ورود جوامع محلی به پروژه ترسیب کربن

برای حل این مشکل نشست ها و کنفرانس های بسیاری برگزار شد که از دل این نشست ها و کنفرانس های پروژه ای به نام ترسیب کردن بیرون کشیده شد که هدفش مبارزه با فقر،بهبود کیفیت زندگی انسان ها،حفظ منابع زمین، از بین بردن آلودگی ها، جلوگیری از تخریب محیط زیست است.ایران هم از گردونه این طرح جدا نماند و برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای پروژه ترسیب کردن را آغاز کرد.
این طرح از آنجا در ایران اهمیت دو چندان یافت که بیابان زایی در ایران به شدت رخ میداد و هر ساله از این ناحیه خسارت های زیادی به ما وارد می شد .
اما مساله ای که در اینجا به چشم می خورد این بود که با وجود دانش بومی و فنی بسیاری از این طرح ها شکست می خورد و بررسی ها در مورد علت شکست این پروژه ها این بود که بدون مشارکت مردم و جوامع محلی صورت می گرفت و مشارکت مردم کلید حل مشکل عنوان شد و مردم در این پروژه ها وارد پیدا کردند.
ترسیب کربن به ذخیره کردن کربن در خاک و گیاهان گفته می شود که این کربن از هوا گرفته می شود . در واقع وقتی گیاهان و درختان بیشتر کاشته شوند ذخیره شدن کربن از طریق جذب دی اکسید کربن باعث می شود از میزان گازهای گلخانه ای کاسته شود و در نهایت به بهبود وضع هوا منجر شود .
این همه اتفاقی نبود که در این پروژه افتاد می افتاد و جوامع محلی نیز با ورود به این بخش توانستند تاثیر گذار باشند .ظرفیت سازی جوامع محلی ، توانمند سازی مردم ازنظر اقتصادی و فرهنگی،‌ تشکیل و توسعه صندوق های کوچک خرده اعتباری توسط مردم ،استفاده از انرژی های نو و مشارکت مردم در مدیریت عرصه های منابع طبیعی از مهمترین اهداف این طرح به شمار می آمد .
این طرح در بیشتر کشورها توسط سازمان متولی منابع طبیعی ، برنامه عمران ملل متحد( UNDP) ، تسهیلات جهانی زیست‌محیطی و مهم تر از همه مردم اجرا می شود و می تواند در رسیدن به سه هدف ملی، محلی و جهانی این پروژه تاثیر گذار باشد.
در کشور ما نیز این طرح در بیش از ۲۰ استان در حال انجام است و بیش از یک و نیم میلیون هکتار را زیر پوشش خود قرار دارد و تبدیل به مدلی کار آمد با محور جامعه نگری شده است.
در واقع می توان گفت این طرح در راستای اقتصاد سبز قرار دارد و مسائل معیشتی ، اقتصادی و فرهنگی مردم را تحت پوشش قرار می دهد.
ترسیب کردن در سه سطح سه هدف را دنبال می کند . اجرای این پروژه در سطح محلی با هدف بهبود شرایط اجتماعی-اقتصادی مردم اجرا می شود و در سطح ملی می تواند احیای مراتع را به دنبال داشته باشد. اما در سطح جهانی اجرای این طرح می تواند به ترسیب کربن منتهی شود .
آموزش روستاییان، اجرای طرح های اشتغال صنایع دستی، سپردن اجرای طرح ها به مردم، استعدادیابی برای اجرای طرح های کشاورزی از جمله کشت پسته و زعفران، اجرای طرح های دامپروری از جمله شترداری و کشت علوفه از برنامه های این طرح در کشور ما محسوب می شود .
افق طرح ترسیب کربن در کشور ۲.۵ میلیون هکتار است که تاکنون تفاهم نامه ای برای اجرای طرح در ۷۰۰ هزار هکتار انجام شده است تا در یک دوره سه تا پنج ساله عملیاتی خواهد شد و می تواند رتبه سیزدهم ایران را در تولید و انتشار کربن تغییر دهد .
در قانون برنامه ششم توسعه نیز بر روی این مساله اکید شده است به نوعی که سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور موظف است هر سال بیش از ۵۰۰ هزار هکتار برنامه برای تثبیت شن از طریق پوشش گیاهی اقدام کند که این می تواند به کاهش کربن هوا کمک کند .
زیست آنلاین -رضا مددی استاد رشته منابع طبیعی

https://zistonline.com/vdchvmn-.23nimdftt2.html