بازنگری در تئوری توزیع نامتوازن غذا

به گزارش زیست آنلاین، تبدیل زیست گاه های حیات وحش به زمین های کشاورزی برای سیر کردن جمعیت زمین چه به صورت مستقیم و چه به صورت غیر مستقیم(از طریق تغذیه حیواناتی که غذای انسان را تامین می کنند)، مصرف آب شیرین برای کاشت محصولات کشاورزی و کارخانه های غذایی، آلودگی های ناشی از کودهای شیمیایی، تولید زباله های مرتبط با مواد غذایی و یک دوجین معضل ریز و درشت دیگر همگی اجزاء این چرخه را تشکیل می دهند.

نکته غم انگیز در این ماجرا این جاست که با وجود چنین وضعیتی بشر هنوز نتوانسته است بر معضل گرسنگی حدود یک میلیارد نفر از جمعیت خود فائق آید، سرانه مصرف مواد غذایی در کشورهای توسعه یافته اختلاف فاحشی با کشورهای جهان سوم دارد و علاوه بر آن آمارهای مختلف از دور ریز یک چهارم تا یک ‌سوم از مواد غذایی تولیدشده در جهان (بر مبنای محتوای کالریک آن) خبر می دهند.

با منطق ذهن ساده ساز انسان، اولین راه حلی که از مقایسه آمارهای این چنین که یک سر آن «کمبود» و یک سر آن «فراوانی» وجود دارد، به ذهن می رسد، اصلاح نظام «توزیع» است. یعنی غذا از مناطقی در جهان که مردمش بیش از اندازه نیاز غذا مصرف می کنند(می خورند و دور می ریزند) به جایی منتقل شود که مردمش گرفتار گرسنگی هستند تا مصرف غذا در سراسر جهان مساوی شود. اما چه طور؟

1-یک راه حل این است که مردم کشورهای ثروتمند کمتر غذا مصرف کنند و پس انداز به وجود آماده از این محل را به کشورهای توسعه نیافته صادر کنند.

سوال اینجاست که چه طور می توان مردم جهان اول را قانع کرد کمتر بخورند و مصرف کنند تا به مردم فقیر جهان سوم برسد؟ مردم جهان اول به کنار، خود ما ساکنین یک کشور «به سختی در حال توسعه»، آیا حاضریم از این به بعد تا آخر عمرمان، لذت غذا خوردمان را مثلا یک سوم کاهش دهیم و آن را با زباله گرد محل مان تقسیم کنیم؟ بله شاید در لحظات خاصی این کار را بکنیم اما به صورت دائمی هرگز! هیچ نظام اخلاقی در دنیا نتوانسته تا کنون انسان ها را وادار به چنین کاری کند. علاوه بر اینها در خود کشورهای توسعه یافته نیز افراد به یکسان مصرف نمی کنند و قسمت عمده ای از مصرف توسط ثروتمندان صورت میگیرد نه توسط تمامی مردم.

2-یک راه حل این است که مردم کشورهای ثروتمند بدون اینکه نیاز باشد از وعده های غذایی خودشان کم کنند و به خودشان گرسنگی بدهند، تنها مازاد مصرف شان را به کشورهای فقیرتر صادر کنند؟

این راه حل هم همچون راه حل پیشین است. مردم آمریکا یا کانادا شاید حاضر باشند که به صورت موقت کمک های غذایی محدودی به کشورهای قحطی زده کنند، اما اینکه به صورت همیشیگی قسمتی از مالیاتشان را که می توانست برای نظام بیمه خرج شود، برای این کار اختصاص دهند؟ محال است. نمی توان از مردم کشورهای جهان اول انتظار داشت تا قسمتی از مالیاتشان را صرف رفع گرسنگی مردمانی مثلا در خاورمیانه کنند که گرفتار خشکسالی یا جنگ های قومی یا مذهبی اند(فارغ از اینکه ریشه های تاریخی این جنگ ها به کدام کشورها برمیگردد)

علاوه بر این اساسا خود کشورهای توسعه یافته با میزان مصرف فعلی شان، آینده خوش بینانه ای در پیش ندارند. میل به الگوبرداری از سبک زندگی کشورهای توسعه یافته توسط سایر مردمان جهان منابع زمین را اعم از غذا و سایر چیزهای دیگر دچار فروپاشی خواهد کرد. اگر فقط مردم چین بخواهند سبک زندگی خود را مطابق سبک زندگی آمریکاییان کنند جهان به دوازده برابر منابع کنونی نیاز دارد. نمی توان برای همیشه امیدوار بود که کشورهای ثروتمندی در جهان وجود دارند که در مواقع بحرانی می توانند غذای سایر ساکنین زمین را تامین کنند.

3-بر فرض اینکه دو راه حل پیشین به موازات هم پیش رود،یا راه حل های دیگری چون استفاده از محصولات پرمحصول و تراریخته ها به کمک آیند( که شاید بتوان آن ها را ضد راه حل نامید)، آیا بازهم مشکل گرسنگی جهانی حل خواهد شد؟ مطمئنا خیر! تامین مواد غذایی کشورهای جهان سوم، بدون اصلاح ساختارهای سیاسی و آموزشی آنان و ایجاد زیرساخت های لازم برای رشد کیفی مردم این ناحیه و توسعه روش های کنترل جمعیت، تنها گرسنگی را به تعویق می اندازد و آن را در ابعاد بسیار شدیدتر به آینده موکول می کند. زیرا این روش به «معضل مالتوس» دچار خواهد شد. یعنی غذای بیشتر ، باعث افزایش بیشتر جمعیت و نیاز به غذای بیشتر خواهد شد و این چرخه تا زمانی که غذا تمام شود ادامه خواهد یافت.

در نهایت می توان گفت برای رفع معضل گرسنگی در جهان راه های اصلی وجود دارد که اصلاح نظام توزیع غذا مطمئنا جزو آن ها نیست هرچند که می تواند به عنوان مکمل در کنار سایر راه حل ها استفاده شود.

https://zistonline.com/vdcbw0bw.rhb89piuur.html