لزوم ايجاد وزارت تغيير اقليم در دولت جديد

.كنوانسیون سازمان ملل درباره تغییر اقلیم موافقتنامه ای میان كشورها است تا با همكاری یكدیگر نسبت به كاهش انتشار گازهای گلخانه ای اقدام كنند. پروتكل موسوم به كیوتو یا سند الحاقی به این كنوانسیون در مورد تغییر آب و هوا كه در نوامبر 1997 در شهر كیوتو ‍‍ژاپن تصویب شد و در تاریخ مرداد 1384 به تصویب مجلس جمهوری اسلامی ایران رسید در واقع نقطه آغازی بود برای توجه تمام كشور ها به پدیده تغییر آب و هوا و مدتی بعد در دسامبر 2015 بیش از 195 كشور در پاریس پاییتخت فرانسه جمع شده و نخستین قرارداد جهانی در حوزه تغییر اقلیم را به نتیجه رساندند. بر اساس این قرارداد مقرر شد تا سال 2050 انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از تولید انر‍ژی، فعالیت های انسانی و كشاورزی حدود 40 تا 70 درصد كاهش یافته بطوریكه تا سال 2100 انتشار این گازها به صفر برسد و به این نتیجه رسیدند كه تنها با این اقدامات است كه كره زمین بیش از 2 درجه سانتی گراد گرم نخواهد شد. در واقع كشورهای حاضر در موافقتنامه پاریس توافق كردند كه گرمایش جهانی نسبت به دوران پیش از انقلاب صنعتی نباید بیش از 2 درجه سانتی گراد افزایش پیدا كند.

لازم بذكر است كه با ادامه روند فعلی و بدون توجه به اثرات مخرب تغییر اقلیم در سطح جهانی، تا سال 2050 احتمالا جو زمین سه برابر دی اكسید كربن بیشتر از زمان انقلاب صنعتی خواهد داشت و دمای سطح زمین بسته به موقعیت آن بین 2 تا 6 درجه بیشتر از میانگین فعلی خواهد بود. در این ارتباط هم اكنون شاهد هستیم كه روند گرمایش در مناطق قطبی بیش از دوبرابر شده و ذوب شدن یخچال ها و زمین های یخ زده با سرعت بیشتر نگرانی های فزاینده ای ایجاد كرده است. البته بتدریج و با افزایش آگاهی رسانی عمومی، موضوع جهانی تغییر اقلیم تقریبا بر همگان آشكار شده و خصوصا بر مدیران ارشد كشورهای مختلف روشن گردیده كه پیامدهای تغییر اقلیم در خصوص افزایش تراز آب دریاها و اقیانوس ها، غرقاب شدن نواحی ساحلی، آسیب وارده به منابع آب و بخش كشاورزی، تغییرات آب و هوای منطقه ناشی از خشكسالی و تر سالی، آثار زیانبار بر سلامتی انسانها و زندگی جانوران و گیاهان و موارد متعدد دیگر اجتناب ناپذیر بوده و لذا تعداد كثیری از كشورها موضوع تغییر اقلیم را در راس برنامه های جاری و آینده خود قرار داده اند.

پدیده تغییر اقلیم نیز در كشور ما به وضوح اثرات زیانبار خود را نشان داده و حداقل مشاهده كردیم كه سال آبی 97-96 وقتی به عنوان خشكترین سال آبی نیم قرن اخیر با 170 میلیمتر بارش پایان پذیرفت سپس وارد محدوده دو سال آبی 98-97 و 99-98 شدیم كه پربارش ترین سالهای آبی نیم قرن اخیر را شامل گردید و مجددا وارد محدوده سال آبی 1400-1399 شدیم كه این سال نیز تاكنون با ركورد 135 میلی متر قطعا مقام خشكترین سال آبی نیم قرن اخیر را به نام خود خواهد كرد . با كمی تعمق در این آمار و مشاهده تكرار بالاترین ها و كمترین ها حداقل در چهار سال اخیر بیشتر به واقعیت های تغییر اقلیم پی برده و اینكه چنانچه تمهیدات مقتضی با این پدیده مخرب را در نظر نگیریم مسلما باید در انتظار حوادث ناگوار و خسارت های مالی و جانی بیشتری در سطح كشور باشیم كما اینكه تعدد سیلاب های سالهای اخیر و خصوصا سیلاب تاریخی و وحشتناك سال 98 در جنوب غربی ایران و قبل از ان در شیراز زنگ خطر توجه به آثار تغییر اقلیم را در ایران به صدا درآورده بود.

برای جلوگیری و یا حداقل به كاهش رساندن اثرات تخریبی تغییر اقلیم و ترجیحا تبدیل تهدید ها به فرصت ها از یكطرف و هم سو شدن با اقدامات جهانی ذیل تعهدات نشست پاریس همانگونه كه ذكر شد اكثر كشورهای مختلف، سازمانها و یا وزارتخانه های خاصی مرتبط با تغییر اقلیم ایجاد كرده اند تا بتوانند برنامه های منسجم و تاثیرپذیری در این خصوص انجام دهند. لذا در این مقطع در كشور ما و اینكه بتدریج دولت جدید بعد از انتخابات 28 خرداد شروع بكار خواهد كرد و البته قرائن نیز نشان می دهد كه دولت جدید توجه ویژه ای به مسائل آب و محیط زیست خواهد داشت پیشنهاد می شود كه یكی از 3 انتخاب زیر در دستور كار دولت جدید قرار گیرد.

*وزارت تغییر اقلیم در سطح وزیر

*سازمان حفاظت محیط زیست و تغییر اقلیم در سطح معاون رییس جمهور

*سازمان مدیریت بحران و تغییر اقلیم در سطح معاون رییس جمهور

لازم بذكر است كه برنامه های مقابله و هم سو شدن با پدیده تغییر اقلیم بقدری زیاد و متنوع بوده كه لزوم وجود چنین نهاد اداری در هیئت دولت و برای هماهنگی با سایر وزارتخانه ها و بسیج امكانات ضروری و اجتناب ناپذیر خواهد بود.



https://zistonline.com/vdcaaena.49nya15kk4.html