سهم 15 درصدی صنایع نفت و گاز در انتشار گازهای گلخانه ای

به گزارش زیست آنلاین،اکنون صنعت نفت و گاز باید روشن کند که این گذار انرژی به سمت پاک (Clean Energy Transition) برای آن چه معنا و مفهومی دارد و چه کارهایی می تواند برای سرعت بخشیدن به آن انجام دهد.

تشدید تأثیرات آب و هوایی باعث افزایش فشار بر صنایع برای یافتن راه حل خواهد شد. در حالی که برخی از شرکت های نفت و گاز فعالیتهای حمایتگرانه در مقابله با تغییرات آب و هوایی داشته اند، اما این صنعت باید از طریق قابلیت های مهندسی، منابع مالی و تخصص در مدیریت پروژه، نقش بسیار مهم تری ایفا کند.

صنعت نفت و گاز طیف متنوعی دارد، به این معنی که پاسخ استراتژیک واحدی وجود ندارد بلکه بسته به شرایط هر شرکت، رویکردهای متفاوتی وجود دارد.

دکتر بیرول گفت: "اولین کار فوری برای همه بخش های صنعت کاهش اثرات زیست محیطی در عملکرد آنها است..

وی اضافه کرد: حدود 15٪ از انتشار گازهای گلخانه ای مربوط به انرژی جهانی ناشی از فعالیت های نفت و گاز است. بخش بزرگی از این انتشارات را می توان نسبتاً سریع و به راحتی کاهش داد.

کاهش نشت گاز متان به اتمسفر به تنهایی مهمترین و مقرون به صرفه ترین روش در صنعت برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای است. ضمنا فرصت های دیگری برای کاهش شدت تولید گازهای گلخانه ای، حذف گازهای روتین و ادغام تجدیدپذیر و برق کم کربن در تحولات جدید بالادستی و LNG وجود دارد.

همچنین، شرکت های نفت و گاز با دانش و منابع مالی خود، می توانند نقش مهمی در تسریع استقرار گزینه های کلیدی انرژی های تجدید پذیر مانند باد داشته باشند، در عین حال سرمایه برخی از فن آوری های کلیدی انرژی پاک از جمله جذب کربن، بهره برداری و ذخیره سازی و هیدروژن را نیز تامین کنند.

دکتر بیرول اضافه کرد: بدون ورود صنعت به دوره گذار انرژی، این فناوری ها ممکن است به سادگی به مقیاس لازم برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای نرسند.

برخی از شرکت های نفت و گاز در حال تنوع بخشیدن به فعالیت های انرژی شامل تجدید پذیر و سایر فن آوری های کم کربن هستند. با این حال، متوسط سرمایه گذاری شرکت های نفت و گاز تاکنون به حدود 1٪ کل هزینه های آنها محدود شده است که بیشترین میزان این سرمایه گذاری ها مربوط به انرژی های باد و خورشیدی است.

همچنین برخی از شرکت های نفت و گاز در حالی که فعالیت های تحقیق و توسعه خود را افزایش می دهند با دستیابی به برخی فناوری ها مانند روشهای نوین تولید برق ، شارژ وسایل نقلیه برقی و تولید باتری اقدامات اندکی انجام داده اند.

اما در کل، برای قرار دادن جهان در مسیری پایدار نشانه های تغییرکمی در تخصیص بودجه مورد نیاز و البته در مقیاس بزرگ وجود دارد.یکی از کارهای اساسی افزایش سرمایه گذاری در سوخت ها، از جمله هیدروژن، بیومتان و سوخت های زیستی پیشرفته است که می تواند مزایای سیستم انرژی نفت و گاز را بدون انتشار کربن ارتقا دهد.

درمسیر مقابله با تغییرات آب و هوایی ، سوخت های کم کربن باید در طی 10 سال آینده حدود 15٪ از کل سرمایه گذاری در تأمین سوخت را به خود اختصاص دهند و در صورت عدم وجود سوخت های کم کربن، انتقال بسیار سخت تر و گران تر می شود.

دکتر بیرول اظهار کرد: چالش آب و هوا به یک ائتلاف گسترده شامل دولت ها، سرمایه گذاران، شرکت ها و سایر افراد حقیقی متعهد به کاهش تولید گازهای گلخانه ای نیاز دارد.این تلاش باعث می شود صنعت نفت و گاز با قاطعیت و كاملاً در مسیر قرار گیرد.

برق بدون کربن بدون شک در ترکیب آتی انرژی به هسته مرکزی تبدیل خواهد شد. اما هنوز هم سرمایه گذاری در پروژه های نفت و گاز، حتی در دوره گذار سریع انرژی پاک، لازم است. اگر سرمایه گذاری در میادین نفتی و گازی موجود به طور کامل متوقف شود کاهش تولید در حدود 8 درصد در سال خواهد بود و این میزان از هر کاهش احتمالی تقاضای جهانی بیشتر است، بنابراین سرمایه گذاری در زمینه های موجود و برخی موارد جدید بخشی از این تصویر انرژی است.

در برخی موارد، مالکان شرکتها احتمالاً با گذشت زمان بیشتر به سمت گاز طبیعی حرکت می کنند تا زمانی که برای این سوخت تقاضا باشد و بازده سرمایه گذاری کافی باشد. اما در عین حال، آن ها باید به واکنش استراتژیک خود به چالش های جدید و فراگیر فکر کنند. به ویژه این تفکر برای شرکتهای ملی نفتی که مأموریت مدیریت منابع هیدروکربوری کشورها را دارند و برای دولت آنها که معمولاً به درآمد نفتی وابسته اند، بسیار جدی تر است.

شرکتهای ملی نفت تقریبا نیمی از تولید جهانی را به خود اختصاص داده و حتی سهم بیشتری از ذخایر را نیز در اختیار دارند. برخی از آنها دارای کارایی بالایی هستند، اما بسیاری از آنها در انطباق با دوره گذار انرژی در جهان ضعف دارند.

روندهای جهانی انرژی باعث شده است كه تعدادی از كشورهای صاحب نفت و گاز در تعهد خود نسبت به اصلاح شرایط و متنوع نمودن اقتصادشان تجدید نظر كنند و این در حالی است که برای بسیاری از دارندگان منابع اصلی تغییرات اساسی در مدلهای توسعه امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.

شرکتهای ملی نفت می توانند در صورت بهره برداری مؤثر از منابع عظیم خود و خطرات و فرصت های مرتبط، عناصر مهمی از ثبات را برای اقتصاد خود فراهم کنند.

منبع:iea

https://zistonline.com/vdch6xn6.23niqdftt2.html