تخریب محیط زیست منجر به صنعتی شدن نمی شود

به گزارش زیست آنلاین، همواره در پنج دهه گذشته، تعرض به اراضی منابع طبیعی، مناطق حفاظت‌شده و ذخیره‌گاه‌های محیط‌زیستی با بهانه‌هایی نظیر ضرورت صنعتی‌شدن و نیاز به اراضی بیشتر توجیه شده است.
بیم آن می‌رود که دور جدیدی از تعرض به زیستگاه‌ها، منابع طبیعی و مناطق چهارگانه حفاظت‌شده محیط‌ زیستی به بهانه توسعه صنعتی و گردشگری آغاز شود.
ضمن اذعان به ضرورت‌های صنعتی‌شدن برای ایجاد اشتغال و خلق ثروت، و امکانپذیری داشتن همزمان توسعه و محیط ‌زیست، نظر شما را به یک مقایسه جلب می‌کنم.
کره جنوبی کشوری با ۵۲ میلیون نفر جمعیت و مساحت ۱۰۰ هزار کیلومترمربع است. تولید ناخالص داخلی کره جنوبی در سال ۲۰۱۶ میلادی معادل ۱۵۰۰ میلیارد دلار و تراکم جمعیت ۵۰۷ نفر در هر کیلومترمربع بود و درآمد سرانه به ۲۹ هزار و ۵۰۰دلار رسید.
شمار شاغلان این کشور نیز در سال ۲۰۱۷ برابر ۲۶ میلیون و ۵۱۱ هزار نفر است.
مساحت استان‌های گلستان، مازندران، گیلان و اردبیل به ترتیب ۲۲، ۲۴، ۱۴، ۱۷ کیلومترمربع و معادل ۸۰ درصد مساحت کره جنوبی است.
این استان‌ها به نسبت آب و هوایی مشابه با کره جنوبی دارند و ظرفیت زیست‌پذیری آنها نیز بالاست؛ بدان معنا که در شرایط مشابه باید می‌توانستند ۸۰ درصد جمعیت کره جنوبی (معادل ۴۱ میلیون نفر) را در خود جای دهند و تولید ناخالص داخلی معادل ۱۲۰۰ میلیارد دلار در آنها صورت می‌گرفت.
جمعیت ساکن در این چهار استان به ترتیب ۱.۸، ۳.۳، ۲.۵ و ۱.۲ میلیون نفر معادل هشت میلیون و ۸۰۰ هزار نفر است (یک‌پنجم ۸۰درصد جمعیت کره جنوبی)؛
اگر خیلی ساده تولید ناخالص داخلی این هشت میلیون نفر را یک دهم کل تولید ناخالص داخلی ۸۰ میلیون ایرانی حساب کنیم به عدد ۴۳ میلیارد دلار می‌رسیم.
این یک مقایسه ساده برای روشن شدن عمق سادگی و سطحی‌بودن استدلال‌ کسانی است که می‌خواهند اراضی منابع طبیعی بیشتر و حتی مناطق حفاظت‌شده و ذخیره‌گاه‌های حیات وحش و تنوع زیستی را قربانی توسعه صنعتی کنند؛ وگرنه من نیز به متغیرهای بیشتر دخیل در توسعه صنعتی کره جنوبی آگاهم.
نکته این است: اگر سیاست اقتصادی و صنعتی درست داشته باشیم، باید بتوانیم در مساحتی معادل چهار استان شمالی کشور، معادل ۸۰ درصد تولید ناخالص داخلی کره جنوبی تولید کنیم و جمعیتی معادل نیمی از کشور را در آن اسکان دهیم (باز هم ظرفیت‌های اکولوژیک را به عمد نادیده می‌گیرم تا مساله پیچیده‌تر نشود).
بنابراین می‌شود فهمید اگر صنعتی نشده‌ایم و اقتصاد توسعه‌نیافته‌ای داریم، با تخصیص زمین‌های بیشتر و تخریب اراضی گسترده‌تری از مناطق حفاظت‌شده نیز به توسعه دست نخواهیم یافت.
ما به احتمال قوی مساحت بسیار بیشتری از این کشور را در مقایسه با کره جنوبی صرف کشاورزی، صنعت و تاسیسات کرده‌ایم اما تولید ناخالص داخی ما یک‌سوم کره جنوبی است، فاصله فناوری ما نجومی است و رتبه عملکرد محیط‌ زیستی ایران و کره جنوبی نیز به ترتیب ۴۳ و ۸۳ است.
۱۸ میلیون نفر گردشگر در سال ۲۰۱۶ میلادی وارد کره جنوبی شدند و این میزان برای ایران نزدیک به چهار میلیون نفر بود. توسعه گردشگری نیز نیازمند تخصیص اراضی بیشتر نیست؛ بلکه مساله جای دیگری است.
کره جنوبی با سیاست صنعتی درست‌تر، بهره‌وری بیشتر و فناوری پیشرفته تر از ما در دل اقتصاد سیاسی سالم‌تر به این موفقیت‌ها دست یافته است؛ نه با تخصیص اراضی بیشتر و تخریب افزون‌تر محیط‌ زیست.
از گشاده‌دستی بیشتر در تخریب محیط ‌زیست، صنعتی‌شدن بیرون نمی‌آید. دست‌درازی کمتر و ایده‌پردازی و اندیشه‌ورزی بیشتر برای ما بهتر است. ترکیب دست‌های دراز و اندیشه‌های کوتاه، کار دست ما می‌دهد.

منبع: ایرنا

https://zistonline.com/vdcgty93.ak9wn4prra.html