پسماندهای انسانی و حیوانی یک تهدید بالقوه برای سلامت عمومی جامعه به حساب می‌آیند. در سال ۲۰۱۴ میزان پسماندهای انسانی و حیوانی قابل بازیافت ۴.۳ میلیارد تن بوده است که در حال حاضر به بیش از آنچه تصور می‌شده رسیده است.
تاریخ انتشار :جمعه ۷ دی ۱۳۹۷ ساعت ۰۳:۰۰
کد مطلب : 79501
انواع مختلف ترکیبات فلزی، فسفر، منیزیم و پتاسیم از منابع ارزشمندی هستند که از پسماندهای انسانی و حیوانی قابل بازیافت هستند. تحقیقات نشان می‌دهد بازیابی فلزات از پسماند فقط ۱ میلیون انسان، ارزشی بالغ بر ۱.۳ میلیون دلار دارد. توده‌های زیستی حاصل از پسماندهای انسانی و حیوانی شامل ۱۰۰ میلیون تن فسفر، ۳۰ میلیون تن پتاسیم، ۱۸ میلیون تن کلسیم و ۵.۵ میلیون تن منیزیم است
پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ مجموع پسماند تولید شده در جهان ۵ میلیارد تن در سال افزایش یابد. تولید پسماند حیوانی ۶ برابر انسانی است. در این مطالعه برای تخمین تعداد جمعیت‌های حیوانی و انسانی از پایگاه‌های داده استفاده شد.
با اینکه ۸۰ درصد پسماند تولیدی جهان مربوط به حیوانات است اما عمده‌ی توجهات به پاتوژن‌های ناشی از پسماندهای انسانی معطوف شده است. مرغ بیشترین سهم مصرف را در بازار دام و طیور دارد اما عمده‌ی حجم تولید پسماند در این بخش به گاوها مربوط می‌شود. کشور امریکا یکی از بزرگ‌ترین پرورش‌دهندگان گاو در دنیا به حساب می‌آید، به همین جهت سهم عمده‌ی تولید پسماند حیوانی به این کشور مربوط می‌شود.
به نقل از زیست فن، تخمین میزان پسماند تولیدی جهان می‌تواند یک گام مؤثر برای تدوین سیاست‌ها و برنامه‌های جدیدی در جهت ایجاد سلامت عمومی جوامع باشد. بهبود روش‌های مدیریت پسماندهای تولید شده‌ی دامپروری در مقیاس‌های بزرگ و کوچک نقش مهمی در تأمین سلامت انسان و جامعه خواهد داشت.
بیشتر بخوانید: پسماند طلای کثیفدو طرح بازیافت زباله های مواد غذاییدر اروپا دست کم بیست درصد مواد غذایی دور ریخته می شود. در عین حال که سیاست هایی برای کاهش هرچه بیشتر این ضایعات در دست اجراست، اما پژوهشگران نیز طرح هایی برای تبدیل انبوه زباله مواد غذایی به انرژی سبز ارائه کرده و درحال آزمایش این طرح ها در دو نقطه جداگانه از جهان به فاصله سیزده هزار کیلومتر از یکدیگر هستند.
بیشتر بخوانید: بازیافت مواد غذایی به انرژی اولیس ران، هماهنگ کننده طرحی در جنوب ویتنام، می گوید: «ایده اولیه این طرح، چند سال پیش طی دیداری از اینجا در ویتنام شکل گرفت. ما به عنوان جهانگردانی ساده به اینجا آمدیم و از رابطه با ثبات و قابل اعتمادی که ویتنامی ها با ماهی و فعالیت های ماهیگیری دارند، شگفت زده شدیم. ما همچنین متوجه شدیم که مردم ویتنام تا چه حد کارآفرینند و زمانی که با چالش های تازه روبرو می شوند، تا چه حد به کار فشرده و صرفه جویی در وقت متعهدند. ما به این فکر افتادیم که از تلفیق تجربه مردم در زمینه ماهیگیری با استعداد کارآفرینی شان، می توانیم هم اقتصاد اینجا را توسعه دهیم و هم تولید انرژی تجدید پذیر را به پیش ببریم. و به این ترتیب بود که این طرح پژوهشی زاده شد».
این ایده در این کارخانه عظیم پرورش آبزیان، واقع در دلتای ماکونگ در جنوب ویتنام، تبدیل به واقعیت شد. در اینجا تولید و پردازش روزانه یکصد و بیست تن ماهی تازه پانگا در جریان است. ماهی ها به مقصد بازارهای اروپا و آسیا منجمد، بسته بندی و ارسال می شوند.
در اینجا روزانه حدود هشتاد تن زباله ماهی باقی می ماند که تبدیل به روغن ماهی می شود. تا اینجای کار، مربوط به قبل از طرح پژوهشی اتحادیه اروپاست که بر اساس آن دانشمندان روند تبدیل زباله ماهی به بیو دیزل یا گازوئیل زیستی را آغاز کردند.
تیجا پالمن، شیمی دان، در اینباره به یورونیوز می گوید:«ما به روغن ماهی، متانول و کاتالیزور قلیایی اضافه می کنیم و از به هم زدن و حرارت دادن این مخلوط، بیو دیزل به دست می آوریم که شما به صورت لایه نارنجی رنگ شناور در بالای مخلوط می بینید. به این ترتیب ما ابتدا روغن ماهی را در دستگاه پمپاژ می کنیم و رآکتور آنرا مخلوط و گرم می کند. بعد مخلوطی از متانول و کانالیزور آماده می کنیم و این مخلوط را به روغن ماهی اضافه می کنیم. سپس حاصل آنرا چند بار با آب شستشو می دهیم و بیودیزل را از آن جدا می کنیم».
طراحی این کارخانه و ساخت و آزمایش آن، نتیجه چهار سال همکاری پژوهش گران اروپایی و ویتنامی است. ظرفیت نهایی این کارخانه، تولید روزانه سیزده تن بیودیزل است. برای تعیین موازنه انرژی این سیستم، مراحل مختلف فعالیت و خنک شدن آن به صورت آنلاین کنترل و هدایت می شود.
نظر فلورین گریسل، مهندس بهره وری انرژی، درباره پروژه چنین است:«ابتدا میزان برق مورد نیاز برای عملکرد این سیستم را بررسی می کنیم. بعد اندازه می گیریم که چه مقدار بیودیزل به دست می آید و در نهایت از تبدیل این بیودیزل چقدر برق تولید می شود. به گمان ما این کارخانه با ظرفیت کامل خود، از نظر زیست محیطی دارای بهره وری بالایی است».
بیودیزل محصول این کارخانه می تواند روزانه یکصد و پنجاه مگاوات در ساعت برق تولید کند که به نظر پژوهش گران برای تامین انرژی خود کارخانه و نیز انرژی مورد نیاز مناطق اطراف که زندگی مردم آنها وابسته به فعالیت های ماهیگیری است، کافی خواهد بود.
اولیس ران هماهنگ کننده طرح در جنوب ویتنام: «طرح کارخانه تولید بیودیزل، نمونه خوبی از تکنولوژی هایی است که می تواند از اروپا به آسیا منتقل شود. دیگر صنایع مربوط به پرورش آبزیان، در ویتنام و دیگر کشورها مانند مالزی، چین و اندونزی نیز احتمالا در آینده نزدیک به کارخانه های مشابه تولید انرژی سبز مجهز خواهند شد».
بیشتر بخوانید: بازیافت با روش‌های سبز فان وان ناگوین، مدیر اجرایی یک شرکت تولید غذای دریایی: «این تامین کننده شرایط برد-برد برای هر کسی است. ما در اینجا به بازیافت انرژی، به صفر رساندن زباله مواد غذایی، حفظ محیط زیست، تهیه انرژی مقرون به صرفه برای همسایگان و کارآفرینی می پردازیم. و همه اینها در افزایش سرمایه گذاری و دست یابی به توسعه پایدار، به ما کمک می کند».
«گوارش بی هوازیان»و اما توسعه پایدار متکی بر بازیافت زباله مواد غذایی، سیزده هزار کیلومتر دورتر از دلتای مکونگ نیز، چالش های ویژه خودش را دارد.
کارخانه ای در انگلستان، روزانه حدود هیجده تن زباله مواد غذایی را به دو هزار و پانصد متر مکعب بیوگاز که بیشتر متان است تبدیل می کند و در تولید برق از آن استفاده می شود.
نام این صنعت «گوارش بی هوازیان» نام دارد که در آن ترکیبات مختلف زباله مواد غذایی در فضایی بدون اکسیژن توسط میکرو ارگانیسم ها تجزیه و گازهای مختلف حاصل از این روند جدا و ذخیره می شوند.
اما دانشمندان این پروژه تحقیقی فکر می کنند که این سیستم تا کارآیی هنوز فاصله دارد. آنها سرگرم پیشرفت در روند کار برای دست یابی به مقدار بیشتری بیوگاز از مقدار معینی زباله مواد غذایی در یک دوره زمانی طولانی تر هستند.
سونیا هیون، هماهنگ کننده طرح: «وفتی ما طرح را شروع کردیم، انواع زباله مخلوط به عنوان یک ماده واحد برای بازیافت درنظر گرفته می شد و این مشکلات زیادی را برای ثبات کار دستگاه های هاضم ایجاد می کرد. در پژوهش حاضر، ما توانسته ایم به برخی داده های علمی درباره آنچه در روند هضم مواد اتفاق می افتد دست یابیم. این داده ها نشان می دهد چه گروه هایی از میکروارگانیسم ها در این روند فعالند و چه مسیر متابولیکی در مواد تجزیه شده طی می شود».
لودویک گردمایر، مهندس مکانیک: «ما تا کنون دو عنصر مشخص «ریزمغذی» را که به روند هضم بی هوازی کمک می کنند شناسایی کرده ایم. این دو عنصر سیلیکون و کبالت هستند که ما مقدار کمی از هر دو را وارد سیستم کرده ایم. آزمایش نشان می دهد که این دو عنصر به زنده ماندن باکتری ها کمک می کند و این باعث تولید مقدار بیشتری بیوگاز در زمانی بیشتر اما با مقدار یکسان زباله مواد غذایی می شود».
سونیا هیون: «ما اکنون در پرتو داده های جدید، می توانیم دستگاه های هاضم را در مقیاس تجاری، دو تا سه بار در روز بارگذاری کنیم و این برای یک شرکت تجاری خبر بسیار خوبی است. شما می توانید دو تا سه بار زباله مواد غذایی را وارد روند بازیافت کنید و اگر به خاطر پذیرش بیشتر زباله پول دریافت کنید، این به توسعه صنعت نیز کمک می کند. اما باید توجه داشت که برای تولید دو یا سه برابر گاز، مصرف انرژی نیز به همین مقدار افزایش می یابد. با این حال بهره وری کار باصرفه است و روند کار نیز با ثبات خواهد بود».
این طرح که کشفیات تعجب انگیزی نیز دارد، به آموزش تقسیم بندی بهتر زباله مواد غذایی در مناطق مختلف اروپا کمک می کند. بکی آرنولد، متخصص خاک شناسی: «ما با جدا سازی زباله های غذایی نگاهی می اندازیم به انواع موادی که مردم دور می ریزند. ما کشف کرده ایم که پنجاه درصد مواد غذایی که خانواده های این منطقه دور می ریزند، شامل پوست سبزیجات و میوه های تازه و دوازده درصد نیز شامل خود سبزیجات و میوه های نخورده است. یک چیز تعجب انگیز هم اینکه ده درصد زباله مواد غذایی این منطقه، بسته های چایی فوری است».
داده های قابل توجهی که حاصل کار پژوهش گران برای توسعه این صنعت است، در عین حال به آنها در زمینه تشخیص نوع زباله های غذایی در هر منطقه از اروپا، آموزش بیشتری می دهد.
بیشتر بخوانید: کسب درآمد از بازیافت پسماند های صنعتی
https://zistonline.com/vdcb8sbz.rhb9gpiuur.html
zistonline.com/vdcb8sbz.rhb9gpiuur.html
تگ ها
آخرین عناوین
پربيننده ترين
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب
سایت با ذکر منبع بلامانع است.