زخم های پیکره محیط زیست بهبود نمی یابد

به گزارش زیست آنلاین به نقل از مهر، دکتر نبی الله منصوری در پنل نقش بانکداری الکترونیک در حفظ محیط زیست در چهارمین همایش سالانه بانکداری الکترونیک و نظام‌های پرداخت افزود: فعالان محیط زیست و بانکی وجوه مشترک بسیاری دارند. یکی از اشتراک ها این است که هر دوی ما روی موضوعی کار می‌کنیم که به شخصه مال خودمان نیست.

وی ادامه داد : محیط زیستی ها روی منابع طبیعی کار می کنند که به نسل های گذشته، حال و آینده تعلق داشته و خواهند داشت و بانکی ها نیز روی سرمایه ای مالی کار می کنند که مال خودشان نیست.

به گفته وی بانکی ها و محیط زیستی ها، هر دو با کاغذ سر و کار دارند به طوری که محیط زیستی ها با کاغذ های معمولی و درختانی که منبع همین کاغذ است و بانکی ها با کاغذهای ارزشمندی به نام پول، چک و اوراق.

منصوری با تاکید بر اینکه نقطه مشترک بسیار مهم دیگر ثروتی است که محیط زیست و بانک هر دو با آن سر و کار دارند خاطر نشان کرد: نظام بانکداری با پول رایج و یا همان ثروت بالفعل و محیط زیست با ثروت بالقوه که منبع اصلی همین پول است کار می کنند.

این استاد دانشگاه یادآور شد: در حالی که همه ما در جامعه‌مان به ثروت بالفعل علاقمندیم و در پی کسب آن هستیم اما از اهمیت ثروت محیط زیست غافلیم. باید بدانیم همزمان با ثروت جاری،ثروت خفته را نیز باید حفظ کرد.

به گفته وی تمام منابع طبیعی که در اطرافمان داریم از جمله آب جنگل زمین دریا رودخانه منابع پولی هستند که اگر حتی یکی از آنها حذف شود کل نظام سرمایه ای ، رفاهی و بهداشت بشر از بین می رود.

منصوری بیان داشت: اگر ثروتهای جاری یک ملت را به پوست بدن تشبیه کنیم می بینیم که در زیر پوست یک لایه زایا (سلولهای بنیادی) وجود دارد که پس از بروز هر گونه آسیب به پوست آن را بهبود می دهد و پس از مدتی حتی جای زخم هم بر جا نمی ماند.

وی ادامه داد: ضررهای موقتی در نظام سرمایه مثل زخم سطحی هستند و آثار آن از بین می رود اما زخم های عمیق ایجاد شده در پوست هرگز خوب نمی شوند و جای آن برای همیشه باقی می ماند چرا که آسیب به ریشه آن وارد شده است .

این فعال محیط زیست تاکید کرد: آسیب به پیکره محیط زیست همان زخم شدیدی است که هرگز بهبود نمی یابد.

وی وضعیت کنونی دریاچه ارومیه و زاینده رود را از جمله همین زخمهای عمیق عنوان کرد که حتی نسل های آینده نیز از آن رنج خواهند برد.

سهم انسان از ظرفیت زیستی زمین

استاد دانشگاه علوم و تحقیقات گفت: هر فرد برای زندگی کردن با فناوری روز به طور متوسط به سه هکتار ظرفیت زیستی نیاز دارد . در سال ۱۹۹۸ ظرفیت زمین مورد نیاز هر فرد با میزان استفاده وی یکسان و برابر شد. اما امروز این میزان بهره برداری به طور متوسط به نسبت دو به پنج افزایش یافته است که فشار مضاعفی را به محیط زیست وارد می کند.

به گفته وی حدود چهار برابر جمعیت کشور به محیط زیست فشار وارد می کنیم ؛ اتفاقی که نه تنها ما بلکه بسیاری از کشور ها به ویژه کشورهای همسایه جنوبی به آن اهتمام می روزند.

منصوری اظهار داشت: برآورد جهانی این است که بشر، محیط زیست را تا ۲۰۵۰ تخریب می کند و فشار وارد شده به محیط زیست به بیشترین میزان خود می رسد. اما از سویی این امید نیز وجود دارد که شاید تلاش های محیطی زیستی و همچنین فناوری به کمک محیط زیست بیاید و در سال ۲۰۸۰ آسیب بشر به محیط زیست دوباره با میزان ظرفیت حیاتی بشر برابر ی کند.

وی تاکید کرد : با این حال آنچه که محرز است این است که اگر اقدام موثری صورت نگیرد روند تخریب محیط زیست تا ۲۰۵۰ به بدترین شکل خود ادامه خواهد یافت.

آلودگی هوا دیرینه ترین مشکل زیست محیطی ما طی ۵۰ سال اخیر

استاد دانشگاه علوم و تحقیقات، خودروها، سیستم های گرمایشی ساختمانها، کارخانجات و فعالیت های عمرانی را منابع تولید آلودگی هوا معرفی کرد .

به گفته وی شهرهای ایران در مقایسه با شهرهای هم تراز خود در کشورهایی مانند پاکستان و ترکیه آلوده ترند چرا که آلودگی هوا فقط ناشی از وجود منابع آلاینده نیست بلکه وزش کم باد، بارش اندک باران و پایداری هوا نیز در این امر بسیار موثرند.

منصوری تاکید کرد: در شهری مانند تهران که بخش عمده ای از سال شاهد پایداری و سکون هوا و بارش بسیار اندک هستیم شدت آلودگی هوا بیشتر احساس می شود.

راه های مقابله با آلودگی هوا

وی استفاده از دولت الکترونیک، بانکداری الکترونیک و تجارت الکترونیک را از جمله راه هایی عنوان کرد که می تواند با کاهش سفر های درون شهری، مصرف کمتر انرژی و همچنین کاهش تولید و مصرف کاغذ به حفظ محیط زیست کمک کند.

منصوری توسعه مترو و جلوگیری از توسعه عمودی شهرها را از دیگر از اقدامات بسیار مهمی توصیف کرد که می تواند به کاهش آلودگی هوای کلان شهرها کمک کند.

https://zistonline.com/vdcezv8n.jh8pni9bbj.html