پلاستیک هایی برای آلودگی

به گزارش زیست آنلاین به نقل از زیست نیوز پلاستیک ماده ای زیست تخریب پذیر محسوب نمی شود. این در شرایطی است که ۵۰ درصد از محصولات تولید شده از این ماده هرگز وارد اماکن دفن زباله نمی شوند. نکته نگران کننده تر این است که ۸۰ درصد زباله های پلاستیکی سرگردان در اقیانوس ها از خشکی وارد آب شده اند. در حقیقت، پلاستیک به بخشی از زیست بوم ما در بخش های مختلف مبدل شده است.

قله های کوه و ارتفاعات بلند به عنوان پاک ترین محیط هایی شناخته می شوند که مد نظر انسان قرار دارند. آب های جاری از کوه ها در نهایت به رودخانه هایی بزرگتر تبدیل شده و وارد اقیانوس ها می شوند. اما در این مسیر، انسان پاکیزگی و خالص بودن آن را تحت تاثیر قرار می دهد. فرض کلی بر این است که منبع جریان آب تمیز و خالص بوده و به تدریج گرفتار آلودگی های مختلف می شود، اما مطالعات جدید دانشمندان نتایجی برخلاف آن چه تصور می شود را نشان داده اند.

پژوهشگران مقادیر نگران کننده از ریزپلاستیک ها در دریاچه "گاردا"، دریاچه ای در دامنه کوه آداملو پرسانلا که بخشی از رشته کوه آلپ در ایتالیا محسوب می شود را کشف کرده اند. مشاهده ریزپلاستیک ها در این دریاچه به دلیل ارتفاع بالای آن موجب شگفتی پژوهشگران شده زیرا آنها آب هایی غیر آلوده و پاک را پیش بینی کرده بودند.

ریز پلاستیک ها، ذرات کوچکی از پلاستیک که اندازه آنها به طور معمول کمتر از پنج میلیمتر است از منابع دست ساز ایجاد می شوند. برخی از آنها به واسطه تخریب پلاستیک های بزرگتر در محیط زیست شکل می گیرند. برخی دیگر به واسطه الیاف مصنوعی جدا شده از پوشاک و دیگر محصولات مصرفی و شخصی مانند مصالح ساختمانی ایجاد می شوند.

تیم پژوهشی به رهبری "کریستین لافورش" از دانشگاه بایرویت در آلمان، مطالعه دریاچه گاردا را انجام داده و دریافته اند که تعداد ذرات ریز پلاستیک در نمونه های رسوب گرفته شده از این دریاچه تقریبا مشابه با نمونه هایی بوده است که در مطالعات رسوبات ساحلی دریایی یافت شده اند. به گفته لافورش، وجود ذرات ریزپلاستیک در آب های ارتفاعات بالا ارتباط بیشتری را با ذرات پلاستیک موجود در آب های ارتفاعات پایین تر را نشان می دهد. این در شرایطی است که وارد شدن این ذرات به زنجیره غذایی باید مورد رسیدگی قرار بگیرد.

افزون بر مشکلاتی که بلع اشتباه پلاستیک به عنوان غذا می تواند در پی داشته باشد، بسیاری از مواد شیمایی مرتبط با پلاستیک می توانند سرطان زا بوده، در عملکرد غدد درون ریز اختلال ایجاد کرده و یا به شدت سمی باشند. همچنین، پلیمرها می توانند آلاینده های آلی آبگریز سمی را جذب کرده و این ترکیبات را به زیستگاه های کمتر آلوده منتقل کنند. در طول این مسیر زباله های پلاستیکی می توانند همانند یک حامل برای انتقال گونه های بیگانه و بیماری ها عمل کنند.

طی مطالعه ای دیگر که درباره ریزپلاستیک در دریاچه های "گریت" انجام شده، "شری میسون"، استادیار شیمی در دانشگاه نیویورک، به اندازه گیری میزان ریزپلاستیک ها در آنها پرداخته است. مطالعات اولیه در دریاچه های "سوپریور"، "هورون" و "ایری" طی سال ۲۰۱۲ تکمیل شدند. مطالعه دو دریاچه باقی مانده به نام های "اونتاریو" و "میشیگان" نیز طی سال جاری میلادی به پایان می رسند. میزان بالای ذرات ریزپلاستیک در دریاچه ایری یافت شده که ۶۰۰ هزار ذره در هر کیلومتر مربع در بخش هایی از دریاچه را نشان داده است.

از آن جایی که ریزپلاستیک ها زیست تخریب پذیر نیستند، سال های طولانی در محیط زیست باقی می مانند. هنگامی که آنها در رسوب گرفتار می شوند طول عمر آنها به چندین دهه افزایش می یابد. این در شرایطی است که پاکسازی آلودگی روندی دشوار و پر هزینه محسوب می شود.

صرف نظر از آب هایی که مورد آزمایش قرار گرفته اند، تمامی دانشمندان نگران این مساله هستند که ریزپلاستیک های خورده شده ممکن است توانایی موجودات زنده برای تغذیه را مختل کرده و از این رو، به اختلال در شبکه های مواد غذایی دریایی منجر شوند. افزون بر این، ریزپلاستیک ها به احتمال زیاد در انتقال آلاینده های شیمیایی به حیات آبزی یک منطقه نقش داشته و می توانند تمام اقیانوس ها و منابع آبی جهان را تحت تاثیر قرار دهند.

https://zistonline.com/vdcb.5bsurhbswiupr.html