کوهستان حقیقتا رازی است ناگشوده ،پیکری برخاسته اززمین تابلندای آسمان .درزمین که نظاره گر آن باشی ،حس میکنی درپیشگاه موجود پرنخوتی ایستاده ای یک لحظه مرعوب ومنکوب میشوی امازود به خود می آیی ،چون میدانی !همین عظمت با فروتنی غریب دست نیاز به سفره ابرها دراز میکند .آب را طلب میکند ودستاورد خویش را سخاوتمندانه بر زمین می پاشد .