرده و شیره آن ها را می مکند و خشک می کنند، ارائه می دهد. از دیگر محصولاتش، جعبه هایی حاوی ۵۰۰ میلیون کرم لوله ای است که به لاروهای پرنده مهاجم به قارچ های تجاری به صورت مرگباری حمله می کنند.

لژیون های کوپرت، به همان میزان که دوست داشتنی اند، جنگنده نیز هستند و در لباس مبدل زنبورهای گاوی مشتاق ظاهر می شوند. هیچ شکلی از گرده افشانی های مصنوعی با وزوز کردن زنبورهایی که از گلی به گل دیگر می روند مطابقت ندارد. آن ها برای تغذیه ملکه خود شهد جمع می کنند و با این روش به باروری تخمدان گل ها کمک می کنند. هر کندوی کوپرت برای بازدیدهای روزانه از نیم میلیون گل در نظر گرفته شده است. کشاورزان گزارش می دهند که معمولاً با استفاده از زنبورها، بازده و وزن میوه هایشان ۲۰ تا ۳۰ درصد افزایش می یابد که کمتر از نصف هزینه گرده افشانی مصنوعی است.

هیچ یک از فنّاوری های پیشرفته کشاورزی هلند (مانند روش لبه برش) نسبت به اندام های رویشی، یعنی بذرها، که به معنای واقعی کلمه در اکثر مواد غذایی وجود دارد برتری ندارد. هیچ جنجالی بیش از این موضوع که کشاورزی هلند را احاطه کرده، داغ نیست. مهمتر از همه، توسعه موجودات اصلاح شده ژنتیکی (تراریخته ها) برای تولید محصولات بزرگتر و مقاوم تر است. منتقدان ، سناریوی فرانکشتاین (Frankenstein) درباره تراریخته ها را به تصویر می کشند.

در سال ۲۰۱۶، ارزش صادرات شرکت های هلندی، در میان رهبران جهانی صنعت بذر، حدود ۱.۷ میلیارد دلار بود. آن ها هنوز محصولات تراریخته را به بازار عرضه نکرده اند. طبق اعلام شرکت کیژنز آرژن ون تیونن (KeyGene&#۳۹;s Arjen van Tunen) که در زمینه کشاورزی زیستی فعالیت می کند، تنوع جدید در عرصه بذرهای تراریخته که به شدت در اروپا کنترل می شود، صدها میلیون دلار هزینه دارد و نیازمند ۱۲ تا ۱۴ سال تحقیق و توسعه است. در مقابل، آخرین دستاوردهای ارزشمند علمی در زمینه پرورش مولکولی -که هیچ ژن خارجی را معرفی و بذر را دستکاری نمی کند- نتایج برجسته ای برای ۱۰-۵ سال آینده به همراه دارد که هزینه ای کمتر از ۱۰۰هزار دلار و به ندرت بیش از یک میلیون دلار دارد. این روش یکی از نسل مستقیم روش هایی است که کشاورزان حدود ۱۰هزار سال پیش در هلال حاصلخیز ۵ (Fertile Crescent) به کار می بردند.

کاتالوگ فروش شرکت ریک زوان (Rijk Zwaan) ، یکی دیگر از تولیدکنندگان بذر در هلند، بذرهایی با بالاترین بازده در بیش از ۲۵ گروه سبزیجات را پیشنهاد می دهد که بسیاری از آن ها قابلیت دفاع طبیعی از خود در برابر بسیاری از آفات را دارند. هلین بوس (Heleen Bos) ، مسئول پروژه های بین المللی توسعه و محاسبات ارگانیک این شرکت است. او انتظار دارد این واقعیت عملی شود که یک بذر گوجه فرنگی گلخانه ای ریک زوان با فنّاوری بالا، که قیمتی کمتر از ۰.۵ دلار دارد، برای تولید گوجه فرنگی های غافلگیرکننده و مناسب شناخته شود. در عوض، او درباره میلیون ها نفر از مردم جهان، اغلب زنان و کودکان، که با کمبود مواد غذایی کافی مواجه اند صحبت می کند.

بوس، مانند بسیاری از شرکت های کارآفرین در "دره غذا"، با مزارع و شهرهای فقیرترین کشورهای جهان کار می کند. او، با ارسال نامه های طولانی به موزامبیک، نیکاراگونه و بنگلادش در طول ۳۰ سال گذشته، می فهمد که گرسنگی و قحطی ویرانگر تهدیدات انتزاعی نیستند.

او می گوید: "البته ما نمی توانیم فوراً نوعی از کشاورزی فوق پیشرفته مانند هلند را در جاهای دیگر اجرا کنیم. اما می توانیم به خوبی راه حل هایی مبتنی بر فنّاوری های معمولی را معرفی کنیم که تفاوت های بزرگی ایجاد می کند." همچنین او می گوید که تکثیر گلخانه های پلاستیکی نسبتاً ارزان است و در مقایسه با مزارع باز، بازده محصول را سه برابر می کند، به خصوص در مناطقی که محصولات در معرض آفات و خشکسالی اند. ریک زوان از سال ۲۰۰۸، در تانزانیا از برنامه پرورشی مزرعه آزمایشی به وسعت ۵۰ هکتار در سایه کوه کلیمانجارو حمایت می کند. بذرهای این مزرعه برای آزمایش های کنترل کیفی در زمینه میزان جوانه زنی، خلوص و مقاومت در برابر آفات و بیماری ها به هلند فرستاده می شود. پروژهای مشترک دیگری با همکاری این شرکت در پرو، کنیا و گواتمالا انجام می شود.

بوس می گوید:"ما سعی می کنیم دانه ها را برای شرایط خاص خودشان پرورش دهیم." همچنین او اضافه می کند:"ما گفت و گوهای پایدار و فوق العاده مهمی را با خود تولیدکنندگان کوچک درباره نیازهایشان، شرایط آب و هوایی و خاک، و هزینه هایشان داریم."

برای برخی محققان هلندی، نگرانی درباره افرادی که با گرسنگی تهدید می شوند بخشی از آسیب های ملی است: هلند آخرین کشور غربی بود که به طور جدی دچار قحطی شد و در سال های پایانی جنگ جهانی دوم ۱۰ تا ۲۰ هزار نفر در سرزمین های اشغالی آلمان جان خود را از دست دادند. دهه های بعد، رودی رابینگ (Rudy Rabbinge) ، استاد برجسته توسعه پایدار و امنیت غذایی در WUR ، علت را فهمید. او پس از دانستن این مسئله به ایجاد تغییرات گسترده میان استادان دانشگاه، دانشجویان و برنامه های درسی کمک کرد تا مؤسسه را به آنچه می خواست تبدیل کند:"دانشگاهی برای تمام دنیا، نه فقط هلند." امروزه، سهم قابل توجهی از فعالیت های WUR بر مشکلات کشورهای فقیر متمرکز شده است.

حدود ۴۵ درصد از فارغ التحصیلان این دانشگاه، که تقریباً دو سوم آن ها برای دکتری انتخاب می شوند، در بیش از صدها کشور خارجی حضور می یابند و استخدام می شوند. آسیایی ها به رهبری چینی ها و اندونزیایی ها، تقریباً از مجموع تمامی اروپایی های غیرهلندی بیشترند. فارغ التحصیلان WUR ، در بالاترین سطوح وزاتخانه های کشاورزی سراسر آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین حضور دارند.

ون دن اِند می گوید که در کافه محوطه این دانشگاه، سه دختر جوان را می بیند که در هلند متولد نشده اند و با سلام کردن متوجه می شود آن ها اهل اوگاندا، نپال و اندونزی اند. وی توضیح داد هنگامی که از نحوه حضور لئا ناندودو ( Leah Nandudu ) در این دانشگاه سوال کردم، او گفت: "وقتی من در اوگاندا دبیرستان را تمام کردم، فارغ التحصیلی از دانشگاه وانگینگن را ملاقات کردم. ناندودو متخصص فنوتیپ (phenotyping) است. این رشته، مطالعات پیشرفته در زمینه جزئیات کامل صفات و توان بالقوه یک گیاه است. ون دن اِند می گوید که فهمیدم یک آفریقایی هم می تواند این کارها را انجام دهد. او آینده است، جایی که ما باید به آن جا برویم.

این ملاقات منجر به کسب بورس تحصیلی از طرف WUR برای ناندودو شد. پدرش در مزارعی به وسعت ۳ هکتار قهوه و موز کشت می کند. مادر او معلم زبان انگلیسی در دبستان است و در کارهای مزرعه نیز کمک می کند. ون دن اِند می گوید:"ما امروزه تمامی مشکلات کشاورزان در سراسر جهان را می دانیم، به ویژه مشکلات مربوط به تغییرات اقلیمی که بدتر نیز می شود."

پراگیا شرستا (Pragya Shrestha) ، در حومه نپال بزرگ شده، جایی که بعضی بخش های آن در اثر وابستگی به آفت کش ها و کودها ویران شده اند. تا کنون چندی از روش های درست و پایدار به آن جا نفوذ کرده است. شرستا گفت:"مشکل سیاسی است. روش های کاشت جدید به دلیل فقدان سرمایه گذاری دولتی اجرا نمی شود. همچنین مشکل جمعیت وجود دارد، تقسیم بندی زمین به قطعات کوچک و کوچکتر درآمد کمی را به همراه دارد."

رنا الیانا وارژوتو (Renna Eliana Warjoto) ، اهل شهر باندونگ (Bandung) ، سومین شهر بزرگ اندونزی است. او می گوید:"مردم به ایده های خارج از کشور اعتمادی ندارند". شرستا و ناندودو نیز با او هم عقیده اند. او اضافه می کند:"کشاورزان دنبال زندگی حاشیه ای و کسب درآمد اند. آن ها به سختی باور دارند که بعضی چیزها متفاوت است."

در سال ۴۵-۱۹۴۴ قحطی کشنده ای در جزیره جاوا (Java) ، جایی که شهر باندونگ در آن واقع شده، اتفاق افتاد و تقریباً ۲.۴ میلیون نفر کشته شدند. آخرین فاجعه ناشی از نابودی غلات منطقه ای در اندونزی به سال ۲۰۰۵ ختم می شود. ذخائر غذایی دوره ای در مناطق روستایی نپال به علت خشکسالی و قیمت بالای مواد ضروری صادراتی به پایان رسید.

در سال ۲۰۱۱، قحطی در شاخ آفریقا بر ۱۳ میلیون نفر تأثیر گذاشت و امسال ۱.۶ میلیون نفر از جمعیت اوگاندا با مشکل گرسنگی، بدون کمک های جهانی، مواجه اند. همه این حوادث در آن زمان غیرقابل تصور بود و حالا در مقایسه با آنچه پیش می رود کم رنگ شده است. طبق اعلام سازمان ملل متحد، امروزه شمار افرادی که قحطی در سه کشور آفریقایی و سراسر دریای سرخ و یمن تهدیدشان می کند، بیش از ۲۰ میلیون نفر و بی وقفه در حال افزایش است. استفان اُ برین (Stephen O&#۳۹;Brien) ، مسئول هماهنگی کمک های ضروری سازمان ملل متحد، در ماه مارس هشدار داد که ما با بزرگترین بحران بشری از زمان تأسیس این سازمان تا کنون مواجه ایم.

ناندودو می گوید:"سخت ترین وظیفه ما تغییر ادراکات مردم خود درباره بحران هایی است که با آن ها مواجه ایم و کارهایی که باید برای مقابله با آن ها انجام دهیم. این کاری است که من پس از بازگشت به کشورم انجام می دهم. ما نمی توانیم از واقعیت روی گردان باشیم."

در ۶هزارو۵۰۰ کیلومتری جنوب واگنینگن و در مزرعه خانوادگی لوبیا در دره شرقی ریفت (Rift) آفریقا، تیم حفاظت از خاک از طرف شرکت هلندی در زمینه فنّاوری های کشاورزی، عملکرد دستگاه دستی کوچکی را توضیح می دهند. این دستگاه، با اتصال به اپلیکیشن های تلفن همراه، PH خاک، مواد آلی و دیگر عوامل خاک را تحلیل می کند، سپس نتایج به صورت داده های پایه در هلند آپلود می شود و گزارشی با جزئیات کامل از میزان استفاده بهینه از کود و مواد مغذی مورد نیاز -در کمتر از ۱۰ دقیقه- به دست کشاورزان آفریقایی می رسد. این گزارش، با هزینه ای چندین دلاری، میزان ورودی های مورد نیاز را ارائه و به کاهش تلفات محصول کشاورزان بر اثر حاشیه های فراوان کمک می کند؛ زیرا آن ها تا کنون دسترسی به هیچ نوع نمونه گیری از خاک نداشته اند.

کمتر از ۵ درصد مزارع جهان که حدود ۵۷۰ میلیون قطعه برآورد شده به آزمایشگاه خاک دسترسی دارند. این تعداد برای هلندی ها نوعی چالش است.

مارتین اسکولتن (Martin Scholten) ، مدیر گروه علمی حیوانات WUR ، می گوید:"کار ما برای کشورهای در حال توسعه چیست؟ این سؤالی است که همیشه در اینجا مطرح است و بخشی از هر گفت و گو است."

پانوشت:

۱. از انواع پهبادها (هلی کوپترهای ۴ پره ای بدون سرنشین) که قدرت پرواز فوق العاده ای دارد و برای کارهای نظامی، تحقیقاتی و تصویربرداری استفاده می شود.

۲. Wageningen University & Research

۳. دره غذا، منطقه ای در هلند است که شرکت های بین المللی مواد غذایی، مؤسسات تحقیقاتی و دانشگاه و مرکز تحقیقاتی وانگینگن در آن واقع شده اند.

۴. نوعی سوسک های ماده که دشمنان طبیعی بسیاری از حشرات به خصوص شته ها و حشراتی اند که از عصاره گیاهان تغذیه می کنند. هر کدام از این سوسک ها به تنهای بیش از ۵هزار شته را در طول عمر خود می خورند.

۵. بخش تاریخی از منطقه خاورمیانه که باستان شناسی از دانشگاه شیکاگو آن را کشف کرد. این منطقه بخش های شرقی دریای مدیترانه، میان رودان و مصر باستان را در بر می گرفت. امروزه یک چهارم جمعیت خاورمیانه در این منطقه ساکن اند./ منبع: ایانا

https://zistonline.com/vdcjmhea.uqetizsffu.html