قهرمانان آب و هوا: کنیا

به گزارش زیست آنلاین، در حالی که دنیا باید منتظر بماند تا ببیند آیا جو بایدن، رئیس جمهور منتخب ایالات متحده می تواند به وعده انتخاباتی خود در مورد معامله جدید سبز 2 میلیارد دلاری عمل کند یا خیر، اما کشورها در سایر نقاط جهان، اهداف خنثی شدن کربن را تعیین کرده و با برنامه های کلان برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای، ایجاد شغل های جدید و کاهش قیمت انرژی به سمت آن می روند.

کنیا انرژی های تجدیدپذیر در حال حاضر بیش از 93 درصد از برق کنیا را تأمین می کند و دولت این کشور قصد دارد این مقدار را افزایش دهد. بنابراین همه افراد در این کشور می توانند تا سال 2022 به انرژی تجدید پذیر دسترسی داشته باشند.

رد پای کربن جمعیت 47 میلیون نفری این کشور در مقایسه با کشورهای ثروتمند در نیمکره شمالی بسیار اندک است، بنابراین ملاحظات اقتصادی و نه اقلیمی عامل اصلی حرکت به سمت انرژی های تجدیدپذیر است.

انرژی خورشیدی، بادی، آبی و زمین گرمایی به طور فزاینده ای ارزان تر و کاربردی تر از سوخت های فسیلی هستند. چالش اصلی تأمین سرمایه اولیه است.

این کشور دارای منابع تجدیدپذیر قابل توجهی برای بهره برداری است، به همین دلیل بسیاری از کارشناسان می گویند پتانسیل عبور از توسعه اقتصادی ناشی از سوخت های فسیلی را دارد.

ماه گذشته، بانک توسعه آفریقا از اتمام ساخت نیروگاه زمین گرمایی 105 مگاواتی مننگای در دره ریفت خبر داد که نقش برجسته کنیا در این قاره را برای تولید برق زمین گرمایی تقویت می کند و در شش سال گذشته بیش از چهار برابر افزایش یافته است.

کنیا همچنین بزرگترین نیروگاه خورشیدی شرق آفریقا را در اختیار دارد. نیروگاه گاریسا با بودجه 128.5 میلیون دلار که توسط چین تامین شده است دارای بیش از ۲۰۰ هزار پنل فتوولتائیک است. در بسیاری از مناطق دور افتاده این کشور، روستاهای کوچکی که از شبکه برق دور هستند، قادرند با چند پنل خورشیدی در پشت بام، برق تولید کنند.

این توسعه ها همراه با انرژی بادی و برق آبی، جمعیت داری برق کنیا را از 63 درصد در سال 2017 به 75 درصد رسانده است.

"هیمی بهار"، نویسنده اصلی گزارش بازار انرژی های تجدیدپذیر آژانس بین المللی انرژی گفت كه كنیا در كنار سایر كشورهای آفریقایی، مانند رواندا و نیجریه اگر بتوانند از سرمایه گذاری بخش خصوصی بیشتر استفاده كنند، این شانس را دارند كه از سیستم های انرژی سوخت فسیلی به طور کامل فاصله بگیرند. این زمانی به معنای یارانه بالا بود. اما بهار می گوید که دیگر چنین نیست. مقررات و سیاست های خوب کافی است.

وی گفت تجدیدپذیرها ارزان تر و در دسترس تر می شوند. در آفریقا، پتانسیل ها و تمایلات وجود دارد. تجدیدپذیرها دیگر نیازی به یارانه ندارند. آنها فقط به جریان درآمد بلند مدت نیاز دارند که توسط سیاست های روشن تعیین می شود.

منبع:Guardian

https://zistonline.com/vdcgtw97.ak9wy4prra.html