حفاظت از بیابان در روز جهانی مقابله با بیابان زدایی

بنابراین مقوله حفاظت از بیابان با مقوله بیابانزایی و فعالیت های انسان در قالب طرح های بیابانزدایی، در دو اکوسیستم و زیستگاه باید مورد بحث و بررسی باشند.
سال های مدیدی کشور در مسیر بیابانزایی بود و بسیاری از مناطق دارای ظرفیت مرتعی را با بهره برداری بیش از حد توان اکولوژیک به سمت بیابانی شدن سوق داده است. اینک که در نتیجه بروز پدیده ریزگرد و آلودگی محیطی این درک درست به وجود آمده است که عملیات بیابانزدایی تا چه حدی در کنترل ریزگردها مؤثر است، باید در پی احیای چارچوب همان طرح های بیایان زدایی دارای تجربه اجرایی در سازمان جنگل ها بود که عملکرد بالا با شاخص اثر بخشی یک کارنامه است.
بدین ترتیب بسیار ضروری است که سازمان جنگل ها فعالیت بیابانزدایی خود را دانش بنیان به اجرا بگذارد و فرایند این فعالیت را مبتنی بر تهیه و تصویب طرح و اجرا و نظارت نموده تا بتواند این فعالیت دانش بنیان را در زمره طرح های دارای توجیه اقتصادی معرفی کند. بنابراین به لحاظ اینکه یک تجربه اجرایی با یک عملکرد بسیار مثبت پشتوانه فعالیت بیابانزدایی است، مزیت نسبی احیای مدیریت گذشته در راستای اثر بخشی اجرای طرح، بیشتر از ایجاد مدیریت جدید برای اجرای طرح است.
بيابان يك پديده طبيعي و بخشي از خلقت و كره مسكون است و از این رو باید از حيث منشأ و علل پديده بياباني تأمل داشته و بايد اذعان كنيم که آنچه بر حسب نظرية شاتوبريان مطرح شده است که؛ &#۳۹;&#۳۹; جنگل ها قبل از انسان ها و بيابان ها بعد از انسان ها به وجود آمدند&#۳۹;&#۳۹; می تواند فقط منحصر به پدیده بیابانزایی انسان باشد و یک اکوسیستم بیابانی پویا را شامل نگردد.
نباید طوری رفتار شود که تلاش انسان برای بیابان زدایی، تلاشی بیهوده تصور گردد. اگر بین بیابان به عنوان یک اکوسیستم طبیعی و مسئله بیابان زایی ناشی از رفتار سوء انسانی، تفریق و تمایزی نداشته باشیم. در مبارزه با پدیده بیابانزایی و اجرای طرح های بیابانزدایی با مشکلات جدی تری مواجه خواهیم بود.
تلاش انسان باید برای مهار بیابان زایی در مناطق دارای ظرفیت مرتعی متمرکز شود، در این مناطق است که باید به حفظ استعدادها و ظرفیت ها پرداخت و از طریق سرمایه گذاری و توسعه مشارکت، طرح های بیابان زدایی اجتماع محور را به اجرا گذاشت و با تمهیداتی به ارتقاء ظرفیت مناطق اقدام نمود.
اما نکته درخور توجه مسئله تعادل بخشی در پهنه سرزمینی است که می تواند در کنترل بهره برداری در حد توان اکولوژی مؤثر باشد. به طور واضح می توان گفت ۷۵ درصد از جمعيت كشور در ۲۵ درصد از مساحت مناطق كوهستاني غرب و شمال كشور سکونت دارند، این عدم تعادل سبب شده است تا در استان های غرب کشور پهنه بیابانی گزارش شود و نیازمند اجرای طرح بیابانزدایی در این مناطق بیش از مناطق بیابانی مرکز کشور که در ۷۵ درصد مساحت کشور را دارند و در خود ۲۵ درصد جمعیت را سکونت داده اند.
چه با اهمیت است که برای کنترل مهاجرت و استقرار ارادی این جمعیت کم در این مناطق وسیع، دولت سرمایه گذاری مناسبی برای بارگذاری جمعیت انجام دهد و به تعادل بخشی پهنه سر زمینی کمک کند.
باید بتوانیم برای آحاد جامعه یک سطوح به بیابان تبدیل شده را از یک اکوسیستم بیابانی متمایز کنیم و در سطوح به بیابان تبدیل شده، نسخه طرح بیابانزدایی و برای اکوسیستم بیابانی نسخه حفاظت بهینه بنویسیم !

کمی واقع بین باشیم

زیست انلاین

https://zistonline.com/vdcco4qe.2bqi48laa2.html