هیچ مقاومتی برای اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی نیست‌!

اینک این تصور در ذهن متبادر می شود، آیا با وصف اینکه این تهدیدات غیر قابل کنترل نشان داده می شود، به تناسب ماهیت رونق تولید، کشور با افزایش بهره برداری و تشدید تهدیدات فعلی مواجه نمی گردد ؟
آیا مفهوم رونق تولید افزایش کمیت تولید است و نمی تواند افزایش کیفیت تولید تصور شود ؟ به نظر می رسد در ارتباط با رونق تولید، کمیت لنگ منابع طبیعی کشور لنگ تر شود و کلا از پا بیفتد !
تصور کنید شهرک های صنعتی جدید تکمیل شوند و معادن جدیدی بهره برداری گردند و منابع آبی جدیدی که باید در راستای ارتقاء توان تولید ملي در حوزه آب و برق، توسعه باغات در اراضي شيب‌دار،‌ توسعه زراعت چوب، توسعه كشت زيتون، به چه میزان منابع آب جدید نیاز خواهد داشت.
فاجعه از اینجا نشأت می گیرد که کسی ناله فقر و کاهش تاب آوری منابع طبیعی را به لحاظ اینکه گیاهان مانند حیوانات و انسان توان تکلم ندارند. به رغم مخالفت ها چشمه زرین گل بی سر و صدا به سمت سمنان در حال انتقال است، به راستی آیا می شود در این کشور که تحت تأثیر خشکسالی است و برخی این وضعیت را متأثر از تغییر اقلیم می دانند، بدون کاهش مصرف و هیچ مقاومتی سیاست های اقتصاد مقاومتی را به اجرا گذاشت ؟.
رونق تولید هرگز نباید در بُعد کمیت معنی شود، در چنین وضعیتی تولید فقط رونق سنتی و عرفی بازار محلی خواهد داشت و ممکن است تحت رکود اقتصادی، چنین بازار دارای رونقی را نیز وجود نداشته باشد.
از خصیصه مهم اقتصاد مقاومتی درونزایی و برونگرایی است، اگر در بسته رونق تولید در بین فعالیت های اقتصادی به درونزایی توجه می کردند، به سمت اصلاح الگوی مصرف در أنواع بهره برداری ها از منابع طبیعی می رسیدند و در این صورت قطعاً در اتاق فکر نظام هدف های افزایش بهره وری محقق می شد و درونزایی به نحوی نمایان می گردید که رونق تولید ماهیت افزایش کیفیت پیدا می کرد و چنین تولیداتی می توانند بستر برونگرایی اقتصاد مقاومتی را فراهم کنند، رونق تولید باید از طریق صادرات سیمای اقتصاد مقاومتی را نمایان کند.
نظام بهره برداری سنتی مقتضیات خودش را دارد، مادامیکه مالک زمین مختار به هر نوع کشت و بهره برداری باشد، با این وصف قادر چگونه می توان به اصلاح نظام بهره برداری دست یافت. این تصور بسیار نادرستی است که می توان به صورت انتزاعی در قالب طرح های تولیدی، نظام بهره برداری را به سمت صنعتی شدن سوق داد . این رفتار به مانند یک شمشیر دو دم به غارت منابع طبیعی می پردازد، زیرا بهترین اراضی دارای آب و خاک و دسترسی به بازار مناسب، در دست مالکین دارای اختیار مختلف و متنوع است و برای اجرای أنواع طرح های تولیدی باید از اراضی ملی دور از بازار – دیم و بدون حقابه – با خاک نامناسب و شیبدار اختصاص داد و به عملکرد و راندمان تولید کم و قیمت تولید بالاتر و بازار دور از دسترس تن داد !
برونداد اتاق فکر دستگاه های مختلف اجرایی کشور در بسته پنجگانه رونق تولید و اشتغال ۹۶ نشانی از درونزایی و برونگرایی ندارد و رونق تولید را در افزایش میزان تولید معنی کرده است و چنین استنباطی قطعاً تهدیدات زیستی موجود کشور را تشدید می کند و اشتغال پایداری نخواهد داشت و مقاومت اقتصادی ایجاد نمی نماید.

https://zistonline.com/vdcfc0dv.w6dmeagiiw.html