تاریخ انتشار :شنبه ۲۳ فروردين ۱۳۹۹ ساعت ۰۹:۵۷
کد مطلب : 82511
سیاستمداران مهمترین تصمیم گیرندگان عصر حاضر هستند و تا مشکلی را جدی فرض نکنند، اهتمام لازم رابرای حل آن نخواهند داشت. برخی از مشکلات نظیر کرونا چنان آثار مشهودی دارند که دلائل سریعی را برای باور پذیری پدید می آورند. اما برخی دیگر اینگونه نیستند، مطالعات علمی گسترده، جمع آوری شواهد گوناگون، آگاهی رسانی مطلوب از عواملی است که میتواند به باور پذیری این مشکلات نزد سیاستمدارن و سپس تصمیم جدی برای حل آن کمک کند. تغییرات آب هوائی از جمله این مشکلات است. عباس عبدلی و حسین خواجه پور در یادداشتهای خود برای زیست آنلاین به این موضوع در کنار سایر شباهتها و تفاوتهای کرونا و تغییرات آب و هوا پرداخته اند.
به گزارش زیست آنلاین، عباس عبدلی از صاحبنظران حوزه انرژی و محیط زیست در پاسخ به این سوال که چرا بحران تغییر آب و هوایی به اندازه کرونا جدی گرفته نشده است، گفت: برای پاسخ به این سوال باید شباهت ها و تفاوت های بین کرونا و آب و هوا رو با دقت بررسی کنیم. شباهت ها که در این مقال هدف نیست ولی با تمرکز بر تفاوت‌ها می توانیم پاسخی برای سوال شما داشته باشیم. قبل از هر چیز بحران آب و هوا باید توسط رهبران کشورها، دولت ها و سیاست مداران جدی گرفته شود .

وقتی این اتفاق بیفتد قوانینی برای آن وضع خواهد شد تا از تخریب محیط زیست پیشگیری شود و بالتبع، بقیه قشرها و افراد جامعه هم ملزم به رعایت قوانین و مقررات خواهند بود. با این مقدمه، به نظر من دلایل اصلی جدی نگرفتن بحران آب و هوا به شرح ذیل هستند:

1-  دولت‌ها و رهبران کشورها درک صحیحی از بحران آب و هوا و اثرات آن ندارند.
۲- تبعات بحران آب و هوا بر خلاف کرونا بلند مدت است و سالیان متمادی طول می کشد تا به لحاظ فیزیکی نمایان شوند.
۳- اثرات بحران آب و هوا بر خلاف کرونا ملموس نیست و به چشم نمی آید و از لحاظ فیزیکی قابل لمس نیستند
۴- دولت‌ها با این تفکر که اتفاقی در دوره حکومتشان (بدلیل طولانی بودن نتایج مخرب) رخ نمی دهد و تبعات منفی برای دولت‌های بعدی است اهتمام جدی ای به قضیه ندارند
۵- اتفاقاتی مانند بالا آمدن سطح دریاها، خشکسالی ها، سیل، زلزله و ... به مثابه اتفاقات طبیعت در نظر گرفته می شوند نه نتایج حاصل از عملکرد انسان ها بنابراین راهکارهای پیشگیرانه با حتی واکنشی ای برای آن متصور نمی شوند.
۶- همه تصمیم گیران حکومتی در همه جای دنیا باید به این فهم مشترک برسند که شدت و حدت و تکرار اتفاقات طبیعی  بدلیل اختلالات ناشی از اقدامات انسان افزایش می یابد و اینها بطور طبیعی رخ نمی دهند
۷- برای مقابله با بحران آب و هوا یک ائتلاف و همبستگی جهانی و به  شکل واقعی بین المللی نیاز دارد که بر اساس آن همه کشورها به نسبت بزرگی و کوچکی و سهم خود در این مبارزه سهیم باشند نه اینکه برخی مقید باشند و دیگران نه، بنابراین دولت‌ها با این تفکر که مثلا فلان کشور کاری نمی کند چرا ما انجام دهیم؟ موضوع را جدی نمی گیرند و اهتمامی به خرج نمی دهند

دلیل اصلی دیگر هم مباحث اقتصادی مبارزه با بحران آب و هوا و تولیدات بسیار زیاد از سوخت های فسیلی ارزان است بطوریکه با قیمتهای ارزان سوخت های فسیلی و البته منابع عظیمی که این سوخت ها در دنیا دارند کسی رغبت سرمایه گذاری کلان و هنگفت در پروژه های تجدید پذیر یا کاهش انتشار کربن را نخواهد داشت و از طرف دیگر افزایش تولید محصولات منجر به خوشنامی دولت‌ها می شود تا اینکه مردم را در فشار استفاده از تکنولوژی های جدید و صرف هزینه های بیشتر بگذارند

ملاحظات محیط‌ زیستی در تعارض با منافع کوتاه مدت اقتصادی دولت ها حسین خواجه پور، مشاور انرژی معاونت انسانی سازمان حفاظت محیط‌ زیست گفت: فاصله زمانی و علّی ایجاد آلودگی محیط‌ زیستی و تبعات منفی پیامدهای زیست محیطی در زندگی افراد جامعه و هزینه های خارجی تحمیلی آن به دولت ها و جوامع، در مواردی مثل تغییرات آب و هوایی زیاد است. لذا نه دولت ها و نه افراد جامعه، پیشبینی های علمی درباره این تبعات را جدی نمیگیرند. بخصوص در مواردی که ملاحظات محیط‌ زیستی و توسعه پایدار در تعارض با منافع کوتاه مدت اقتصادی دولت ها و رقابت های بین المللی قرار گیرد و دانشمندان نیز توانایی اقناع جامعه نسبت به ضرورت اقدام را نداشته باشند. در مقابل، در مواردی چون بیماری های همه گیر مانند کرونا که تبعات سنگین آن بسرعت در زندگی افراد موثر است، فرصتی برای تشکیک و جدی نگرفتن نیست.

 

 

 

https://zistonline.com/vdcgqn97.ak9xq4prra.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما